Hoofdstuk 7

Eindelijk school is uit! Brady en Collin zijn met de motor en gelukkig mogen Seth en ik achterop. Het is wel maar een klein stukje maar dan ben ik sneller thuis. Seth zit bij Collin en dus ga ik snel bij Brady zitten. Hij vaagt me om mijn armen om hem heen te slaan. Ik durf het bijna niet… Hij vertrekt zo plots dat ik me snel aan hem vastgrijp en ik hoor en voel hem lachen. Ik zei het toch, je moet je echt stevig vasthouden!! Ik bloos als ik voel hoe gespierd hij eigenlijk is. Dat had ik niet verwacht. Hij is nog zo jong.. Niet dat ik het erg vind hoor! Ik geef Brady een routebeschrijving vanachter zijn rug, maar dat lijkt hem niet te deren en hij rijdt moeiteloos naar mijn huis. Colin en Seth zijn al vroeger afgeslagen. Brady zet me thuis af, maar hij blijft wachten tot ik binnen ben voor hij doorrijdt. Dit laat zien hoe goed dat hij is opgevoed, zijn moeder en vader mogen trots zijn.

Mijn moeder roept vanaf beneden dat het tijd is om op te staan en op het moment dat ik me uit bed laat vallen gaat mijn wekker.. Ik kleed me snel aan, maar toch netjes en ga ik naar beneden om vlug mijn ontbijt te eten. Brady komt me straks halen, hij moet hier toch elke dag weer langs. Mij hoor je niet klagen hoor ik vind het wel leuk om bij hem achterop te mogen. Ik doe de deur open en ga op de drempel zitten, zo zie ik hem aankomen. Als hij de bocht omdraait ga ik rechtstaan en roep ik naar binnen dat ik naar school ben. Veel plezier en tot straks schat, roept mijn mama. Ja tot straks! Als ik voor me kijk is hij gestopt en met dat hij naar me glimlacht voel ik mijn hart op hol slaan en ik kan het niet ontkennen tegen mezelf, ik vind hem leuk. Ik ken hem nog maar een dag maar toch vind ik hem leuk…