Fault 6.

3 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Fuck! Wat deed zij hier? Het was alsof iemand hierboven het op me gemunt had. Ik ging recht opstaan en nam het pakje sigaretten dat ze me aangaf van haar over. "Liv?" Vroeg ik, haar vraag negerend. Ze zag er prachtig uit. Misschien nog wel een pak mooier dan ik me haar herinnerde. Haar lange bruine krullen vielen perfect over haar schouders en haar groene ogen waren nog groener dan ik me kon herinneren.
"Dat heb je goed gezien, Louis. Maar je hebt mijn vraag niet beantwoord." Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Haar stem klonk zelfs een tikkeltje arrogant. Als zij arrogant kon zijn tegen mij, dan kon ik dat dubbel zo hard.
"Dat gaat jou helemaal niets aan." Antwoordde ik vervolgens.
Ik legde het pakje sigaretten op de toonbank. De verkoopster achter de kassa vertelde me het bedrag die ik haar vervolgens overhandigde. Ik moest hier weg, en wel zo snel mogelijk. Ik gritste het pakje van de toonbank en liep naar buiten. Liv schonk ik geen blik meer.
Ik wandelde naar mijn auto waarna ik er in ging zitten, het raampje opendraaide en een sigaret opstak. Ik inhaleerde even diep en blies de rook vervolgens uit.
Ik schrok op van iemand die bruusk op mijn autodeur klopte. Liv stond aan de andere kant en keek me boos aan. "Wat wil je?" vroeg ik. Moeite om mijn raampje een beetje meer te openen deed ik niet. "Ik wil met je praten Louis." zei ze.
"Waarom zou ik met je willen praten?" kaatste ik terug.
"Omdat ik dacht dat je misschien wel een uitleg wilde." Antwoordde Liv. Mijn poging op arrogantie leek haar niet te deren. Integendeel, ze keek me aan vol zelfvertrouwen aan.
Ik zuchtte en gooide mijn sigaret naar buiten. "Stap in." zei ik kort. Ik keek hoe Liv rond de auto stapte om vervolgens aan mijn linkerkant neer te ploffen.
Ik startte de auto en reed weg.

De rit was akelig stil. Ik maakte geen aanstalten om iets te zeggen omdat ik gewoonweg niets te zeggen had. Natuurlijk zat mijn hoofd vol met allemaal vragen die ik haar wilde stellen. Ik wilde alles weten over haar. Ik wilde weten waar ze de voorbije 5 jaar heeft uitgehangen. Ik wilde weten hoe het met haar ging en ik wilde weten of ze een vriendje had. Maar bovenal wilde ik weten waarom ze me de hele tijd belde. Ondanks alle vragen die door mijn hoofd spookten was er iets vanbinnen dat me tegenhield. Als Liv wilde praten dan moest ze zelf maar beginnen. Ik was nog steeds ontzettend kwaad en zij was tenslotte degene die een heleboel uit te leggen had.
Ik wist ook helemaal niet waar ik heen aan het rijden was. Ik was niet van plan om ergens heen te gaan met haar. Want ik wist dat, hoe voorzichtig ik ook zou zijn, er morgen foto's van haar en mij in elk tijdschrift zouden staan. En het laatste wat ik wilde waren een heleboel geruchten over iemand waar ik stiekem eigenlijk wel nog steeds om gaf. Ze zou een heleboel haat over zich heen krijgen. Wat ze me ook had aangedaan, haat verdiend niemand. Dus bleef ik door de rustige straten van Londen rijden.
Inmiddels waren er alweer 10 minuten verstreken tot Liv besloot om eindelijk haar zachte stemgeluid te laten horen. "Het spijt me." Hoorde ik. Het was slechts een fluistering maar het was luid genoeg voor mij om haar te verstaan. "Het spijt je? Waarvoor dan? Dat je me achtergelaten hebt? Dat ik je honderden keren heb proberen bellen en dat je me altijd wegdrukte? Het spijt je dat ik mijn hele leven voor je overhad en jij het zomaar hebt weggegooid?" Alles vloeide er uit. Ik werd bozer bij elker zin die ik uitsprak. Bozer hoe meer ik er over nadacht hoeveel pijn ze me heeft gedaan.
"Ja." Zei ze. "Het spijt me dat ik je nooit een uitleg heb gegeven toen ik je die wel verschuldigd was. Het spijt me dat ik zomaar vertrok en nooit mijn telefoon opnam. Het spijt me dat je van me hield en ik je liefde niet verdiende. Het spijt me voor alles." Ze zei het zelfverzekerd. Alsof ze dit maandenlang geoefend had en precies wist wat ze moest zeggen. Ze kende me te goed en ondanks dat alles zo een lange tijd geleden is gebeurd wist ze precies wat ze moest zeggen zodat ik haar zou vergeven. En het werkte. Want ik voelde hoe mijn woede afnam. Ik voelde hoe ik langzaam weer kon ademen alsof er jarenlang een grote steen op mijn longen had gelegen. Maar ik moest me ertegen verzetten. Ik kon niet zeggen dat het goed was en dat ik haar vergaf. Want het was niet goed, dat zou het nooit meer zijn. Het zou altijd blijven pijn doen. En ze zei wel dat het haar speet, maar ik wachtte nog steeds op die verklaring. Ik wilde nog steeds weten waarom ze weg ging en wat de reden was dat ze nu precies terug kwam.