Fault 8.

3 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Het leven gaat door. Ze had gelijk. Het leven was door gegaan toen ze weg was, en nu ze terug was wist ik dat het leven ook door zou gaan.
Wat ze er precies mee bedoelde wist ik niet. Ik dacht dat ze er misschien mee bedoelde dat ondanks alles waar ze me doorheen had laten gaan, ze wilde dat ik het verleden achter me zou laten. Dat we misschien opnieuw konden beginnen.
En ergens wist ik dat ze gelijk had. Ik kon de tijd niet terugdraaien en dingen ongedaan maken. Ik moest me van het feit afzetten dat ze mijn hart gebroken had. Want iedereen maakt fouten toch? Was het wel een fout dat ze weg was gegaan? Ik weet nog steeds niet waarom ze weg was gegaan maar wat ik wel wist was dat ze het niet zomaar heeft gedaan. Dus misschien was het geen fout. Misschien was het gewoon juist. Ze was weggegaan omdat het zo hoorde. Omdat dit ons voorbestemd was.
Ik wist dat ik veel aan haar te danken had. Als Liv niet halsoverkop vertrokken was dan was mijn leven niet gegaan zoals het nu is. Dan had ik nooit mee gedaan aan X-Factor en zat ik nu niet in een populaire boysband samen met 3 van mijn beste vrienden. Ooit waren dat er 4 maar ondanks dat Zayn niet meer in de band zat, betekende dat niet dat hij niet meer hoorde tot een van mijn beste vrienden.

Het was tijd. Tijd om afscheid te nemen. Niet voorgoed, maar voor even. Of dat hoopte ik toch tenminste.
Ik vroeg waar ze woonde en zette koers richting haar huis. Die tot mijn verbazing helemaal niet ver van het mijne was. Het verbaasde me dat ik haar nog niet vroeger was tegengekomen.
Ik stopte de auto precies voor de oprit van haar huis en wachtte tot ze iets zou gaan zeggen. Maar veel kwam er niet.
Ze klikte haar gordel los en bedankte me vlug voor het thuisbrengen. Ik knikte even kort naar haar waarna ze uitstapte en verdween in het donker van de nacht.
Ik bleef nog even staan. Ik weet niet precies waarom. Misschien hoopte ik dat ze terug zou komen om me te omhelzen en me te smeken om vergiffenis.
Misschien hoopte ik dat ze me zou vragen om opnieuw te beginnen.
Maar net zoals ik had verwacht, kwam ze niet terug.
Dus startte ik de auto en reed weg.
Maar ik ging niet naar huis. Al was dat wel mijn plan geweest toen ik vertrok bij het Wembley. Mijn plannen waren anders gelopen dankzij haar. Mijn plannen veranderden altijd wanneer zij in de buurt was. Zo had ze mijn hele leven omgegooid toen ik haar leerde kennen.
Ik had altijd het plan gehad om mijn middelbare school af te werken waarna ik zou gaan studeren aan de universiteit van Londen.
Ik had mijn hele leven al leraar willen worden, trouwen en kinderen krijgen. Maar al die plannen werden abrupt aan de kant geschoven toen Liv in mijn leven kwam. Liv wilde geen kinderen en ze wilde al helemaal niet trouwen. Ze vond het een belachelijk idee dat iemand een papiertje nodig had om eeuwige trouw te beloven. Ze wilde haar vrijheid niet opgeven door fulltime moeder te worden en ze wilde niet studeren. Ze wilde de wijde wereld intrekken. En ik had al mijn plannen aan de kant geschoven zodat ik die van haar waar kon maken. Iets waar ze me nooit om gevraagd heeft, maar ik deed het gewoon omdat ik van haar hield. Ik had van haar gehouden sinds het moment dat ik haar voor het eerst ontmoette.
Ik hield halt bij het huis van Harry. Ondanks alles wat we over ons hoofd heen kregen was Harry nog steeds mijn beste vriend en kon ik altijd bij hem terecht.
Ik trok de sleutel uit het contact en liep naar de voordeur waar ik alleen maar kon hopen dat hij thuis was. Want mijn hoofd was een grote warboel en alleen Harry zou alles weer geordend krijgen. Al wist ik zeker dat Liv dat ook zou gekund hebben als ze een beetje moeite deed.