Hoofdstuk 6 - The Run

      'Rise and shine.' De stem die je hoorde was nog hees, maar klonk wel wakker. Je wreef even door je ogen en opende ze toen. Thomas stond naast je hangmat en keek je aan met een glimlach terwijl je de slaap uit je ogen knipperde.
      'Um, ik maak je eigenlijk best wel te laat wakker, we gaan zo. Iedereen is er klaar voor.' Je grijnsde even en kwam met moeite uit je hangmat. 'Ben jij er klaar voor?' vroeg hij aan je, en je knikte vermoeid, maar met een glimlach. Je ging even op de grond zitten om je schoenen aan te doen, maar verder was er niets voor je om te doen. Er was niets anders met jou mee omhoog gekomen dan jijzelf en de kleren die je aanhad, dus er was verder niets om mee te nemen.
      'Klaar.' zei je tegen Thomas, en hij lachte. 'Oké. Kom op.' Hij pakte je hand vast en sleurde je mee naar de poort, waar al een hele groep mensen stond, en een paar anderen net zoals jij en Thomas nog naartoe liepen.

Roman zag eruit alsof hij de hele nacht geen slaap had gehad, maar dat verbaasde je eigenlijk totaal niet. Het was ook maar een korte nacht geweest, je wist niet hoe laat het was, maar het was erg vroeg en de zon was nu al op.
      'Is iedereen er klaar voor?' vroeg Daryl toen de hele groep voor de poort bij elkaar was gekomen. Iedereen had wel iets vast, als het geen rugzak was, dan wel een soort wapen. Het waren bijna allemaal houten speren, maar sommigen hadden een wapen van ijzer. Zoals Rick, met zijn machete. Jou werd geen wapen toegereikt.
      Eigenlijk voordat er een antwoord kon komen, hoorde je het diepe geluid weer -dit keer harder omdat je er dichter bij stond-, en voelde je de grond onder je trillen. De poort ging open. De eerste die zich door de muren heen waagde was Roman, waardoor iedereen eigenlijk gedwongen werd om achter hem aan te gaan. Zodra de hele groep door de poort heen was, hoorde je het geluid, en voelde je de trillingen opeens weer. Iedereen was opeens stomverbaasd en draaide zich om naar de poort, die net dicht ging. Dit was duidelijk niet de bedoeling.
      'Fuck.' hoorde je een paar mensen mompelen.
      'Oké, mensen. We kunnen niet meer terug, dus we gaan ervoor.' zei Rick vastbesloten, en iedereen leek het ermee eens te zijn. 'En denk eraan. Raak ze in het hoofd.' Toen herinnerde je je opeens gisteravond. Dit zou nog veel moeilijker worden dan dat je een seconde geleden nog verwachtte, want daar om de hoek kwam al het eerste gevaar. Het was een dode, zoals Roman het had genoemd. Jij zou het een zombie noemen.
      'Iedereen. Volg Thomas en Minho, zij weten de weg naar buiten. Diegenen zonder speer, ren en stel je verdekt op. Houd Sylvie veilig!' Er was al een soort chaos gaande van rennende mensen terwijl Daryl zijn laatste woorden sprak, maar Thomas en Minho begonnen al te rennen, jij besloot meteen om hen op de hielen te blijven, maar toen hoorde je plotseling iemand achter je je naam schreeuwen.
      'Sylvie!' Je draaide je abrupt om, enkel om te zien hoe Hermione te lijf werd gegaan door een zombie, ze keek je verwachtingsvol aan. Je begreep al wat ze van je wilde. Je sloot je ogen even en probeerde al je krachten bij elkaar te rapen, toen je je ogen weer open deed focuste je je op de zombie die Hermione aanviel, en hief toen met een plotselinge beweging je hand op.

      Deze keer zag je het zelf ook gebeuren. Een witte gloed spreidde zich razendsnel over een bepaald veld dat je hand had aangegeven. Daarmee werden zowel Hermione als de zombie geraakt, maar de zombie leek opeens op te lossen, leek in een razendsnel tempo te verdwijnen. Hermione bleef met moeite overeind staan, en kon na een paar seconden bijkomen weer verder rennen. Jij voelde je weer licht in je hoofd, maar minder dan gisteravond. Je kon blijven rennen, ook al gebeurde dat even onbewust. Met Hermione naast je volgden jullie in rap tempo Thomas en Minho, achter nog een paar anderen.
      'Kom op! Het is niet ver meer!' hoorde je Thomas na een paar minuten van lopen en zombies ontwijken roepen. 'Sylvie!' Minho riep je naam, wat je aanzette om harder te rennen en hen in te halen totdat je naast ze terecht kwam.
      'Bereid je voor.' zei hij tegen je, terwijl jullie beiden nog met grote vaart renden. 'Wat?! Waarvoor?!' Plotseling renden jullie en hoek om en kwam iedereen tot stilstand. Dit leek een soort laatste terrein voor de uitgang, maar het was reusachtig groot, en volledig gevuld met zombies. Eén groot veld met allemaal doden.

      Rick kwam ook even tot stilstand, maar begon toen verder te lopen, met opgeheven machete. Elke dode die hij tegen kwam hakte hij de kop af, maar al snel werden het voor hem te veel.
      'Rick!' riep Hermione, hij draaide zich om en rende snel terug naar de -soort van- veiligheid van de groep. 'Dit gaat ons nooit lukken.' sprak Rick enigszins wanhopig, maar toen vestigde Hermione haar blik op jou. Je wist wat ze van je verwachtte, maar je betwijfelde het meteen. Het zou je nooit lukken om ze allemaal uit te schakelen.
      'Ik kan het niet.' hijgde je van het rennen, maar Hermione knikte hevig. 'Jawel. Je kan dit. Concentreer je. Probeer het.' Je hoofdschudden ging al snel over in knikken en je steunde met je handen op je knieën waarna je eerst naar de grond keek, en daarna je ogen weer sloot.
      Je ademde diep in door je neus, en weer uit door je mond. Een paar keer deed je dit. Daarna ging je weer recht overeind staan en opende je je ogen. Je keek naar het veld met de doden, concentreerde je, en spreidde toen plots je armen uit elkaar, richting het veld.

      Opnieuw hoorde je een knal, harder dan dat je ooit had gehoord. Daarna werd het zo licht in je hoofd, dat het zwart werd voor je ogen, en je met een zucht op de grond viel.