1. Everyday Coffee Date

“Sarah, tafel vijf. Twee koffie, cappuccino en een café latte.” Taylor geeft me een vol dienblad en kijk ik eerst om me heen. Ja, daar is tafel vijf. Achterin bij de muur. Met het dienblad op een hand, loop ik erheen en zie ik vier jongens bij elkaar zitten.
“Heren,” begin ik en kijken ze op. “Café latte?”
“Ja,” steekt een zijn hand op en heeft de man halflang en wat krullend haar.
“Cappuccino,” ga ik door en nu geeft de blonde aan dat hij die besteld heeft. Welke ik aan hem geef. Waardoor het makkelijker is om de koffie aan de andere twee te geven. “Willen jullie er ook wat te eten bij of niet?”
“Hm, nee,” schudden drie mannen hun hoofd.
“Roereieren met bacon en een muffin alsjeblieft,” zegt de blonde zonder naar de menukaart te kijken.
“Komt eraan.” Ik noteer het en loop ik terug naar de bar. Al ben ik nog niet vergeten dat ze me aankeken alsof ik ze moet kennen. Hm, doet er niet toe. Nog maar een uurtje en dan kan ik naar huis. Even rek ik me uit en protesteren mijn spieren. Morgen weer zwemmen, neem ik me voor. Niet veel later hoor ik Taylor weer.
“Roereieren met bacon en een muffin?” Hij glimlacht naar me. “Ik kan het ook niet helpen dat Emma ziek is. We hebben niet veel mensen die in staat zijn om een dubbele dienst te draaien.”
“Je hebt gewoon mazzel dat ik op mezelf woon en met niemand rekening hoef te houden,” zucht ik en neem ik het dienblad aan. Waarop ik terug naar tafel vijf loop. “Alstublieft, roereieren met bacon en een muffin. Eet smakelijk.” Van links serveer ik het eten voor de man.
“Hoe krijg je het weg, Ni? Je hebt uitgebreid nog gegeten voor we weg gingen.” De man met wat krullend haar kijkt me aan. “Dank je wel, en sorry voor zijn manieren.”
“Hé, er is niks mis met mijn manieren. Ik had haar al willen bedanken maar je bent me gewoon voor,” reageert de blonde verontwaardigt. “Dank je wel...” De man zoekt en snap ik naar een soort naamkaartje.
“Sarah,” glimlach ik. “Sarah Jones.”
“Aangenaam Sarah, ik ben Harry,” stelt de krullenbol zichzelf voor. “Naast me zit Louis. Tegenover mij Liam en die vreetzak is Niall,” gaat hij verder. Waardoor Niall zich bijna verslikt.
“Hoe noemde je mij?”
“U zegt het op een toon alsof ik u zou moeten kennen?” Ik kijk naar van hem naar de anderen.
“Zeg gerust 'je' dat is helemaal niet erg,” begint Liam. “En het gebeurd haast niet meer dat mensen ons niet kennen.”
“Luister je geen radio of muziek,” komt het van Louis af en is hij verbaasd.
“Krijg ik geen kans voor,” schud ik mijn hoofd. Wel ga ik snel terug naar de bar. Taylor geeft me slechts een knipoog en besteed hij er geen aandacht aan.

De dagen daarop merk ik dat Liam iedere keer langs komt. Vaak is het dan relatief rustig dat hij aan de bar komt zitten en praten we af en toe wat. Het is wel leuk en gezellig. Pas na een week betrap ik mezelf erop dat ik uit kijk naar Liam. Net als ik de bar schoonmaak met een doekje, gaat de deur open en kijk ik op. Recht in een vriendelijk gezicht, bruine ogen en een vlot kapsel dat in een soort kuif omhoog staat. Liam. Ik probeer mijn glimlach te verbergen en zet ik al koffie voor hem. Hij is nu toch wel een vaste klant geworden.
“Goeden morgen Sarah,” glimlacht hij en gaat hij op een barkruk zitten.
“Goeden morgen meneer,” reageer ik terug en is de koffie net klaar. Wat ik voor hem klaar zet. Samen met twee zakjes suiker. Waarvan ik weet dat hij zo zijn koffie het liefst drinkt. Zwart, sterk en met twee zakjes suiker erin.
“Zeg gewoon Liam tegen me,” geeft hij aan.
“Bedrijfsregels, meneer,” glimlach ik naar hem.
“Ah, je wilt wel maar je moet gewoon beleefd zijn naar iedereen,” snapt Liam dan en knik ik naar hem. Opnieuw gaat de deur open en zijn het een paar mannen die aan een tafeltje gaan zitten. Die ik eveneens herken en bedien ik hen zonder dat ze hoeven te zeggen wat ze willen. Wat dat betreft hebben we altijd wel wat vaste klanten. Gelukkig blijft het redelijk rustig en na nog een kop koffie gaat Liam weer weg.

Zo gaat het zeker een maand door en zie ik Liam elke dag. Wat Taylor, mijn baas, ook door heeft en vind hij het geen probleem meer als ik Liam bij zijn voornaam noem. Zelfs voor dat half uurtje en dat ik gewoon mijn werk moet doen, is het wel gezellig en leer ik de man steeds beter kennen. Hoewel hij mysterieus blijft doen over zijn werk, ken ik hem verder wel.
“Sarah, ik ben na het weekend jarig en voor vrienden vier ik het zaterdag al. Heb je zin om langs te komen?” Liam kijkt me hoopvol aan. Alsof hij wil dat ik ja zeg.
“Ik moet overdag wel werken,” zeg ik tegen hem.
“Dat geeft niet. De meeste komen in de middag pas of tegen de avond,” grijnst hij.
“Dan wil ik best wel langs komen,” reageer ik met een knikje.
“Ik zie je dan morgenavond.” Liam legt wat geld neer en loopt hij vrolijk weg. Verbaasd kijk ik naar het geld dat hij neer gelegd heeft. Voor twee koppen koffie heeft hij honderd pond betaald. Is hij soms gek geworden? En waarom geeft hij me dan niet zijn adres? Als ik beter kijk, zie ik dat hij op het servetje zijn nummer en adres geschreven heeft. Net als een smiley erbij. Hoop je morgenavond te zien. Staat er nog bij. Wacht, is het morgen al zaterdag? Ik kijk op de kalender. Ik ben soms ook volledig de dag kwijt. Wat weer komt omdat elke dag bijna hetzelfde is als de dag ervoor of erna.

