#024

Het is de laatste les voor de kerstvakantie begint, samen met Loena en Marcel ben ik al aanwezig terwijl de rest er nog niet is. Ik ben bezig Marcel te helpen de Expelliarmus spreuk goed uit te voeren, terwijl Loena zweverig om haar heen kijkt. Ik hoor hoe er mensen binnen komen lopen. Ik zie een rood harige jongen mijn kant op lopen, het is Ron. Vandaag hadden we één maand verkering. Alleen we hadden nog niet te tijd gehad om dat te vieren. Ik huppel naar hem toe en spring in zijn armen. Hij tilt me lichtjes op en ik druk mijn lippen op die van hem.
‘Weet je wel wat voor dag het is vandaag?’ zeg ik terwijl Ron mij weer op de grond zet. ‘Natuurlijk, we zijn al één maand samen.’ Hij heeft een glimlach op zijn gezicht en zijn ogen twinkelen. Deze maand is omgevlogen, dit natuurlijk ook omdat we druk bezig zijn met leren en heel veel bijeenkomsten van de Strijders Van Perkamentus hebben. Ik ben nog steeds smoorverliefd op Ron, deze donkere en koude dagen waren niet zo erg met hem om mij heen.
‘Knap dat je dat onthouden heb.’ Zeg ik terwijl ik door zijn haren heen woel. Ik zie hoe de zaal steeds meer gevuld word door studenten, uit de menigte komt Hermelien gelopen.
‘Ik heb zo een zin in vandaag, laatste les voor de vakantie.’ Zeg Hermelien als ze bij ons is aangekomen.
‘Sinds wanneer heb jij zin in de vakantie?’ Vraagt Ron terwijl hij Hermelien met een verwarde blik aankijkt.
‘Sinds ze naar Victor kan gaan in de vakantie.’ Zeg ik lachend, ik laat Ron los. Gelijk krijgt ze een glimlach op haar gezicht. Harry is inmiddels ook aangekomen en iedereen begint met oefenen. Ik ben samen met Ron bezig, hij probeert mij te verlammen. Terwijl hij mij een paar keer bijna omver blaast bekijk ik hoe Harry Cho aan het helpen is. Die twee moeten toch snel een keer over gaan op actie, het is nu al een paar maanden zo bezig. In een keer val ik als een blok neer op de grond en kan ik niks meer doen.
‘Het is gelukt!’ Hoor ik Ron enthousiast roepen. Het is Ron net gelukt om goed een verlammingsspreuk uit te voeren.
‘Enervatio’ Spreekt Ron uit, ik voel weer hoe ik mijn lichaam kan bewegen. Ik kijk omhoog en zie dat Ron zijn hand heeft uitgestoken, ik pak hem aan en trek me op aan hem.
‘Gaat het?’ Ron trekt mij naar hem toe en geeft me een knuffel.
‘Ja hoor. Knap van je hoor.’ Ik geef hem een kus op zijn wang.
‘Nu jij. In het begin is het even lastig maar het lukt je wel dat weet ik zeker.’ Ron gaat verder van mij weg staan.
‘Paralitis’ terwijl ik het zeg steek ik mijn staf richting Ron. Hij valt als een klap neer op te grond. Ik ken deze spreuk al een tijdje, ik heb hem in de zomervakantie van Perkamentus geleerd. Ik heb nooit moeite gehad om deze spreuk te leren. Ik maak de spreuk weer ongedaan en loop richting Ron die opstaat.
‘Hoe kan jij dit zo goed?’ Ron kijkt een beetje beduusd. Ik heb tijdens de lessen al wel gemerkt dat ik veel spreuken al wist en ik net als Harry aardig goed was in spreuken en die uitvoeren. Ik vind het alleen niet leuk om hier over op te scheppen, zeker niet omdat dit pas mijn eerste jaar is dat ik weet dat ik kan toveren.
‘Gewoon veel geoefend. Maar wat is dit nu allemaal tussen Harry en Cho?’ ik kijk Ron aan terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebel. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. ‘Die zijn verliefd.’ Ron en ik kijken elkaar grijnzend aan.