Fault 9.

3 augustus 2015 || Liv Campbell

De hele rit met Louis was speciaal geweest. Ik kon het niet anders verwoorden dan speciaal. Er hing een rare sfeer tussen ons en daardoor waren er vele ongemakkelijke stiltes die eigenlijk ook weer niet ongemakkelijk waren. Ik kende Louis zo goed dat een stilte tussen ons beide nooit echt als ongemakkelijke ervaren zou mogen worden. Maar dan zei ik het wel juist: ik kende Louis goed. Nu was alles anders en dat maakte het spannend maar ook beangstigend.
Ik draaide de sleutel van de deur om en sloot deze goed achter mij zodat de deur terug in het slot zou vallen. Bij het horen van een klik, wandelde ik verder. Ik verplaatste mijn voeten op de trap en draaide zo met de trap mee mijn weg naar boven toe naar mijn appartement. Ik zuchtte opgelucht toen ik in mijn knusse appartementje aankwam en was blij dat ik ondanks dit alles toch mijn doosje thee niet vergeten was -anders kon ik terug naar de nachtwinkel lopen en wie weet wie kwam ik dan tegen-. Ook deze deur deed ik meteen terug op slot en ik wandelde richting het fornuis om water te laten koken. Veel routine had ik niet in mijn leven maar thee was daarvoor een uitzondering. Ik hield niet van uren, minuten en andere cijfers die je vrijheid beperkten. Net zoals ik ook niet van grenzen hield. Jammer genoeg leek heel de wereld wel verbonden te zijn aan allerlei cijfers zoals geld en tijd. Zo had ik geen gewoontes. Elke dag was een nieuwe dag, een nieuw avontuur om te beleven. Alleen was dit anders bij thee.
Voor ik ging slapen moest ik een kopje thee drinken. Alleen was dat niet uit gewoonte maar omdat me dat liet nadenken en uiteindelijk tot rust komen. Bovendien dronk ik regelmatig een andere soort thee zodat dit avondfenomeen van me geen gewoonte zou worden. Want gewoontes waren saai.
Het water pruttelde zacht op het vuur en deed me er aan herinneren dat ik uren naar dit geluid zou kunnen luisteren zonder verveeld te geraken. Thee zou altijd mijn eeuwige fascinatie kennen. Ik schonk het kokende water in een grote mok en haalde een theezakje uit het doosje om deze in het water te laten zakken. Ik hield de mok vast terwijl ik naar buiten keek door het raam. Londen was prachtig. Maar eigenlijk vond ik elke stad prachtig. Elke stad had zijn eigen leuke plekjes zoals ook elke persoon zijn eigen leuke kantjes had. Bij Louis was dat zijn lieve glimlach die hij toonde wanneer hij echt gelukkig was en het feit dat hij vaak met zijn vinger achter zijn oor krabte wanneer hij zenuwachtig was. Ergens was het raar dat ik dat nog allemaal wist.
Ik staarde terug naar buiten.
Erg veel beweging was er niet meer te zien in de stad, wat natuurlijk ook logisch was aangezien niet veel mensen zich meer buiten bevonden tussen 11 uur in de avond en 6 uur in de ochtend. Kleine lichtjes flikkerden door de donkere straten. Mensen gingen slapen, auto's reden weg,...
Ik vroeg me af wat Louis nu aan het doen was. Of hij terug een sigaret aan het roken was. Ik hoopte van niet. Misschien deed hij dat nu wel als hij stress had of zenuwachtig was. Ik hoopte vooral dat deze misschien nieuwe gewoonte van hem er niet voor zou zorgen dat hij nooit meer achter zijn oor zou krabben wanneer hij zenuwachtig was want dat zou jammer zijn. Die kleine dingetjes maakten Louis Louis.
Ik vroeg me af wat Louis aan het denken was op dit moment. Soms zou ik graag mensen hun gedachten kunnen lezen, kunnen weten wat ze echt denken en wat ze misschien niet verwoord krijgen. Jammer genoeg had ik geen magische krachten waardoor dat kon en kon ik dus alleen maar dingen veronderstellen, fantaseren en inbeelden. Ik nam een paar slokjes van mijn thee en keek naar mijn gsm die op tafel lag. Normaal gezien zou ik Louis nu proberen te bellen in de hoop dat hij antwoordde of ik zijn stem kon horen. Aangezien dat nu niet meer nodig was deed ik dat niet. Ik wilde mezelf ook niet opdringen. Sommige dingen hadden nu eenmaal tijd nodig.


Weer een stukje (: omdat jullie fantastisch zijn, stuk voor stuk