Hoofdstuk 6

"Spannend?" vraagt Jessica. Ik knikt glimlachend. Ik kan niet wachten tot we aankomen. Jessica brengt de auto tot stilstand. Ik laat mijn hoofd een aantal seconden tegen het raam rusten voor dat ikzelf ook uitstap, na Jessica. Ze komt naast me staan met mijn koffer in haar handen. Na me even aan te kijken steekt ze haar duim op en glimlacht opgelucht, alsof ik me moet klaarmaken voor een operatie. Ik neem de koffer van haar over en loop de luchthaven binnen.

Na mijn koffer af te geven, houdt Jessica me vast en kijkt me aan met een serieuze blik die me een beetje bang maakt. Ik slik even ongemakkelijk, ook al weet ik dat ik hetzelfde verhaal weer ga aanhoren, net als deze ochtend. Ze laat haar blik even op de grond vallen en kijkt me dan weer met betraande ogen aan.

"Victoria, je weet het: stuur me een brief! Of bel me of chat... Het maakt niet uit maar laat me wel iets weten! Ik zal iedere dag wachten op een bericht! Je hebt mijn adres en telefoonnummer dus je weet wat je te wachten staat." Ik glimlach en knik naar haar. Ze verpletter mij in een stevige knuffel die mij -tot mijn verbazing- goed doet. Nog nooit heeft iemand me omhelst met liefde. Altijd als ik een knuffel kreeg, rolde de mensen met hun ogen achter mijn rug. Ze laat me los en geeft me nog een schouderklopje.

Ik herinner me opeens Alexander die ik allang niet gezien heb. Ik mis hem. Vreselijk. Alsof hij mijn drug is. Ook al wil ik uit zijn buurt blijven, gaat het gewoon niet. Misschien is het daarom ook goed om naar Amerika te gaan. Weg van al het drama... Ik zou graag willen zien wat de reactie zal zijn van de populaire pubers van de school en de schijnheilige heksen. Ik ben er zeker van dat ze onvoorstelbaar blij gaan zijn. Victoria staat natuurlijk niet meer in de weg dus kunnen ze allemaal Alexander bespringen en zelf de bitch uithangen. Dat tweede vind ik nog niet zo erg. Nu moet ik niet meer zo arrogant doen tegen andere mensen omdat de rest erbij staat.

Jessica steekt nog 1 keer haar hand op en glimlacht. Ik doe hetzelfde en vertrek daarna. Na een lange reis, mogen de passagiers van de vlucht naar New York eindelijk het vliegtuig betreden. Ik ga opgelucht zitten, hopend dat er niemand naast me komt zitten. Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken als mijn wens nog vervuld wordt ook. Zalig, en nu wachten tot ik in New York aankom.

***

"Gelieve uw gordels vast te maken. Binnen een aantal minuten landen we in New York. Ik herhaal..." Ik zucht. Nee, stop maar met herhalen, de hele reis zit je al te praten, zeg ik in mezelf tegen de vrouw die door de micro praat. 8 uren aan 1 stuk heb ik proberen te slapen maar het ging verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste door de vrouw die haar mond niet hield en anderzijds ook omdat ik zo benieuwd ben naar hoe het gaat zijn als ik aankom.

Als het vliegtuig eindelijk geland is, kunnen de passagiers, inclusief ik, uitstappen. Ik neem mijn tas en haast me naar buiten. Ik merk meteen dan het veel te heet is voor mijn jeansbroek en mijn sweater die ik op dit moment aan heb. Binnen zoek ik wel een toilet waar ik mij ga omkleden. Ik loop naar binnen om mijn identiteitskaart en paspoort te laten zien en loop dan verder. Bij de koffers moet ik niet lang zoeken voor dat ik de mijne vind. Mijn koffer is dus blijkbaar de enige die turkoois is. Ik loop verder totdat ik uiteindelijk voor de uitgang sta.

Ondertussen voel ik stilaan mijn kleren aan mijn huid plakken. Ik moet dringend een toilet vinden om mij om te kleden. Snel kijk ik even om me heen en merk op dat een knappe vrouw die een bordje vast heeft met mijn naar erop. Ik glimlach vriendelijk naar haar en ga bijna huppelend haar kant op. Ze steekt haar hand uit die ik vriendelijk schud.

