The life of a child.

Het begint te regenen en ik doe het waterdicht kapje over het stof heen waar Timmy onder ligt. Het begint harder te regenen. Me haar zakt in en me jas word ook behoorlijk nat. Ik kijk naar Tom waar ik al die tijd nog niks tegen heb gezegt. Hij is ook nat en kijkt naar ze schoenen. Ik denk dat we beide niet weten wat me moeten zeggen. ‘Kut weer hé?’ Ik knik. Er valt weer een ongenaame stilte. Ik kijk naar de buggy en ik krijg een glimlach. Daar ligt mijn kleintje. ‘Je bent echt blij met hem hea?’ Vraagt Tom terwijl het ze hoofd opheft en naar me kijkt. Ik knik blij. ‘Waar wou je over praten?’ Begint hij meteen van ander onderwerp. Ik word rood en kijk naar de grond.



‘Bill..?’ Ik knik. ‘Vertel het maar.’ Ik knik en haal adem. ‘Ik…Ik wil het huis uit.’ Tom ze mond valt open. ‘Dat meen je niet!’ Ik knik. ‘Het kan gewoon niet. Mama heeft het denk ik allang door. En die geluidsdichte muren zijn niet voor gehuil bestemt.’ Tom knikt. ‘En ik heb gewoon geen ruimte voor hem als hij groter word.’ Tom knikt weer. ‘Maar dan ga ik mee.’ Tom kijkt me vastberaden aan. Ik knik verlegen. ‘Dan kan je me helpen.’ Tom knik alweer. Wat heeft die jongen met knikken? We gaan op een nat bankje zitten en ik zet de buggy voor me neer.



Ik leun met me hoofd tegen Tom zijn schouder. Hij pakt me hand. ‘Het komt goed Bill. Ik ga je helpen.’ Hij knijpt in me hand en ik glimlach. ‘Wat ben je toch een lieve broer.’ Hij kijkt me lief aan. ´Kom je mee? Dan gaan we weer naar huis.’ Ik schud me hoofd. ’Nog even. Anders moet Timmy weer een hele nacht binnen zitten.’ Tom lacht begrijpelijk.



Ik verveel me en hang saai over Tom zijn schouder heen. Even kijken hoever ik kan gaan. Ik pak een dread vast en dra

ai hem om me vinger. Ik blijf gewoon net zolang draaien totdat zijn gezicht betrekt. Grap ik bij mezelf. Ik draai en draai…Nog steeds geen reactie! Ik blijf nog langer draaien en na 5 minuten betrekt zijn gezicht eindelijk. ‘Bill wat doe je?!’ Roept hij boos. Ik wijs naar de baby. Tom houdt abrupt zijn mond. ‘Sorry, ik had er gewoon even zin in…’ Verontschuldig ik me. Tom lacht. Zo te zie verveeld hij zich ook.



Hij pakt ze i-pod en doet de oortjes in. Ik hoor de muziek van Sammy Deluxe en ik zucht. Echt weer zo Tom actie. Lekker gezellig zijn we weer.



Ik sta op en loop met de buggy weg. Ik hoor zware voetstappen achter me en een sloffende baggy broek. Ik loop naar de vijver en kijk hoe de maan weer spiegeld in het water. Ik hoor hier en daar een kikker. En zie in het water allemaal water lelie’s. Ik voel een hand op me schouder en kijk naar achteren. Ik zie Tom staan die voor overgebukt staat en met ze andere hand leunt op ze been. ‘Wat loop jij snel!’ Hijgt hij. Ik lach. ‘Zullen we maar naar huis gaan? Want het is gelukkig droog en me kleren drogen ook weer op.’ Ik knik.



We lopen richting huis en komen onderweg een vrouw tegen. ‘Bent u meneer Kaulitz?’ Tom en ik knikken. ‘Is deze zoon van u?’ We schudden onze hoofden. ‘Het is onze neef.’ Zegt Tom. ‘Bill, waarom is je make-up uitgelopen?’ ‘Omdat het misschien net regende?’ De vrouw knikt en loopt weer door. Wat moest dat mens van ons? ‘Zou ze wat door hebben?’ Vraag ik aan Tom als we wat veder van de vrouw zijn. Tom schudt zijn hoofd. ‘Ik denk het niet.’ We lopen naar huis en ik kijk in de buggy. Hij slaapt gelukkig nog steeds. Straks moet ik hem even de fles geven.



[…]



Ik zet de fles beneden weg en loop naar boven. Ik kleed me uit en ga in bed liggen. Ik leg Timmy naast me. Ik streel hem zachtjes over ze rugje. Hij gaapt diep en zet het hem ineens op een krijsen. Ik schrik en val haast uit bed. Ik pak hem vast en hou hem tegen me schouder. Ik klop zachtjes op zijn rugje en hij laat een boertje hij houdt op met huilen en ik wieg hem heen en weer zodat hij weer in slaap valt. Ik leg hem maar in ze wiegje. Gelukkig is alles hier geluidsdicht…Anders was Simone nu boos naar boven gekomen.