The Centipede.

Ik liep door de straten van Amsterdam, het was vrij rustig voor een vrijdag middag. Ik rook de geur van oliebollen en chocolade wafels al in de lucht en besloot een wafel te kopen. Toch altijd weer verraderlijk die neus. Ik rekende contant af en liep met trage passen verder langs de grachten al etend van mijn nog warme wafel. Ik keek wat om mijzelf heen tot ik een bekend gezicht zag, het was Jane en Isaliah. Sinds dat ik ruzie met hun heb gekregen in de 2e klas van de middelbare school hebben we sinds het conflict niet meer tegen elkaar gepraat. Ik liep stug verder alsof ik ze niet zag en nam mijn pad richting huis verder aan. Ik hoorde ze wat smoezen en lachen maar dat deerde mij niet. Uiteindelijk stond ik bij het grachtenpand stil, een langwerpig gebouw vast aan nog een hele lange rits. De witte details langs de ramen gepaard met de rood/bruine stenen brachten de Amsterdamse ambiance wel echt tot stand. Ik was tevreden over dit huis, maar wist dat het niet lang zou duren voor ik uit dit huis zou vertrekken. Ik stak de sleutel in het gat en ging naar binnen, ik trok mijn laarsjes uit en legde mijn chocolade wafel op de keuken tafel. Ik zag Monrielle bezig in de keuken, ze had haar donkerblonde haren in een knot gewikkeld en lachte naar mij. "je vader is nog op werk, er is wel post voor je binnen gekomen." zei ze, ''Oké, hoe laat zal hij terug zijn?'' ''zo rond 4e'' kreeg ik terug terwijl ik bezig was met de post te ontleden. Mijn aandacht trok naar een envelop, een donkerblauwe met zwart inkt het adres erop gekruld. Ik opende de envelop en trok crème briefpapier eruit.

Ik keek raar op. ''Monrielle, ik heb een studiebeurs aangeboden gekregen, van ene Centipede.'' Monrielle keek op ''die ken ik niet, waar is die school?'' ''In Hellford'' Ik keek achterop de brief en zag de vliegticket ''In Aselton?..'' Monriele knikt ''oh, daar ben ik een keer geweest..'' Ik nam plaats aan de keukentafel en dacht na, ''gelijk er naartoe in mijn eentje?'' Monrielle haalde haar schouders op ''je moet het toch een keertje doen Rose.'' ik zuchtte, natuurlijk vond zij het niet zo erg aangezien ik niet haar echte kind was. Ik keek op de klok, bijna vier uur. Gelijk toen ik keek hoorde ik de sleutel in het gat en klonken de voetstappen van mijn vader al door het huis. ''Dag meisjes'' zegt hij en geeft ons na elkaar een kus. Gelijk legde ik hem alles uit, ik wou het wel graag maar enigszins hoopte ik dat mijn vader een beetje zou tegen stribbelen aangezien ik een bevestiging wou ontvangen van bezorgdheid. ''Nou klinkt goed, over 3 daagjes dus?'' ik schrok van zijn antwoord. Mauritz Von Blau, de grootste zenuwlijer van Nederland. ''Nou goed, dan vertrek ik maandag ochtend'' zei ik schor en bekeek de ticket, ik zou rond 4 uur op het vliegveld moeten zijn en dan zou ik vertrekken rond 6 waaronder ik dan rond 8 uur aanwezig zal zijn op school. ''maar pap, ben je niet bezorgd dan?'' vraag ik om een reactie uit te lokken. ''nee hoor kind, je zou het toch een keertje moeten, dus waarom niet nu..''