Warm Christmas 3.3 (Alicia)

Gapend komt Louis achter Liam aan het vliegtuig uit gestommeld. De kou overvalt hem meteen. Waar het in Australië nog een graad of 20 was, is het in Londen een heel stuk kouder. Louis kruipt wat verder in zijn jas in een poging het warmer te krijgen. Helaas scheiden de wegen van de vrienden zich snel. Ze moeten allemaal een andere kant op. ‘Fijne kerst hè!’ Roept Niall. ‘Jij ook!’ Wordt er terug geroepen. Louis zwaait nog 1 keer naar zijn vrienden en neemt dan zijn telefoon uit zijn jaszak om een taxi te bellen. Gelukkig is er meteen een taxi beschikbaar en na een half uurtje is hij thuis. Bij het openen van de deur komt er een muffe geur op hem af. Hij loopt meteen op het kastje af waar zijn autosleutels liggen. Hij heeft een plan, maar daar heeft hij wel spullen voor nodig. Als eerst een kerstboom, maar ook een heleboel potjes en nep waxinelichtjes. Verder staat er nog een kerstcadeau op zijn lijstje en een aantal kerstkaarten. Dus niet veel later zit Louis weer in de auto. Hij heeft alleen de pech dat geen winkel open is. Na een hele tijd rijden, heeft hij eindelijk een winkel gevonden. Gelukkig is het een winkel die zo’n beetje alles heeft. Als hij alles heeft gevonden, gaat hij weer op weg naar huis. Nu alles klaarmaken, dan kan de verassing beginnen.

Ik zit heerlijk op de bank. Lekkere pantoffels aan mijn voeten en een warme deken over mijn benen. Een lekker warm vest maakt het helemaal af. Midden in een zin gaat de bel. Ik druk op pauze. Wie drukt er met kerst nu weer op mijn bel? Iedereen is toch gezellig aan het doen? En degenen die dat niet doen, verbergen zichzelf waarschijnlijk ook. Net als ik. Toch sta ik op en loop naar de deur. Er staat niemand. Dit meen je toch niet hè? Ik ben toch niet van mijn bank afgekomen voor een stel kleine kleuters dat aan het belletje lellen is? Ik rol met mijn ogen en ik wil alweer naar binnen lopen. Dan valt mijn oog op een mandje dat op de deurmat staat. Er ligt een kaart in.

Hi!
Follow the little lights and you’ll find your surprise! : )

Ik frons. Van wie is dit nu weer? Ik draai mijn hoofd naar links en rechts, maar er is niemand te zien. Wel zie ik 2 potjes met een lichtje erin. Diegene meent het dus echt. Ik haal mijn schouders op en loop naar binnen om mijn jas aan te doen. Ik volg de lichtjes wel. Het is allicht leuker dan series kijken. En het is ook geen gek. Die zou niet zoveel moeite doen. Dus ja. Ik ga wel. De lichtjes leiden me als eerst naar beneden. (Ik woon op de tweede verdieping). Daar staat een kaart bij een potje en een pakketje.

You decided to follow! Very good!
Now, just follow. It’s cold outside, so you have to stay warm.
Open the present ; )
x

Nieuwsgierig open ik het pakje. In het pakje zit een heerlijk zachte sjaal. De persoon zegt dat het koud is buiten, dus ik doe de sjaal om. Lief dat hij of zij daaraan gedacht heeft! Ik pak de kaart en doe die in mijn mandje. Met de sjaal lekker warm om mijn nek, loop ik naar buiten om daar de potjes met lichtjes te volgen. Na een poosje gelopen te hebben, zie ik weer een potje met een kaart en pakje. Ik ga bijna automatisch wat sneller lopen.

Liked your first present? I hope it keeps you warm.
Now open the next present. I hope you’ll feel like you’re coming home soon.
X

De boodschap op het kaartje is eigenlijk wel schattig. Ik heb alleen nog geen flauw idee van wie dit zou kunnen zijn. Ik denk niet dat mijn vriendinnen dit zouden doen. Zij zijn trouwens ook naar hun families. Ik ben de enige die in Londen zou blijven voor de feestdagen. Ik zie het wel aan het einde van het spoor. Er moet ooit een einde aan komen toch? Ik pak het pakje dat naast het potje ligt. Ik scheur het papier er vanaf. Er zit een bordje in. Er staat een mooie tekst op over thuis zijn. Het is in de stijl van mijn appartement, dus het moet wel iemand zijn die ik ken. En ook nog iemand die bij mij binnen is geweest. Zoveel mensen zijn dat niet, dus het groepje is klein. Maar het kan natuurlijk ook nog iemand zijn die aan iemand anders heeft gevraagd hoe mijn huis eruitziet. De groep is dan ineens weer vrij groot. Het zal ook wel. Ik vind het bordje mooi en ik denk dat het wel een mooi plekje op mijn kamer kan krijgen. Ik doe het bordje met de kaart in mijn mandje en stop het inpak papier in mijn jaszak. Dan loop ik weer verder. Niet veel later zie ik weer een kaart bij een potje staan. Het potje staat op een bankje en naast het potje staat een thermosfles en er ligt een pakje.

Time to stop for a minute.
Drink some hot chocolate and sit down for a while.
Do you already know who I am?
X

Nadat ik op het bankje ben gaan zitten, open ik ook het pakketje. Een mok met een kerstmanjasje komt tevoorschijn. Het ziet er super lief uit! Ik schenk een beetje warme chocolademelk in de mok en neem voorzichtig een slokje. Het is heerlijk warm en ik vouw mijn handen om de mok heen. Gelukkig verbrand ik mijn handen niet door het jasje om de mok. Ik glimlach. Ik breek mijn hoofd nog eens over wie het nu kan zijn. Ik heb alleen nog steeds geen idee. Niet geeft een aanwijzing. Hoe moet ik het dan weten? Mijn chocolademelk is op. Ik leg de mok voorzichtig in het mandje, samen met de kaart en loop dan weer verder. Het spoor van lichtjes loopt zo nog een eindje door. Dan zie ik het eindpunt. Ook hier ligt een pakketje bij het potje en ook hier zie ik een kaart staan. Ik ren er bijna naartoe en pak als eerst de kaart.

Yay! You’ve come to the end!
Still don’t know who I am?
You’ll find out soon. But first open your present!
Then come inside. See you soon!
X

De laatste! Ik pak het pakje en maak het snel open. Het is een fotolijstje voor 2 foto’s. Er zitten zelfs al foto’s in! Ik bekijk de foto’s eens goed. De ene foto is een foto van Louis en mij van toen we klein waren. Wat was hij schattig! En die lach! Precies hetzelfde als zijn lach van nu! De andere foto is vrij recente foto van Louis en mij. Ik lach vrolijk naar de camera en Louis trekt een gekke bek. Ik weet nog dat die gemaakt werd. Ik was bij hem op tour in de zomervakantie. Een glimlach verschijnt. Goede tijden. Maar. Hoe? Niemand heeft die foto’s. Alleen ik en Louis. Of zijn moeder. Ik kijk eens om me heen om te zien of ik degene zie die dit gedaan heeft. Dan pas zie ik waar ik ben. Ik sta recht voor Louis’ huis. Hoe kan ik dat niet gemerkt hebben. Zou het dan toch? Ik schud mijn hoofd. Dat kan niet. Louis zit in Sydney. Die kan nooit hier zijn. Het is veel te lang vliegen. Dan moet Johannah het wel gedaan hebben. Ik ken haar ook al sinds ik klein ben en dit is wel iets voor haar. Maar waarom zou ze helemaal vanuit Doncaster hierheen komen voor mij? Ik snap er niets meer van. Misschien moet ik maar naar binnen gaan. Ik pak mijn mandje, met het fotolijstje, en loop naar de voordeur. De deur staat op een kiertje. Vreemd. Ik duw de deur verder open. ‘Hallo?’ Roep ik. Geen antwoord. Aarzelend loop ik door naar de keuken. Wie weet wat er daar binnen is? Ik kijk de keuken rond, mijn blik blijft hangen bij de eettafel. Op de tafel staat een kaartje.

I know what you’re thinking.
Why are we in Louis’ house? He isn’t here.
Who are you?
Well, go to the living room.
X

Waarom zegt deze persoon nu niet gewoon wie hij of zij is. Het wordt een beetje irritant, maar ver kan diegene niet meer zijn. Ik loop het eindpunt eindelijk. Ik kijk de kamer rond en het eerst wat ik zie is de kerstboom. Dan zie ik pas de persoon die erbij staat. ‘O my gosh.’ Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open. ‘Louis!’ Ik vlieg de kamer door en spring in zijn armen. ‘Holy shit! Hoe kom jij hier?’ Roep ik. Ik ga weer op de grond staan en bekijk hem eens. Hij heeft een groot lint om zijn middel gebonden en ook om zijn hoofd zit een grote strik. Hij is er echt! Mijn beste vriend is hier voor de kerst! Dan trek ik hem weer in een knuffel en knuffel hem alsof ik hem nooit meer los ga laten. ‘Merry Christmas!’