Fault 5.

3 augustus 2015 || Liv Campbell

Louis hield van gewoontes. Dat wist ik maar al te goed. Toen we samen waren, gingen we regelmatig naar hetzelfde restaurantje om daar iets te gaan eten. En dat was gezellig. Dat was zelfs heel gezellig. Alles was er leuk ingericht, je had kleine tafeltjes met comfortabele zetels en de gerechten waren heerlijk en telkens net iets anders dan bij een gewoon restaurant. Overal stonden kleine prulletjes, die op zich niets met elkaar te maken hadden maar samen toch een leuk geheel vormden. Er viel altijd wel iets te beleven en daarom vond ik het ook een fantastisch restaurant.
Ik ging er graag eten omdat er altijd wel iets nieuw te ontdekken was. Een nieuw prulletje op een kast, een nieuwe foto, een nieuw verhaal, een nieuw gerecht. Louis ging er graag eten omdat onze eerste date daar was geweest en het dus een soort van gewoonte was geworden er een aantal keren in het jaar naar toe te gaan. Ik voelde mezelf schuldig door het een gewoonte te noemen want voor Louis had het meer betekenis dan enkel een gebeurtenis die meerdere keren op een jaar herhaald werd, daar was ik zeker van. En voor mij was dat ook het geval. Alleen een beetje op een andere manier.
Hoe vaker ik er over na begon te denken, hoe vreemder het leek dat wij toch zo goed bij elkaar pasten. Er waren een aantal grote verschillen tussen Louis en mij maar toch leek onze liefde die op een bepaalde manier te kunnen overbruggen. Maar ergens ook weer niet.
Het was moeilijk om uit te leggen aan iedereen, want er waren vele vragen en verwijten gekomen toen ik bekend maakte aan mijn familie, vrienden en Louis dat ik er even tussenuit moest, dat ik even behoefte had aan iets anders, iets nieuw. Ik wist nog dat mijn eigen moeder best kwaad was geworden net zoals mijn vrienden omdat ik Louis dan achterliet. En dat was ook zo, maar toen had ik nooit gedacht dat het zou uitdraaien op wat vandaag de dag mijn leven geworden was.
Er was niets mis met mijn leven, zeker niet.
Maar ik kon toch niet weten dat Louis effectief mee zou doen met de X-factor en dat hij ineens zo beroemd zou worden. Hoe had ik kunnen weten dat die kleine, lieve jongen die hield van gewoontes, van de alledaagsheid van het leven, zijn leven over een totaal andere boeg ging gooien. Ik kon toch niet weten dat terwijl ik een stapje in de wereld zette, Louis dat ook ging doen.
Maar ook dat vonden vele een flauw excuus.
Achteraf was het natuurlijk gemakkelijk voor anderen om te oordelen. Ik wilde Louis terug omdat hij nu ineens beroemd was. Dat was zo ongeveer het algemene besluit van mijn familie, vrienden,...
Ik wist zelf niet eens wat ik wilde. Wilde ik hem wel terug? Ik had veel van hem gehouden en ergens had hij nog steeds een plekje in mijn hart maar er was ook een reden waarom ik hem verlaten had en waarom ik tijd nodig had voor mezelf. Ik zuchtte. Ergens had ik spijt dat ik teruggekomen was. Ergens ook weer niet maar dat was het probleem tegenwoordig.
Ik leefde in allemaal werelden van tegenstellingen.
Een leuk klokkenspel rinkelde door mijn kleine appartement en ik leek haast te ontwaken van mijn gedachten. Ik had een oude wandklok in mijn appartement hangen die ik eens op een rommelmarkt gekocht had. De wijzer stond op de 10 en ik vloekte stil binnensmonds. Ik was de tijd wat uit het oog verloren en op zich was dit niet zo een probleem want ik trok me niet zo veel aan van de uren en minuten. Het probleem was dat andere mensen dat wel deden.
Ik nam mijn jas van het haakje, pakte een sjaal mee en bond deze rond mijn nek. Ik stapte door de straten van Londen en ondanks de wind die door de straten heen blies, glimlachte ik. Eigenlijk moest ik vaker laat in de avond door Londen wandelen want het was prachtig. Niet veel later kwam ik bij een nachtwinkel aan waar ze me ondertussen al kende. De meeste mensen kwamen hier om drank of sigaretten te kopen. Ik kwam hier om theezakjes te kopen. Het klonk komisch en dat was het eigenlijk ook maar ik kon niet gaan slapen zonder een tas thee te drinken.
Ik glimlachte even naar de vrouw achter de kassa en liep blindelings naar de ene doos waar thee op stond. Ik haalde er een doosje uit en wandelde terug richting de kassa. Plots botste er iemand tegen mij aan. 'Ik kwam van rechts hoor', mompelde ik omdat het duidelijk niet mijn schuld was dat we teggen elkaar gebotst waren. Ik keek verontwaardigd en raapte mijn doosje thee en een pakje sigaretten -waarvan ik veronderstelde dat ze van de persoon waren waartegen ik gebotst was- op en wilde deze teruggeven aan de persoon voor mij.
'Louis?', zei ik nogal hard toen ik zag dat de persoon voor mij, me maar al te bekend voorkwam. 'Sinds wanneer rook jij?', vroeg ik omdat me dat op dit moment precies nog het hardst schokte van allemaal. Ik vond roken verschrikkelijk en begreep nooit waarom mensen met goede longen die gingen verpesten door sigaretten.