"I am Victoria. Can I..." In het midden van mijn zin stop ik. Hoe vraag je ook alweer of je naar een toilet mag? De vrouw begint hard te lachen. Ik krab ongemakkelijk aan mijn arm. Daar heb ik natuurlijk wel rekening mee moeten houden. Als ik in Amerika wil overleven, moet ik Engels kunnen praten. Ik laat mijn blik weer vallen op de vrouw voor me. Ze is eigenlijk nog niet zo verschrikkelijk oud. Ergens achteraan de 40 misschien? Begin 50? Maar ze lijkt niet echt meer 1 van de jongsten.

"Ik ben Nathalie. Je hoeft geen Engels te praten, Victoria. Ikzelf kom uit België en mijn echtgenoot was oorspronkelijk uit Nederland. We woonden beiden aan de grens en na een aantal jaren zijn we naar hier verhuist." Ik glimlach geïnteresseerd naar wat ze zegt, wat niet echt lukt aangezien ik het ontzettend heet heb en dringend naar het toilet moet. De zon mag dan wel stilletjes onder gaan maar van het afkoelen heb ik nog niets gemerkt. "Heb je het trouwens niet warm in die kleren?" vraagt ze grinnikend. Ik weet niet hoe ik dit jaar ga doorbrengen maar als het met deze vrouw is, gaat alles goed komen want ik mag haar nu al! Ik knik naar haar.

"Dat wou ik dus eigenlijk zeggen. Ik zoek een toilet of een gesloten plaats waar ik mij snel kan omkleden." Ze doet teken dat ik haar moet volgen, wat ik uiteraard ook doe. Tot mijn grote verbazing lopen we naar buiten. Het is er redelijk leeg. We stoppen ergens bij een klein gebouwtje. Ze wijst naar binnen waar ik een klein hokje zie. Ik knik glimlachend naar haar en neem mijn handtas mee waar ik altijd wel reserve kleren in heb.

Op een snel tempo doe ik mij pul en mijn broek uit die ik al meteen vervang door een korte short en een topje. Als ik buiten kom, merk ik aan het gezicht van Nathalie dat ze er niet echt tevreden mee is. Ik kijk wat ongestoord naar de grond. Ik ga me niet weer omkleden voor haar en al zeker niet met deze warmte. Ze slikt even en vertrekt dan voorop terwijl ik haar volg met mijn reiskoffer in mijn hand.

Bij een auto aangekomen, maakt ze de kofferbak open waar ik mijn reiskoffer met veel moeite in laat ploffen. Ik ga zonder ongemakkelijk te zijn in de auto en meteen daarna start Nathalie de auto. Na een korte maar aangename rit, komen we eindelijk aan bij een huis. Eigenlijk is het meer een... villa? Misschien is het net iets groter dan een villa. Ik kan mijn ogen niet van het gebouw afhouden. Als ik én in Amerika zit én in zo'n huis 1 jaar lang mag wonen, dan weet ik zeker dat mijn jaar hier perfect zou worden. Het is donker ondertussen maar ik kan toch het gebouw zien, door de overvloedige verlichting

Ik haast me uit de auto en neem mijn koffer eruit. Goed, nu even Nathalie volgen en ik zal zien wat er op de planning zit. Ze belt -tot mijn grote verbazing- aan de deur. Ik frons mijn wenkbrauwen. Heeft ze serieus dan geen sleutels van haar eigen thuis? Dat kan toch niet? Moet ik misschien bij iemand anders 'afkicken'? De deur zwaait open en een man van ongeveer 20 jaar opent de deur. Als ik hem zie moet ik even slikken. Hij kijkt emotieloos maar toch aantrekkelijk. Zijn ogen zien er koud uit en zijn linkeroog is niet zichtbaar door het haar dat hij ervoor heeft gedaan. Niet mis! Helemaal niet! Hij zet een stap achteruit en Nathalie helpt me met het binnenbrengen van mijn koffer. Hij wijst naar de woonkamer zonder me iets te zeggen.

