Kerstsurprise Annemarije

Er was eens een meisje dat luisterde naar de naam Annemarije. Annemarije was een vrolijke lieve jonge dame. Dit jaar was ze voor het eerst uitgenodigd voor het koninklijke kerstbal. Het was een eer om naar dit bal te mogen en ze vond het bijzonder vreemd dat net zij uitgenodigd was. Annemarije liep al weken in de weer om zo zichzelf van haar beste kant te kunnen laten zien op dit exclusief evenement. Alles was tot in de puntjes geregeld op één ding na: haar vervoer. Niemand kon haar wegbrengen omdat iedereen zelf kerstfeestjes had. Dus ze moest met het openbaar vervoer op het bal zien te geraken. Als dat maar goed zou komen…

Annemarije bracht de laatste finishing touches aan haar make-up en keek nog eens in de spiegel. Ze zag dat het goed was. Ze had alles tot in de puntjes gepland en was deze ochtend al om 8u opgestaan om zich op tijd klaar te kunnen maken. Annemarije lag zelfs voor op schema. Ze kon niets anders doen dan wachten tot ze naar de bus kon vertrekken. Daarom besloot ze om haar laptop even boven te halen en een aflevering te kijken van Pretty Little Liars. Ze nestelde zich aangenaam in de zetel met de laptop op de schoot. Het was lekker warm en snoezig in de zetel. Annemarije zat daar zo goed dat haar ogen af en toe dicht vielen. Tot op een moment dat haar ogen niet meer vanzelf open gingen. Doordat ze zo vroeg was opgestaan en de hele dag zo in de weer was geweest, viel ze als een blok in slaap.

Vanuit ergens in de kamer was er een licht gezoem te horen. Het gezoem klonk als haar gsm die aan het overgaan was in stiltestand. Annemarije werd een beetje wakker van. Toen besefte ze plots weer dat ze op weg moest naar het koninklijke bal. Ze schrok omhoog en keek naar de tijd op de laptop. 16.39u. Oh nee! Ze had een half uur geleden op de bus moeten zitten! Annemarije zocht naar haar gsm en vond deze op het kastje. ‘Mama’ had gebeld. Annemarije drukte meteen op terugbellen, maar kreeg haar niet aan de lijn. Dan zal het wel niet dringend geweest zijn. Ze liep naar haar handtas en stak haar gsm terug weg. Overvallen door stress nam ze zo snel mogelijk al haar spullen bij elkaar en liep ze naar de bushalte.

Op hakken lopen is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als je snel wil lopen. De plassen water op de grond maakten de weg er niet makkelijker op. Maar gelukkig is de bushalte er om de hoek. Of misschien ook niet. Net voor Annemarije de hoek om gaat, ziet ze de bus passeren. Te laat. *scheldwoorden naar keuze* Wat rot, dit was haar bus naar haar verbinding met de trein. Wat nu gedaan. Het enige idee dat in haar op kwam, was liften. Ze wandelde alvast richting het station en stak haar duim uit.

Na een tijd gewandeld te hebben, lukte het Annemarije om een auto te strikken die richting het station ging. Ze mocht samen met de twee kleine kindjes op de achterbank gaan zitten. De gordel om en vertrekken maar. De rit leek uren te duren. De jonge kindjes waren de hele tijd aan het kibbelen met elkaar. Het scheelde niet veel of de een zou de ander zijn tand uitslaan. Redding kwam meer dan op tijd toen ze bij het station aankwamen. Met wat geluk haalde Annemarije haar trein nog. Alsof het een mirakel was, haalde Annemarije nog net haar trein. Wat was dit een vermoeiende rit! Ze was nu een uur later vertrokken, maar ze was in ieder geval op weg.

De treinrit leek uren te duren. Van zenuwen en stress kon Annemarije niet stil blijven zitten en dat was te merken. Een ouder vrouwtje kreeg haar in de mot en was constant haar ogen aan het rollen als Annemarije weer haar benen andersom kruiste. Maar toen ze hevig met haar been begon te wiebelen, was de druppel blijkbaar overgelopen. Het vrouwtje kwam op Annemarije af en gaf haar een hele preek over de jongeren van tegenwoordig die geen manieren meer kennen en dit en dat… Waarna de vrouw met snelle pas naar een andere wagon liep waardoor Annemarije niet eens de kans kreeg om zichzelf uit te leggen. Oh fijn, ook dat nog.
Iedere keer de trein weer vertraagde voor een stopsein of een tegenligger, gingen er extra haren bij Annemarije overeind staan. Ze zou nu al de grote speech gemist hebben en zou nu midden tijdens het eten binnenvallen. En als die trein dan ook nog eens voor ieder klein dingetje afremt, dan gaat ze nog later aankomen!

