#022

Het is middag en we zijn onderweg naar de Kamer van Hoge Nood om te oefenen. Ik loop naast Ron, we hebben nu inmiddels 2 weken verkering. Het is leuk om een vriendje te hebben, zeker omdat ik nu eindelijk weet dat hij mij ook leuk vind. Ik vind het leuk om zo vaak bij hem te zijn en lage gespreken met hem te kunnen hebben over van alles en nog wat. We zijn aangekomen bij de Kamer van Hoge Nood, Ron loopt een paar keer op en neer terwijl ik de wacht houd. Er is namelijk een soort van klopt jacht aanwezig om De Strijders van Perkamentus op te sporen en te stoppen. Omber heeft Vilder de opdracht gegeven om ons op te sporen, daarnaast doen Draco, Korzel en Kwast daar ook aan mee voor extra punten. Ook is Omber bezig met ondervragingen op haar kantoor. Ik voel een hand in mijn hand die mij mee trekt. Zodra Ron en ik binnen zijn pakt hij mij vast en kust hij mij op mijn mond. Dankzij Omber haar regels mochten we alleen elkaar aanraken in de leerlingen kamer en de Kamer van Hoge Nood.
‘Lekker bezig broertje!’ Ik laat los en zie dat George met een grote glimlach naast ons staat. Ik geef hem een plagerig duwtje tegen zijn schouder. Altijd als ik hier ben word ik blij en gelukkig. Dit omdat we ons hier geen zorgen hoefden te maken over wat Omber zou zeggen en straf die we zouden krijgen, we kunnen hier lekker doen waar we zin in hebben en oefenen met ons verdedigen. Harry begint te praten en legt ons iets uit over de verlammingsspreuk Paralitis. Hij gaat samen met Nigel in het midden van de zaal staan. Ik ga naast Hermelien en Loena staan. Nigel blaast Harry helemaal naar achter maar zelf valt hij ook om.
‘Heel goed. Wil nu iemand anders?’ vraagt Harry.
‘Hermelien dit is iets voor jou!’ zeg ik tegen Hermelien.
Ze krijgt een glimlach op haar gezicht, en Ron wordt ook naar voren geduwd door Fred en George. Ik zie hoe Fred en George een weddenschap zetten, ik kijk ze aan en wijs Hermelien haar kant om. Als teken dat ik wet op Hermelien dat die gaat winnen, ze kijken mij lachen aan. Binnen een paar seconde heeft Hermelien Ron omver geblazen. Ik loop lachend naar Ron toe.
‘Ging niet zo lekker hé?’ zeg ik terwijl ik mijn hand uit steek om hem omhoog te trekken.
‘Ik deed gewoon voorzichtig.’ Hij pakt mijn hand en trekt zichzelf omhoog.
‘Kom ik leer je het wel.’ Zeg ik terwijl de rest van de zaal rood kleurt door alle leerlingen die deze spreuk al aan het oefenen zijn.