Hoofdstuk 5 - The Gift

Roman's hand reikte even naar zijn voorhoofd, terwijl hij even een soort verwarring of blurriness van zich af leek te schudden. Daarna keek hij naar jou, net zoals vele anderen. Niemand wist iets te zeggen, terwijl jij en Roman beide nog op de grond zaten. Toen kwam Hermione opeens vanuit de menigte naar voren, en zich ging voor je staan terwijl ze op je neerkeek.
      'Sylvie...' sprak ze zacht. 'Ik weet niet wat er gebeurde.' bracht je gelijk uit, alsof je je probeerde te verdedigen tegen alle oordelende blikken, maar Hermione knielde naast je neer.
      'Het is oké.' zei ze geruststellend. Ze wierp even een blik op Roman, die een hand opstak dat alles wel oké was. 'Het is oké.' herhaalde ze nogmaals. Daarna stond ze weer op en draaide zich van je weg. Ze keek de groep rond.

      'Ik denk dat we allemaal weten wat dit betekent.' Ze stopte toen haar blik op Rick en Daryl viel, die er net zo verbouwereerd uitzagen als alle anderen. Ze leek met haar vinger op de feiten te wijzen. 'Dit. Zij. Sylvie. Sylvie is onze laatste, omdat zij onze enige hoop, en omdat zij de enige is die ons hier uit kan helpen. Weg van deze plek. Naar vrijheid. Buiten dit doolhof.' Iedereen was even stil, totdat je opeens een onverwachte stem hoorde.

      'Joelle.' mompelde Roman. Je draaide je gezicht weer naar hem toe. 'Wat?' 'Joelle.' sprak hij nog een keer. Alle ogen waren nu plotseling op hem gericht terwijl hij verbaasd voor zich uit staarde.
      'Die naam...' mompelde hij. 'Ik heb een dochter.' Iedereen leek stomverbaasd. Niemand anders had zich ook maar iets meer herinnert dan hun eigen naam, en nu, na die klap, wist Roman opeens meer. Hermione keerde zich weer naar Rick en Daryl, die zich nog steeds sceptisch leken te gedragen tegenover wat er zojuist was gebeurd.
      'Zie je wel!' riep ze plotseling uit. Niet boos of agressief, maar meer met een soort passief-agressieve passie. 'Er is een leven hierbuiten dat wij allemaal hebben! Er is meer dan alleen deze vier muren!' Terwijl Hermione een soort vurige toespraak hield merkte je hoe Thomas in stilte naar je toe liep en je vervolgens weer overheid hielp. Je voelde je al niet meer licht in je hoofd.
      'Rick, ik heb het je al eerder gezegd, maar ik zeg het nu nogmaals. Tegen jou, tegen Daryl, tegen iedereen hier. Het is tijd. Het is tijd om ons door dat doolhof heen te slaan, en het is tijd om onze ontsnapping werkelijkheid te maken. Het maakt niet uit wat het kost. Er zijn mensen daarbuiten, die op ons wachten.'
Je merkte hoe Roman zijn hoofd helemaal niet meer bij wat Hermione aan het zeggen was had, en hij stond op waarna hij zich door de menigte heen werkte en het veld in liep. Niemand leek er echt aandacht aan te besteden. Je keek weer terug naar Hermione, Daryl en Rick. Hermione had zich weer stil gehouden, en keek afwachtend naar de twee anderen. Die keken elkaar even aan, en daarna weer naar Hermione. Rick stapte de cirkel in, en keek de groep rond. Als laatste viel zijn blik op jou.

      'Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat we waarschijnlijk niet kunnen uiten hoe blij we zijn dat jij hier bent. Want ik denk dat Hermione gelijk heeft. Er is meer hierbuiten dan wij ons kunnen voorstellen. Mensen die op ons wachten. En jij... Jij bent onze enige hoop op ontsnapping.' Hij keek de rest van de groep weer rond. 'Het maakt niet uit wie wij zijn. En waarom we hier zitten. Het maakt niet uit wie eraan schuldig is dat wij hier zitten. Wat uitmaakt is dat we hier weg komen. Zo snel als dit kan.' Hij leek klaar te zijn met zijn inspirerende toespraak.
      'Morgenochtend bij zonsopgang staan wij klaar. Want wij gaan hier uit komen.' Hij liep de cirkel uit en tussen de menigte door richting het vuur. Iedereen was nog even een beetje stil, maar toen begonnen er wat mensen te praten over wat er was gebeurd. Het werd allemaal weer wat gemoedelijker. Je keerde je naar Thomas en Minho.

      'Jeez, Sylvie.' sprak Thomas. 'Wat was dat nou?' Je haalde verward en langzaam je schouders op. 'Ik was bang. Ik probeerde mezelf te beschermen. Ik weet het niet. Ik weet niet wat er gebeurde.' sprak je zacht. Je zag hoe Minho toch een beetje grijnsde. 'Nou, ja. Dat was wel terecht ja. Een superman punch krijgen van Roman is geen pretje. Maar wel heel amusant om van een afstandje af te zien. Zolang je zelf maar niet het slachtoffer bent.' Je grijnsde en gaf hem een por. Daarna keerde je je om, om te kijken waar Roman heen was. Je vond hem in het donker pas na een paar seconden met je ogen te zoeken. Hij stond bij de muur. Bij de poort. Je merkte hoe Thomas en Minho je blik volgden.
      'Nooit gedacht dat hij het soort persoon was om een dochter te hebben.' Je gaf Thomas een vreemde grijns. 'Dat hangt toch helemaal niet van je persoonlijkheid af.' Minho had iets sensitiever om te zeggen.
      'Zal vast wel een kut gevoel zijn voor hem. Om dit te weten nu hij hier nog vastzit. Wij weten tenminste niet wat we missen.' Je beet op je onderlip terwijl je daar over nadacht, en besloot daarna om naar hem toe te gaan. Het duurde wel even voordat je hem had bereikt, maar eindelijk vond je -naast de krekels- een beetje stilte. Je ging naast hem staan, met je gezicht naar de poort toe, nog geen meter ervan verwijderd. Even stonden jullie zo stil, totdat je besloot om iets te zeggen.

      'Ik weet niet wat er door je heen gaat. En ik weet niet of je wel tegen iemand wil praten, maar... Sorry voor dat van net, ik weet ook niet waarom ik dat deed en wat er gebeurde.' zei je. Hij haalde zijn neus op.
      'Ja, sorry. Ik wilde jou natuurlijk ook niet echt pijn doen, ik bedoel je bent maar een klein meisje, enzo.' Je grijnsde, maar aan zijn blik te zien bedoelde hij er eigenlijk niets grappigs mee. Je trok je mond weer strak.
      'We vertrekken morgen zodra de poort open gaat.' informeerde je. 'Volgens Rick hoeven we niet langer te wachten.' Roman knikte zachtjes terwijl hij zijn blik weer op de poort richtte.

      'Goed.' zei hij. 'Bereid je voor.' Je keek hem even verbaasd aan. 'Waarvoor?' Hij antwoordde niet, maar toen hoorde je een zacht geluid. Het kwam van buiten de poort. Je hield je adem in, en probeerde je oren zo veel mogelijk op het geluid te focussen. Een soort gegrom, en gehijg. Het was een vreemd, verontrustend geluid. Je merkte hoe Roman weer naar jou keek, en jij keek hem ook aan.

      'Doden.'