Uiteindelijk was het moment daar. Ze was in haar eindhalte aangekomen. Vreugde alom. Nu de weg naar de balzaal nog vinden. Al bleek dat ook dat niet voor Annemarije weg was gelegd. Annemarije was aan het twijfelen of dat steegje ook als straat meetelde of niet. Want de 5e straat rechts was dan ofwel de volgende ofwel degene daar na. Ze ging er maar van uit dat het steegje niet meetelde. Dat had ze dus blijkbaar niet mogen doen. Opeens was ze een tikkeltje verloren gelopen. Al maar goed dat er nog vriendelijke mensen bestaan. Annemarije klampte de eerste de beste man aan die ze zag en vroeg om de weg naar de balzaal. Deze man woonde in de buurt en wist haar de juiste weg te vertellen. Ze volgde zijn wegbeschrijving en voor ze het wist zag ze eindelijk het gebouw voor haar neus waar ze moest zijn.

Anemarije liep de vele trappen op tot ze werd tegengehouden door enkele mannen in kostuum. Deze mannen vroegen om haar uitnodiging. Al een geluk was ze deze niet thuis vergeten, waarna ze binnen mocht en dus eindelijk officieel aangekomen.
Speciaal voor haar kwam er een man aan die haar jas aannam en haar naar haar plaats wees. Helaas moest ze daarvoor langs de grote ingang met zijn lange trappen naar beneden lopen. Alleen. Met alle ogen op haar gericht. Ze liep naar beneden en het leek alsof er een dozijn schijnwerpers op haar gericht stonden. Het valt te vergelijken met en levensgrote wegwijzer die al fonkelend haar volgt en steeds op haar gericht is. Wat gênant. Het kijken hield op toen ze aan haar ronde tafel was. Ze schoof aan bij de andere onbekende gasten.

Het was top dat ze nog mee kon genieten van het hoofdgerecht. Zo maakte ze de rest van het kerstdiner nog mee. Het was heerlijk. Ze had ook niets anders verwacht. Na deze geweldige gangen, werd het tijd om de dansvloer te betreden. Aan de tafel had ze enkele leuke personen ontmoet. Met deze mensen begon ze de dansvloer onveilig te maken, letterlijk. Want de jongen waarmee ze danste, was alles behalve een danskoning.

Uiteindelijk had Annemarije een zeer leuke en gezellige avond ondanks de eerdere tegenslagen. Maar de avond was pas compleet als ze een knappe gast zou hebben binnen gedaan onder de maretak. Al was meneer tenentrapper een leuke jongen, was hij geen goede vangst. Annemarije kon beter krijgen. Daarom trok ze zich terug van de dansvloer en ging subtiel jongens spotten aan de toog. Ze baalde er wel van dat ze pas zo laat eraan begonnen was. De meeste leuke jongens waren al weg of zat. Er zou een kerstmirakel moeten gebeuren als ze nog ooit een leuke jongen aan de haak wou slaan.

Het werd tijd om was druk af te laten en de ideale plaats daarvoor zijn de damestoiletten. Na het toiletbezoek twijfelde Annemarije of ze terug zou gaan naar de danszaal of dat ze naar huis zou gaan. Doordat ze diep in gedachten verzonken was, liep ze tegen de jongen aan die net de hoek om liep. Oepsie! Toen ze opkeek en de ogen van deze jongen zag, was ze opslag verliefd. Het klonk alsof ze in een cliché verhaal zat. Alsof de situatie niet meer kleffer kon, bleek dat wanneer beide omhoog keken ze onder een maretak stonden. Oké, Jezus die geboren werd, is een mirakel, maar deze situatie was pas écht een kerstmirakel. Dit moest een droom zijn. Maar die kus die erop volgde, was alles behalve een droom! Helemaal in zwijm, had Annemarije niet door dat de jongen haar zijn telefoonnummer op een papiertje had gegeven. Vervolgens wandelde hij terug verder, Annemarije perplex achterlatend. Ze kon het nog steeds niet geloven. Was dit de liefde van haar leven?

Boem! Het geluid van een ontploffing deed Annemarije wakker schieten. Op haar laptop speelde nog steeds de aflevering van Pretty Little Liars die ze eerder had opgezet. Bleek dat er een ontploffing was in het huis van Toby. Annemarije kijkt eens snel naar de tijd. 15.33u. Ze had alles gedroomd en moest zo vertrekken naar het bal. Was het dan allemaal een droom? Het voelde zo levensecht.
Ze legde haar laptop aan de kant en ging naar de keuken voor een glas water. Eenmaal de keuken binnengekomen, verschoot Annemarije zich een ongeluk. Ze kon zich even niet bewegen. De jongen uit haar droom stond recht voor haar neus. Dit kon toch niet? Vol verbazing liet Annemarije haar mond openvallen terwijl hij met een glimlach op haar af kwam. Wanneer hij bijna bij haar was, wees hij naar de lucht boven haar. Toen ze omhoog keek, zag ze dat er een maretak nat boven haar hoofd hing. Wie heeft die daar nou weer gehangen? Veel tijd om na te denken kreeg ze niet. Haar droomjongen stopte voor haar gezicht en kwam dichter. En dichter. Én dichter. Tot ze opeens de kus van haar dromen kreeg.

Wat een dag!