Ik kreeg mijn zenuwen enigszins onder controle en begon te praten. “lieve, prachtige Hermelien. Ik ben de meest gelukkige man op aarde alleen al door bij me te zijn. Jij hebt me geholpen toen niemand anders dat kon, toen ik me schuldig voelde tegenover Percy voor hem achterlaten in die gang. Jij sleepte me uit een diep gat wat mijn broer achter liet. Tijdens de oorlog was ik ontzettend bezorgd om jou gezondheid. Toen we samen in Australië op zoek waren naar je ouders, zag ik een kant van jou die ik nog nooit gezien had, een bijna gebroken kant”.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen