Hoofdstuk 8

Eindelijk is het voorbij! Als ik nog 2 minuten langer met Daniel zit te shoppen, weet ik zeker dat ik gewoon weggelopen zou zijn. Deze keer weet ik goed genoeg waar ik moet gaan zitten in de auto: op de achterbank! Man, ik ga denk ik gek worden van de stress die hij mij heeft bezorgd. Nu is hij voor me aan het lopen naar de auto. Als hij nog iets tegen me zegt, zwijg ik gewoon. Ik ben echt niet meer van plan om iets tegen hem te zeggen!

Hij opent de auto en stapt in. Ik doe hetzelfde en haal mijn gsm uit. Ik moet nog praten met die gast in mijn kamer. Tegen Daniel ga ik helemaal niets daarover zeggen. Hij zou me ten eerste helemaal voor gek verklaren en ten tweede heb ik geen zin om een nutteloze discussie te starten. Ik ga even of Facebook en zie dat ik 17 ongelezen berichten heb en over de 50 meldingen. Natuurlijk heb ik ook 2 vriendschapsverzoeken. Toch ben ik nieuwsgierig naar de personen die me hebben toegevoegd. Jessica en nog iemand van de school. Ik accepteer Jessica en ga mijn berichten bekijken.

"Wat heb je daar? Je gaat trouwens jouw gsm moeten afgeven, zo gaat dat bij iedereen." Ik slik even. Wat? Nee, niet mijn gsm. Maar zoals ik al zei, een discussie starten is geen oplossing. Dat gaat de situatie alleen maar erger maken. Ik zet een status waarin ik zegt dat ik niemand kan beantwoorden voor een jaar. Klinkt dom maar zolang het mijn woorden zijn, zal niemand er iets over zeggen. Ik wis alles op mijn gsm en lever hem in bij Daniel.

Als we eindelijk aankomen, stap ik zo snel mogelijk uit en haal alle tassen uit de kofferbak. Zonder iets te zeggen volg ik Daniel naar binnen maar in plaats van naar de living te gaan, loop ik meteen naar boven. Even wil ik alleen zijn. Ik doe de deut van mijn kamer op en doe het licht aan. Ik plof neer op bed. Mijn maag rammelt even. Dit is wat nog ontbrak. Honger. Ik heb toch al 3 uren geleden gegeten... Laat maar, ik begrijp al waarom mijn maag rammelt, veel te lang geleden gegeten. Ik doe het raam open omdat het hier stikkend heet is in de kamer. Meteen komt er een windvlaag naar binnen die me deugt doet.

Ik laat het raam open en zoek dan in de zakken waar ik mijn pyjama heb gestoken. Het is een kleedje tot net onder mijn knieën en de mouwen zijn tot aan mijn ellebogen. Eigenlijk nog niet zo mis maar als Chiara en zo hier waren, hadden ze het meteen afgekeurd. Waarom denk ik ook aan hun nu ik zo ver van hun ben? Ik moet juist genieten van het feit dat ik alleen ben zonder hun.

Na zo'n kwartiertje alleen in mijn kamer te zitten, besluit ik naar beneden te gaan. Gewoon tv te kijken of zo. Zijn dubbelganger heb ik nog niet gezien maar vroeg of laat ga ik een gesprek met hem beginnen. Al ben ik volgens mij degene die echt gaat zitten praten. Ik loop de trappen af en klop even voor dat ik de woonkamer binnen ga. Niemand. Als ik wat gerommel uit de keuken hoor, ga ik richting de keuken en klop weer op de deur. Ik krijg geen reactie dus besluit ik maar naar binnen te gaan. De keuken is redelijk ruim en modern. Leuke smaak heeft hij, moet ik eerlijk toegeven. Daniel is aan het koken. De geur is heerlijk tot nu toe maar dat ga ik niet zeggen. Jessica... Het lijkt wel alsof ik haar al jaren niet meer gezien heb.

Ik loop naar de woonkamer en haal een pen en uit een cursusblok haal ik een papier. Waar zou ik schrijven? Na even te aarzelen besluit ik toch maar om naar de keuken te gaan. Ik probeer zo geluidloos als ik kan op de stoel te gaan zitten en begin dan te schrijven. Nee wacht... Ik denk na over hoe ik met de brief kan beginnen. 'Liefste' kan ik misschien niet gebruiken. We kenden elkaar dan ook pas een dag dus ik moet niet meteen met 'liefste' beginnen.

Hey Jessica!

Dat is beter. Nu moet ik nog weten wat ik ga zeggen. Met schrijven heb ik niet echt moeite. Op de basisschool haalde ik bijna altijd maximum als we verhalen moesten schrijven. In mijn vrije tijd schreef ik ook graag verhalen maar die liet ik aan niemand lezen. Enkel mijn beste vriendinnen lazen het en zij vonden dat ik moest doorgaan. Later in de middelbare school was Alex mijn grote fan. Hij kon nooit wachten tot ik een volgend deel had geschreven. Maar nadat we 'populair' werden, is dat allemaal verandert. Hij is zo erg geworden dat hij me heeft kunnen overhalen dat ik een slechte schrijfster ben en dat het allemaal zo kinderachtig is.

Mijn pen die op de grond valt haalt me uit mijn gedachten. Ik neem hem van de grond en besluit de tafel maar eens te dekken. De tranen prikken in mijn ogen maar ik negeer ze en knipper ze weg. Ik haat Alexander. Voor altijd. Ik doe een willekeurige kast open en tot mijn geluk zitten er borden in. Ik haal er 2 uit en begin de tafel te dekken. Als ik die gedekt heb, kijk ik Daniel aan. Hij gunt mij geen blik noch bedankt hij me. Dat zijn we van hem al gewoon, niet?

Zwijgend serveert hij en gaat tegenover me zitten, alsof ik het nog niet ongemakkelijk genoeg vind. Ik slik even en kijk even naar de spaghetti met groeten. Het ruikt zo heerlijk! Ik neem er een hap van. Ondertussen probeer ik te denken wat ik naar Jessica moet schrijven. Gewoon dat alles goed gaat en dat ik al ben gaan shoppen. En misschien ook iets over Daniel.

"Morgen ga je terug naar school. Het schooljaar is bijna om maar toch moet je gaan totdat het gedaan is." Ik knik zwijgend. Ik slik mijn laatste hap op en drink dan een glas water. Ik kijk naar de brief die ik naar Jessica wil versturen. Onopvallend neem ik hem voor me en schrijf verder.

Hey Jessica!

Hoe is het met je? Met mij gaat het... nu ja, maakt niet uit. Het gaat wel in ieder geval beter dan toen ik daar was. Hier in Amerika is het geweldig! Sociale mensen, geweldige winkels, prachtige uitzichten,... Het lijkt wel een droom! Daniel is de jongen waarbij ik verblijf. Omdat het bij zijn moeder veel te druk was, heb ik hun verzoek om bij hem te verblijven geaccepteerd.Hij is echt betoverend mooi! Maar ook heel raar en streng. Hij heeft bijvoorbeeld altijd een plukje haar voor zijn linkeroog. Nog nooit heeft hij het opzij gedaan maar ik ga er ook niet achter vragen. Maak je maar geen zorgen, met hem zal er onmogelijk iets met mij gebeuren en zeker niet als hij telkens in mijn buurt is. Het enige wat ik aan hem zou veranderen zou zijn karakter zijn.

Genoeg over hier. Ik wil weten hoe het daar is. Zijn er veel dingen veranderd? Wat is er met het appartement gebeurt waarin ik woonde en hoe is het met mijn moeder?

Ik twijfel even of ik wel verder moet schrijven maar laat mijn pen dan snel neer vallen op tafel. Ik sta op en begin de tafel af te ruimen. Zomaar, omdat ik anders helemaal niets doe hier. Misschien als ik probeer te doen wat hij me vraagt zonder me te verzetten, zal hij me aardig beginnen te vinden. Als ik met de laatste borden de kamer wil verlaten, houdt Daniel me tegen.

"Je gaat nog de afwas doen en je kamer opruimen. Het zag eruit alsof er een wild beest sliep." Ik moet grinniken in mezelf en knik. Soms maakt hij echt wel domme zinnen. Ik denk niet dat hij het dan wel doorheeft. Hij staat op en wast zijn handen. Ik volg hem naar de keuken maar ik denk niet dat hij mijn aanwezigheid echt waardeert. Al snel is hij de keuken weer uit. Ik laat mijn schouders zakken. Misschien gaat het toch niet met hem lukken... Snel begin ik met de eerste borden af te wassen.

Ik besef nu pas dat ik zo veel mis. Clair, mijn moeder, Alexander... Waarom zet ik hem gewoon niet uit mijn hoofd? Nu ik me even bedenk, dat gaat nooit gebeuren. Hij heeft mijn leven gered. Toen ik mijn moeders steun zo erg nodig had, was hij degene die haar vervangde. Ik kan hem niet vergeten! Nooit! En vooral niet na de woorden die hij zei voor dat ik naar Amerika ging vertrekken. 'Echt sorry, je mag me doen wat je wilt, maar ik wil jou niet kwijt.' Volgens mij meende hij wat hij zei. Nee, ik ben er zeker van! Hij heeft me nog nooit zo aangekeken. Althans, niet nadat we populair werden.

Bij de derde glas blijf ik stil staan. Ik kijk er even door en herinner me de tijd die ik en Alex samen doorbrachten. Toen we nog jong waren...We waren altijd in het tuinhuisje. Het was heel vroeger een 'clubhuis' voor onze hele vriendenkring. Onze ouders hadden toen geld samen gelegd om het voor ons te betalen. Uiteindelijk kwam er nooit iemand meer en werd het een afgelegen tuinhuisje op een veld waar enkel afval van metaal was zoals autodeuren, wasmachines en nog heel wat rommel.

Eerst kwam niemand er meer. Kinderachtig, zo beschreven ze het. Ik vond en vind het nog steeds super leuk. De enige die er nog kwam was ik. Later, toen Alexander en ik goed bevriend werden, kwamen we er altijd.

"Later, als we groot zijn, gaan wij trouwen en blijven we voor altijd samen. Met z'n drieën." Ik keek Alex dan altijd fronsend aan. Hij had echt een enorme fantasiewereld! Maar dat hij niet kon tellen op 10-jarige leeftijd, shockeerde me wel.

"Met z'n drieën? Het zijn toch dan alleen jij en ik?" Hij moest dan zo hard lachen om mijn opmerking. Ik werd er altijd rood van en keek dan weg.

"Ja, jij, ik en natuurlijk onze baby! Of wil je dan geen kinderen?" Hij was enorm slim voor zijn leeftijd. Ik haalde dan mijn schouders op en zei: "Wat jij wilt..." Van die dag was nummer 3 'ons' getal en moesten we altijd lachen als we er terug aan dachten.

Een glas dat op de grond is gevallen, haalt me uit mijn gedachten. Ik zie hoe de stukjes glas op de grond verspreid zijn. De derde glas... Misschien is 3 dan toch niet altijd een geluksgetal...