Warm Christmas 3.1 (Gemma)

Met een muts op en een lange, dikke jas aan, staat Harry op de stoep bij één van de buren van Gemma. Het is 25 december, kerstdag. Het is op dit moment 3 uur ’s middags. Toch nog wel een beetje nerveus drukt hij op de bel. De deur gaat vrij snel open. ‘Hallo mevrouw, mag ik wat vragen?’ Ze kijkt een beetje verbaasd. Waarschijnlijk heeft ze de jongen die voor haar neus staat al wel herkend. ‘Ja, natuurlijk. Zeg het eens.’ Harry denkt even over hoe hij het wil brengen. ‘Mijn zus woont bij u in de straat en ze weet niet dat ik hier nu ben omdat ik nog in Australië hoor te zijn. Ik wil haar graag verassen. We gingen altijd samen langs de deuren om kerstliedjes te zingen en dat wil ik nu bij haar doen, maar om dat alleen te doen is niet leuk. Ik weet toevallig dat u kinderen heeft. Ik heb ze wel een buiten zien spelen. Zouden zij het leuk vinden om met mij mee te zingen?’ Achter elkaar komt het verhaal eruit. ‘Ach wat leuk! Wil je het ze anders zelf vragen?’ Bied de vrouw aan. Harry knikt. ‘Dat zou leuk zijn.’ ‘Kom erin! Ik ben trouwens Sue. Ik waarschuw je wel alvast, mijn dochter begint waarschijnlijk te gillen.’ Met die woorden zet ze een stap opzij om Harry binnen te laten. Hij volgt haar naar binnen en de vrouw krijgt gelijk. Zodra de dochter ziet wie er binnenkomt, begint ze hard te gillen. ‘Hi.’ Zegt Harry droog. Na een tijdje is het meisje weer iets gekalmeerd en zijn alle kinderen aanwezig. 3 in totaal. ‘Ik had een vraagje. Ik wil mijn zus verassen door bij haar een kerstliedje aan de deur te zingen. Ik vind het alleen niet leuk om alleen te zingen. Willen jullie meedoen?’ Stelt Harry zijn vraag. Het meisje begint meteen te knikken. ‘Natuurlijk!’ Zegt ze enthousiast. Ook haar broertjes lijken enthousiast te zijn. ‘Oké dan! Heel leuk dat jullie willen helpen!’ Zegt Harry met een lach op zijn gezicht. ‘Hebben jullie nog meer buurjongens en meisjes die ook willen meedoen?’ Vraagt hij. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. ‘Ik kan nog wel wat buren bellen.’ Komt Sue ertussen als de kinderen door elkaar beginnen te praten. ‘Lisa, wil jij wat drinken pakken voor Harry? Als hij wil natuurlijk. Dan ga ik bellen.’ Niet veel later is Sue weer terug en zit Harry met een kop warme chocolademelk in zijn handen op de bank. ‘Ze komen zo hierheen.’ Deelt Sue mee. En inderdaad, na een paar minuten komen er nog een aantal buurkinderen binnenrennen. ‘Leuk dat jullie mij willen helpen! Ik weet alleen niet welke liedjes jullie kennen. Wat kennen jullie allemaal? Dan gaan we die zingen.’ Allerlei liedjes klinken door elkaar, maar één steekt erbovenuit. ‘We wish you a merry christmas. Kennen jullie die?’ Alle kinderen zijn in één keer stil en knikken. ‘Oké! Ik ook! Zullen we die maar doen dan?’ Van alle kanten komt er een langgerekte en harde ja. ‘Yes! High five!’ Lachend geeft Harry alle buurkinderen een high five. ‘Vinden jullie het goed dat ik nog snel een cadeautje voor haar ga halen?’ Iedereen roept weer dat het goed is. Harry trekt snel zijn jas weer in en gaat naar de dichtstbijzijnde supermarkt en haalt een pak meel voor koekjes. Hij moet wel de kersttraditie in ere houden natuurlijk. Kerst zonder kerstkoekjes bakken is geen kerst. Ook haalt hij de andere ingrediënten en een leuk mandje met strik. Een gewoon cadeautje, zo een als voor onder de kerstboom, had hij al gekocht. Zo snel mogelijk gaat hij weer terug naar alle kinderen. ‘Gaan jullie mee?’ Roept hij enthousiast. De kinderen juichen enthousiast mee. Ze hebben allemaal hun jas al aan. Ook hebben de moeders van de kinderen wat lampjes gebracht. Zo zijn ze én zichtbaar in het donker én ze brengen de kerstsfeer mee. Zo stapt de groep de deur uit en lopen ze met z’n allen naar het huis van Gemma Styles. Het langste jongetje drukt op de bel en Harry gaat op zijn hurken tussen de kinderen achteraan zitten om niet meteen op te vallen.

