Hoofdstuk 2

De eerste klanten vulden langzaamaan de zetels en stoelen. Leegte werd aan de kant gezet voor gezelligheid. Mijn glimlach werd nog breder. Dit was spannend en tegelijk ook ontspannend. Ik werkte hier al een hele tijd. Al vanaf ik 16 was, werkte ik elk weekend in dit café, maar nu voelde het toch anders. Het voelde zoals wanneer je in een achtbaan zit waar je al meerdere keren in bent geweest. Je weet wat er gaat gebeuren maar toch zijn er die kleine tintelingen in je buik. En zo voelde ik mij ook.
Er waren constant kleine tintelingen in mijn buik die me een aangenaam gevoel gaven.
Ik zou rond kunnen huppelen of uit vreugde op en neer kunnen springen om te laten zien hoe gelukkig ik was, maar dat deed ik niet. Ik was professioneel.
Daarom wandelde ik weer even naar de privé en sprong daar een aantal keren op en neer uit vreugde. Zoals ik al zei: ik was professioneel.
Ik zette alvast een grote kan op het vuur met warm water zodat de thee straks vlot gemaakt kon worden en daarna wandelde ik naar de eerste persoon die binnengekomen was.
Mijn eerste klant als eigenaar.
De start van een nieuw begin.
Ik trok mijn schort nog wat recht, duwde met mijn voeten mijn broekspijpen terug wat naar beneden -deze krolden zich altijd wat naar boven op- en zette mijn mooiste glimlach op.
Nog geen twee seconden later, werd mijn glimlach begroet of zelfs beter ineengeslagen door een blik die honderden mensen zou kunnen vermoorden.
Mijn moeder had het vaak genoeg over blikken die iemand konden doodbliksemen. Wel ik was er van overtuigd dat deze blik zowat heel dit land kon doodbliksemen zonder enig probleem. Ik probeerde mijn glimlach hier niet onder te laten lijden en daarom probeerde ik de ogen van deze persoon zo veel mogelijk te vermijden.
Ogen waren de spiegels van de ziel.
Dat was me altijd zo verteld geweest en ergens was het ook waar. Er bestonden verschillende trainingen om je mondhoeken te kunnen controleren om te kunnen kiezen wanneer je fronste en wanneer niet en om zo dus uiteindelijk een hele gezichtsuitdrukking op je gezicht te krijgen van een emotie die niet eens aanwezig was in je hart en ziel. Maar voor je ogen bestond er zo geen training. Als je ogen wilden fonkelen en schitteren zoals dansende sterren in de nacht, dan zou iedereen dat zien. Als je ogen geluk wilden uitstralen omdat dat was wat op dat moment door je aders heen vloeide, dan gebeurde dat.
Een koude rilling kroop over mijn lichaam, tergend langzaam en ik wilde dat het zou ophouden. Deze jongeman had iets mysterieus en duister.
Hij paste niet in het plaatje van dit café dat stond voor warmte en gezelligheid.
Maar klant is koning.
Met een glimlach op mijn gezicht en een zo vriendelijk mogelijke stem stelde ik hem de vraag die ik aan iedereen hier stelde: "Koffie of thee?" Het was een simpele keuze uit twee warme dranken die elk van beide een gelijkende functie hadden maar ook zo verschillend waren.
"Thee", antwoordde hij met een hese stem.
Zijn keuze verraste me. Koffie en twee waren zoals twee personen met elk een verschillend karakter. Ze waren niet zo verschillend als water en vuur, maar toch. Hij leek me eerder een type dat koffie zou drinken, dat deze donkerbruine vloeistof nodig zou hebben om in de ochtend zijn ogen wat verder te kunnen openen. Hij leek me niet iemand die de zachte aroma's van thee zou appreciëren. Maar zoals mijn moeder altijd tegen me zei: 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit'.