Punt 17

Ik ging op het balkon zitten. Ik voelde door mijn broek heen de koude van de stenen op mijn huid terecht komen en dat deed deugd. Mijn warme huid werd afgekoeld en het voelde verlossend. Het voelde zoals wanneer je op een warme dag op het strand eerst die eindeloze afstand over verschrikkelijk hete zandkorrels moet afleggen om dan in het frisse zeewater terecht te komen.
De lucht ontsnapte rustig uit mijn mond waarna ik mijn longen weer vulde met frisse, nieuwe lucht. Ik moest misschien iets rustiger worden.
Ik zuchtte en sloot even mijn ogen om zo alles rustig zwart te laten worden. Ik wist niet wat me net bezield had.
Ik hoopte alleen dat ik Fauve nog eens zou zien. Ik wilde dat ze aan me bleef denken zoals ik aan haar bleef denken. Ik wilde dat ze naar me verlangde. Alleen kon ik dat haar natuurlijk niet verplichten. Ik kon haar gedachten niet manipuleren terwijl zij dat op een manier wel kon. Fauve maakte mijn gedachten op het ene moment krankzinnig en op het andere moment zo rustig en vredevol als een roos die in de ochtend van de eerste stralen van de zon aan het genieten is.
Zonder Fauve was mijn leven niet compleet. Alleen besefte ik dat nu pas.
Haar zachte stem maakte mijn stem duidelijker en helderder dan ooit tevoren. Haar mooie rooskleurige gedachten die in mijn hoofd ronddreven als kleine wolkjes maakten mijn gedachten wijzer, mooier en leuker. Zij maakte mijn leven compleet. Fauve was de persoon waar ik mijn hele leven mee zou willen doorbrengen. Ik wilde met haar trouwen -al was dat misschien nogal vroeg- Alleen moet je daarvoor met twee zijn en ik wist niet of Fauve hetzelfde voelde. Het was net die onwetendheid die me op een bepaalde manier krankzinnig maakte. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen bij Fauve omdat ik niet wist hoe ze wilde dat ik me zou gedragen. Natuurlijk was het één groot avontuur en ik vond avonturen fantastisch. Alleen was het probleem dat er bij avonturen ook hindernissen zijn en dat was ik vergeten.
Ik wilde Fauve bereiken, met haar praten, me bedolven laten worden onder haar wijsheid. Ik wilde haar knuffelen en mijn lippen op die van haar drukken om de zachtheid er van te proeven. Ik wilde mijn vingers over haar kaken laten glijden en ik wilde mijn neus in haar haren drukken. Ik zuchtte weer en begon na te denken. Ik moest proberen te denken zoals Fauve. Ik moest mijn gedachten gewoon even laten doen en op mijn gevoel afgaan, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik glimlachte bij de gedachte aan onze eerste ontmoeting en besefte dat ik briefjes naar haar moest blijven schrijven. Ik moest haar blijven boeien met mijn woorden zoals zij dat bij mij deed. Ik moest haar hart voor me winnen met behulp van pen en papier.
Ik stond op en wandelde naar buiten met een bundel papieren en een pen in mijn hand. Ik voelde me zoals een ridder die op weg was naar het kasteel van de prinses die hij ging bevrijden. Alleen was ik een sukkel die op weg was naar een café. Maar toch was ik er van overtuigd dat ik me hetzelfde voelde zoals ridders zich op dat moment gevoeld moeten hebben. Ik voelde me euforisch, ik had het gevoel dat ik haar hart al gewonnen had, voor ik nog maar was begonnen. Maar men zegt ook altijd: goed begonnen, is half gewonnen.
Ik zette me aan een tafeltje en liet de pen over het papier glijden. Waar de inspiratie ineens vandaan kwam, ik had geen idee. Het leek wel alsof er al die jaren duizenden woorden vastgezeten hadden in mijn hoofd die ik nu vrij moest laten op dit papier. Ik schreef over onze eerste ontmoeting, over de wijsheden die in haar hoofd verstopt zaten, over de schoonheid en elegantie van haar lichaam, over elk detail dat Fauve Fauve maakte. Ik verwoordde hoe haar naam die zo honingzoet klonk, perfect bij haar innerlijk paste. Ik fantaseerde over avonturen die we samen zouden kunnen beleven en vertelde zelfs over Harry de ridder met pen en papier. Al deze dingen had ik op kleine papiertjes geschreven. Je kon het bekijken als allemaal kleine verhaaltjes die ik achter elkaar plakte. Soms zaten er woorden tussen die niets met de rest van het verhaal te maken leken hebben, maar waarvan ik gewoon vond dat ze ertussen moesten zitten.
Jason, de eigenaar van het cafeetje knikte al voor ik nog maar iets gevraagd had en ik glimlachte terwijl ik al mijn kleine briefjes één voor één op de muren plakte. Het verhaal aan de rechterkant van het café en liep zo verder zijn weg langs verschillende tafeltjes. Ik was er trots op en eindigde daarom het laatste briefje met Harry en Fauve in sierlijke letters geschreven.

---

Sorry dat dit hoofdstuk wat langer duurde, ben heel vorige week ziek geweest (:
Ik wil trouwens even melden dat ik een nieuw verhaal ben begonnen samen met HomeToLouis Klik
Oh en ik twijfel echt enorm hard om mee te doen aan SOTY haha
Hoe was jullie vakantie trouwens?