001.1 The first meeting

De vreemde wezens vlogen en renden langs haar, zonder acht te slaan op het meisje wat daar stond. Midden op de stoep, in alle drukte, in al het gevaar. Ze keek naar de grote toren die zowat in het midden van de stad stond. Daar zag ze twee minuscule poppetjes bewegen, maar ze wist wie het waren.
Ze draaide zich om en liep rustig het huis binnen. De trap af, naar de kelder. Alle gezichten van de mensen die ze observeerde, dag en nacht, keken haar aan. Het waren ze niet echt, het waren gewoon papieren aan de muur. Ze keek naar de posters en foto's die ze had verzameld. Ze wist dat ze moest vertrekken, er was geen twijfel nodig. Ze pakte haar rugzak en ritste hem open. Allereerst pakte ze de volle map van haar bureau. Die verdween in haar tas. Daarna haalde ze de punaises uit de muur en legde ze in het bakje waar ze vandaan kwamen. De posters die langs de muur gleden, op de grond vielen, raapte ze op en legde ze op haar bureau. Toen ze ze allemaal had maakte ze er een bundel van die ze in een lege map deed. Die deed ze in haar tas, waarna ze de tas weer dichtritste. Ze pakte een appel uit de zak van haar sweater en liep naar boven. Er waren nog een paar dingen die ze moest halen. Ze legde haar appel en rugzak op het bed, om de laatste spullen te pakken. Ze opende haar kledingkast en haalde er een klein stapeltje kleding uit. Het waren geen gewone kleding, die had ze al aan. Het was een soort uitrusting om mee te vechten. Niet dat ze dat nu ging doen, maar ze had ze eens gekregen van haar ouders. Ze legde ze op de mappen in de tas en zag de vakjes voor de overige spullen. Haar boog en pijlen. Ze kon goed schieten, maar daar was ook niet zoveel moeilijks aan toch? Ze deed het al zolang ze het zich kon herinneren. Ze pakte haar pijlenkoker, met pijlen, en deed die in het daarvoor bestemde vakje. Haar boog was te lang, hij was niet opvouwbaar. Het was gewoon een lang stuk sierlijk hout, met een inkeping om de pijl op te leggen en een pees. Ze kon er ook niet mee op straat gaan lopen, dan zouden ze haar zien. Dat was iets wat ze absoluut niet wou. Ze maakte de riempjes van klittenband bij de rug van haar tas los en bevestigde haar boog aan haar tas. Haar vader had de tas voor haar gemaakt, omdat ze vroeger veel moesten verhuizen. Daarom had ze ook weinig spullen. De tas was stevig en groot genoeg voor haar spullen. De pijlen konden makkelijk in het vakje ernaast, ondanks dat die wat langer was dan de tas zelf. Het stoorde haar eigenlijk helemaal niet. Nadat ze had rondgekeken of ze alles had en haar tas had dichtgeritst liep ze het huis uit. Ze bedacht zich halverwege de trap en liep weer naar boven. Haar appel lag nog op het bed.