"Dus lieve schat. Ik ben zoals je al weet Nathalie. Dit is mijn zoon, Daniel. 22 Jaar oud. Normaal was het de bedoeling dat je bij mijn gezin moest komen maar er zitten ondertussen al 8 meiden thuis, waarvan 2 een kind hebben en 1 nog zwanger is." Ik maak een o-gebaar met mijn mond. Ik was bijna de reden vergeten waarom ik hier alweer ben. Zo subtiel mogelijk probeer ik rond te kijken in de living. Het ziet er redelijk triestig uit: 1 raam, de muren zijn in het grijs geverfd, geen tv, een tafel voor zo'n 14 man in de eetkamer en uiteindelijk toch nog een klein tafeltje met wat boeken erop. "Dus zal je hier moeten verblijven als je het niet erg vindt. Daniel woont hier alleen dus als je door de 1 of andere reden niet akkoord gaat met hier te logeren, begrijp ik het totaal en zal ik een andere oplossing zoeken." Ik schud glimlachend mijn hoofd.

"Geen probleem, hoor." Zo doe je dat dus! Zalig, een heel jaar met 1 jongen wonen die er niet een slecht uit ziet. Dit gaat geweldig zijn! Even vergeet ik Alexander maar hij kan me niets schelen. Ik ben nu in Amerika, dus heeft hij niets te zeggen. Maar stel dat Daniel mij niet moet? Dan gaat het echt pas tegen vallen! Ik wuif het weg en kijk dan weer naar Nathalie. Alle jongens zien me staan dus hij volgens mij ook wel.

"Dat is dan goed geregeld. Ik ga terug naar huis want ik moet gaan kijken waar de meisjes mee bezig zijn." Ze geeft me een knuffel en vertrekt. Ik haal ongemakkelijk mijn schouders op. Daniel staart even voor zich uit en staat dan op. Ik kijk hem vragend aan en volg zijn voorbeeld. Hij neemt mijn koffer en sleurt die de trappen op. Onzeker loop ik de trappen op achter hem. In een geweldig grote kamer, laat hij mijn koffer op de grond neerploffen. Ik kijk met grote ogen naar de kamer.

"Kom binnen een aantal minuten naar beneden." zegt hij, zonder er iets aan toe te voegen. Als ik alleen ben in de kamer, doe ik de gordijnen open. In de verte zie ik overal lichtjes branden en drukke mensen. Amerika... Geweldig dit! Ik zou wel eeuwen voor dit raam blijven staren. Ik doe de gordijnen weer dicht als het me te binnen schiet dat Daniel op me wacht. Ik doe snel mijn pyjama aan. Nu ja, het is eigenlijk enkel een shortje en een topje.

Na een klopje op de deur te doen en mezelf succes te hebben gewenst, doe ik de deur open en ga voor Daniel staan. Hij kijkt me fronsend aan en wijst dan naar de stoel tegenover hem. Ik ga glimlachend zitten tegenover hem. Hij kucht even.

"Met welke reden ben je hier?" Ik verschrik van zijn vraag maar kijk hem dan ongelovig aan. Meent hij dit?

"Alcoholverslaving." lieg ik dan maar uiteindelijk. Als hij maar zo weinig mogelijk over mij weet is het goed. Hij kijkt me doordringend aan en fronst even. Een korte lach ontsnapt uit zijn mond.

"Als je nu al gaat liegen tegen me, moet je weten dat ik mijn vertrouwen in je nu al laat zakken." Ik slik even. Hij legt een aantal papieren op tafel en schuift ze tot voor me. 'Documenten Victoria' Ik bijt op mijn lip. Ik heb het helemaal verknald. Mijn hoofd doet opeens zo erg pijn en mijn handen trillen. "Heb je niets anders dan dat?" vraagt Daniel en geeft een kort knikje richting mijn 'pyjama'. Ik schud mijn hoofd. Hij zucht. "Morgen ga ik wel met je naar het centrum, dan kopen we wel nieuwe kleren." Hij blijft even stil maar niet voor lang. "Heb je iets van alcohol, drugs, sigaretten bij?" Ik, die al ondertussen geen woord meer durft uit te brengen van schaamte, schud alleen maar eerlijk mijn hoofd. Ik had er niet eens aan moeten denken om drugs mee te nemen! Hij staat op en kijkt me wantrouwig aan met zijn ene oog. "Ik zal toch maar eens gaan checken, want jou ga ik niet meer kunnen vertrouwen, vrees ik. Oh en nog iets, probeer dat liegen maar geen tweede keer, ik doe dit al jaren dus verschillende mensen hebben heel wat dingen zoals liegen al geprobeerd, lukt niet dus." Hij verlaat de living en laat me achter. Opeens voel ik me weer klein. Klein en bang, alsof ik mijn moeder nodig heb om het bij haar uit te huilen. Want, geloof me, dag één is al mooi verpest!