Op het servetje heeft zelfs gestaan dat ik vanaf negen uur al welkom ben. Ik kijk nog een keer in de spiegel. Een simpel zwart jurkje, zwarte hakken en een zwarte hoed om het af te maken. Klaar om weg te gaan. Tegen de tijd dat ik bij zijn huis kom, staat het hek open en loop ik door naar de voordeur. Hoewel het bijna negen uur is, hoor ik nog helemaal niks. Hij geeft toch wel een feestje voor zijn verjaardag? Ik bel aan en wacht geduldig tot de deur open gaat.
“Sarah, leuk dat je er bent. Kom binnen.” Een blije Liam is te zien en doet hij een stap opzij voor me zodat ik naar binnen kan komen. Een korte omhelzing volgt en neemt hij mijn jas aan. Net als mijn hoed. “Staat je goed.”
“Dank je wel.” Ik volg hem naar de woonkamer en zitten daar nog een paar bekende. Wat dezelfde mannen zijn als die eerste keer in de lunchroom.
“Hallo Sarah.” De blonde komt overeind. Niall.
“Hallo Niall,” knik ik kort naar hem maar hij omhelst me gewoon. Iemand schraapt zijn keel en laat de blonde man me snel los. “Heb je het haar al verteld, Liam?” Hij kijkt naar Liam.
“Wat moet hij me dan verteld hebben,” wil ik weten. Gelijk barsten de twee mannen op de bank het uit van het lachen.
“Liam toch,” zucht Louis weer. “En dan ben jij iemand van de regels en wil je dat iedereen eerlijk is.” Zelfs Harry kijkt hoofdschuddend naar Liam.
“Wil je even meelopen?” Liam kijkt mij aan en knik ik bijna onmerkbaar. Mijn hakken klikken op de vloer als ik mee loop naar de keuken. Welke gigantisch is. “Sorry dat ik niet alles nog gezegd heb,” lacht hij wat onzeker. “Als ik bij jou koffie kom drinken... Het ligt niet op de route naar mijn werk. Sterker nog, het is omrijden voor me,” bekent hij met zijn ogen naar de grond gericht.
“Maar waarom kom je dan iedere ochtend...”
“Omdat ik je leuk vind,” onderbreekt Liam mij en kijkt hij me aan. Nu heb ik het idee dat ik bloos en ontwijk ik zijn ogen.
“Dat is me anders nog nooit overkomen,” breng ik langzaam uit.
“Dat is niet het enige, Sarah.” Voetstappen klinken en tilt Liam mijn hoofd op. “Het blijft... nee. Het is verfrissend dat je mij niet kent of herkent. Ik zit in een band,” legt hij uit. “Een jongensband en zing ik. De band heet One Direction en ik tour over heel de wereld,” vertelt hij nu.
“Waarom vertel je me dit?” Zoekend kijk ik in zijn bruine ogen. Ogen die me zelfs de laatste tijd achtervolgen in mijn dromen.
“Omdat ik je wil vragen om mijn vriendin te zijn. Maar dan zou je wel alles eerst moeten weten...” Hij krabbelt wat achter zijn hoofd. “Al moet ik je dan ook waarschuwen voor de fans. Ze kunnen heel... beschermend en...”
“Zeg gewoon jaloers,” komt Harry er tussen door. “Ik weet niet of je het al gezegd hebt tegen haar maar Sarah... hou rekening met haatberichten, dreigingen en dergelijke. Helaas zijn er altijd fans die niet zo blij zijn.” Harry pakt een paar biertjes en verdwijnt dan weer uit de keuken.
“Liam...”
“Ik had liever dat hij me niet onderbrak,” schud hij zijn hoofd en heeft hij zich omgedraaid.
“Hoezo?”
“Omdat ik het je hoor te vertellen. Je moet het van mij horen.” Liam draait zich om en heeft hij een bloem vast. Een roos om precies te zijn. “Sarah, wil je mijn vriendin zijn?” Mijn hart mist een hartslag erdoor.
“Niemand heeft ooit zoiets liefs gedaan voor me,” grijns ik. “En de manier waarop je alles eerst rustig probeert uit te leggen zodat ik weet wat me te wachten staat.”
“Wil je mijn vriendin zijn?” Twee bruine ogen wachten in spanning op mijn antwoord en knik ik.
“Ja.” Opnieuw glimlach ik. “Ja, ik wil je vriendin zijn.” Ik neem de roos aan en sla mijn armen om hem heen. Teder tilt Liam mijn hoofd op en kust hij me licht. Waar ik geen genoeg mee neem en trek ik hem dichterbij. Net als dat ik tegen zijn lippen tik. Gelijk doet hij zijn lippen van elkaar en kan ik zijn tong om de mijne voelen. Hoe lief en aardig hij wel niet is. Ongelofelijk dat ik nu een vriend heb.
“We komen er wel doorheen samen,” zegt Liam als hij de zoen onderbreekt. “Zolang ik jou maar heb, komt alles goed.”