Fault 7.

3 augustus 2015 || Liv Campbell

Louis was veranderd.
Zijn haren waren iets langer geworden en hij legde deze nu wat naar achteren met wax. Op zijn kin stonden stoppels waaruit een baard zou ontstaan moest Louis deze niet afscheren en zelfs zijn kledingstijl was een tikkeltje anders dan daarvoor. Maar dat vond ik niet erg. Het was logisch dat iemand er na 5 jaar anders uitzag en zeker wanneer je in die 5 jaar dan ook nog eens razendberoemd wordt.
Maar dat was niet het enige wat veranderd was. Louis was arroganter dan ik me herinnerde. Hij was minder aaibaar, schattig en knuffelig en ik wist niet zeker of dat nu kwam door mij of door het feit dat hij beroemd was.
Nadat de eerste eindeloze stilte even verbroken was door een aantal woorden die niet al te veel betekend leken te hebben, kwam er weer een stilte. Op een manier stelde het me gerust dat Louis en ik in deze auto zaten. Hij kon nu niet weglopen. Hij kon me niet simpelweg wegvegen om niet naar me te moeten luisteren zoals hij dat aan de telefoon wel kon. En dat zorgde ervoor dat ik me toch op een manier een beetje op mijn gemak voelde in deze enorm ongemakkelijke stilte. Maar soms zeiden stiltes meer dan woorden en ik hoopte dat Louis dat ook doorhad en dat stilte ook effectief meer zei dan mijn woorden van een aantal minuten geleden.
Ik ging hem nu nog niet vertellen waarom ik weg was gegaan, waar ik geweest was en wat er gebeurd was. Waarschijnlijk ging dat voor meer frustratie en woede zorgen bij Louis maar het leek me absoluut niet verstandig om dat nu volledig uit te klaren. We waren beide te geschokt om dit als twee volwassen mensen uit te praten. Daar was ik zeker van, want op een bepaalde manier werkte Louis me op dit moment op mijn zenuwen. Hij zei niets en het leek ook of hij niet luisterde maar toch antwoordde hij wel -alhoewel dat dan ook weer eerder arrogant was-. Er begon zich bij mij een groter gevoel van frustratie op te dringen en het borrelde op een bepaalde manier in mijn buik.
Ik zuchtte even.
Ik wilde hier weg. Weg van Louis, weg van deze ongemakkelijkheid. Maar ergens wilde ik dat ook weer niet. Ik wilde niet nogmaals Louis achterlaten. Ik drukte het knopje naast het raam van de auto in en opende zo het raam voor een stukje. 'ik heb wat frisse lucht nodig', zei ik als verklaring. Ik staarde naar buiten en dacht na. De lucht was best fris maar dat deed net deugd. Ik deed het raam wat verder open en stak nu mijn hoofd er door heen. Waarom ik dat precies deed, wist ik niet meer. Het voelde op een bepaalde manier goed om te doen. Misschien omdat ik dan niet meer rechtstreeks opgesloten was in deze stilte tussen Louis en mij omdat er buiten wel lawaai was. Ik probeerde te kijken of er sterren aan de hemel te zien waren maar de wolken bederfden het uitzicht. Ik dacht na over hoe we beide veranderd waren. Louis was niet meer de Louis van 5 jaar geleden en ook ik was niet meer de Liv van vroeger. Verandering is goed in je leven, zei mijn oma altijd maar ik betwijfelde of dat deze keer ook het geval was. Doordat we beide zo hard veranderd waren, leken we eerder vreemden voor elkaar.
En dat zorgde voor een raar gevoel.
Ik had Louis zo goed gekend, ik kende hem door en door en nog steeds kon ik de kleinste de details over hem in mijn gedachten naar boven halen maar die waren nu niet meer allemaal eigen aan Louis. Er waren er ook een aantal bijgekomen zoals roken. Louis rookte nooit toen we samen waren en nu leek het voor hem een behoefte geworden te zijn -tenminste dat koppelde ik aan het feit dat hij om 10 uur in de avond nog op zoek ging naar sigaretten-.
Wij waren veranderd maar het leven ging voort en dat zei ik ook tegen Louis. 'het leven gaat door'.
En ik wist zelf niet waarom ik dat precies zei of wat ik er mee bedoelde maar het voelde goed om dat te zeggen.