Ik kijk op van mijn film als de bel gaat. Wie kan dat nou zijn? De meeste mensen zijn toch met familie een gezellige tijd aan het hebben? Toch maar even kijken. Je weet maar nooit wat het is. Ik loop naar de deur en zie daar de buurkinderen staan. Ze beginnen te zingen:

We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas,
And a Happy New Year.

Good tidings to you,
And all of your kin,
Good tidings for Christmas,
And a Happy New Year.

We all know that Santa's coming,
We all know that Santa's coming,
We all know that Santa's coming,
And soon will be here.

Good tidings to you,
And all of your kin,
Good tidings for Christmas,
And a Happy New Year.

Een eenzame traan rolt over mijn wang. Dit deden Harry en ik ook altijd. Met z’n tweeën of met de kinderen uit de buurt. Zelfs de aller kleinsten staan erbij en ze hebben allemaal vrolijke lichtjes mee en ze zingen allemaal uit volle borst het vrolijke liedje. Dan komen ze bij het laatste couplet.

We wish you a merry Christmas,
We wish you a merry Christmas,
We wish you a merry Christmas
And a happy new year!

Maar wacht eens even. Dat is geen kinderstem. Dat is een lage mannen stem. Eén die me wel heel bekend voorkomt. Dan staat er een lange gestalte op vanachter de kinderen. Eén die ik nog veel beter herken. ‘Harry!’ Ik luister niet meer naar het zingen en vlieg op hem af, recht in zijn armen. Hij vangt me op en trekt me in zijn armen. ‘Harry! Je bent hier!’ Tranen springen in mijn ogen en ik begin te snikken. Ik kruip tegen hem aan en hij houdt me stevig vast. ‘Ik ben er Gems, ik ben er.’ Fluistert hij in mijn oor. Zo staan we nog best wel een poosje. ‘Gems? Mag ik even je buurkinderen bedanken?’ Fluistert Harry dan. Ik knik, maar laat hem niet helemaal los. ‘Dankjulliewel! Jullie waren geweldig! Heel erg bedankt!’ Bedankt Harry mijn buren. Verderop zie ik de buurvrouw staan. Ik lach naar haar. Ik zie Harry ook naar haar wijzen en dan rennen de buurkinderen naar de buurvrouw toe. Harry pakt iets van de grond en slaat zijn arm om mijn schouders. Zo lopen we naar binnen. ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat je hier bent!’ Vertel ik hem. Ik trek hem nog een keer in een knuffel. ‘Ik heb je gemist!’ Zeg ik. ‘Ik heb jou ook gemist Gems.’ Fluistert hij. ‘Ik heb een cadeautje voor je.’ Zegt hij. Ik laat hem weer los, te nieuwsgierig om hem vast te houden. Hij haalt een mandje achter zijn rug vandaan. ‘Oh Haz, dat had toch niet gehoeven! Het beste cadeau is dat je hier bent!’ Zeg ik. ‘Nou en.’ Harry steekt zijn tong naar me uit. ‘Kijk nou maar. Dit vindt je leuk!’ Ik kijk in het mandje. Eieren, suiker, melk, meel. ‘Koekjes!’ Roep ik. Niet te geloven dat hij dit heeft meegenomen. In alle hectiek die hij moet hebben doorstaan om hier te zijn, heeft hij zelfs aan onze kersttraditie gedacht. ‘Kom mee!’ Lach ik. ‘We gaan koekjes bakken!’ Met die woorden sleep ik hem mee naar de keuken. Hij komt lachend achter me aan. Ik zet de mand op het aanrecht. Nog één keer trek ik hem in een knuffel. Ik kan nooit genoeg knuffels van Harry krijgen, al helemaal nu niet. ‘Dankjewel dat je toch gekomen bent, Haz. Ik hou van je.’ Fluister ik. Hij knuffelt me extra hard terug. ‘Ik hou ook van jou Gems. Merry Christmas!’