O65 - Hocrux

De dag erna was alles kalm. Ik wierp een korte blik uit het raam, en ik zag dat de zon nog niet op was. Over enkele uren zou ze over het uitgestrekte landschap gaan schijnen. Toen ik uit bed stapte, schrok ik van de kou onder mijn voeten. Het was een koude nacht geweest, wist ik. Ik sloeg mijn mantel om mijn schouders heen, tegen de kou. Met moeizame passen liep ik naar mijn badkamer. Mijn lichaam voelde nog altijd stijf en pijnlijk. Maar het ging wel degelijk beter dan de vorige dag. Op de badkamer friste ik mezelf op, en vernieuwde ik het verband dat om mijn arm zat. Om The Dark Mark. Toen ik het voorzichtig eraf trok, schoot er een stekende pijn doorheen. Het begon weer te bloeden. 'Verdorie,' mompelde ik terwijl ik een handdoek pakte om het bloeden te stelpen. Na enkele minuten hield het op, en smeerde ik het in met een soort zalfje dat Severus Snape voor mij had gemaakt. Het verlichtte de pijn, en zou het genezingsproces versnellen, had hij gezegd. Daarna wikkelde ik het in een schoon verband. Sneller dan ik net was, sliep ik terug naar mijn slaapvertrek. Met een enkele beweging trok ik de gordijnen open, en het zonlicht scheen zwakjes de kamer binnen. Ik wierp een korte blik naar het bosgebied. In de verte zag ik een klein meertje liggen, het water glinsterde. Het zou vandaag een mooie dag worden. Daarna draaide ik me om, en ik schrok toen ik een gedaante zag. Mijn schrik was al snel weg, toen ik wist wie het was. 'Vader,' zei ik, en ik boog, 'ik verwachtte u niet.' Lord Voldemort knikte met zijn hoofd. 'Sarah, loop met mij mee,' zei hij. Voldemort draaide zichzelf al om en maakte aanstalten om weg te lopen. 'Vader, mag ik mijzelf eerst aankleden?' Hij stopte met lopen. 'Nee, je hebt voldoende kleding aan.' Daarna liep hij zonder nog wat te zeggen weg. Ik wierp een korte blik op het korte slaapjurkje dat ik aan had. Met tegenzin sloeg ik mijn mantel beter om mezelf heen, en liep ik mijn vader achterna.

Al snel liep ik naast hem. 'Wat is in Merlin's naam zo belangrijk om mij om 6 uur 's ochtends in mijn slaapkleding door het huis te laten baggeren als een of andere mislukte huiself?' Ik hoorde een zachte grinnik aan de kant van Voldemort. 'Je bent zeker geen mislukte huiself, Sarah,' zei hij, 'en je zult het zo zien, heb geduld.' Het duurde niet lang voordat we zijn kantoor in liepen. Het was er donker als altijd. 'Enig idee waarom ik je hierheen heb gebracht?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, vader,' zei ik. Voldemort draaide zichzelf om. Daarna was het een korte tijd stil. 'Na je kleine.. ongelukje besef ik mijzelf dat je kostbaar bent, heel kostbaar,' zei hij, 'te kostbaar om verloren te gaan, te kostbaar om te sterven. Zoals ik zelf.' Voldemort draaide zichzelf om, en hij keek mij recht in mijn ogen aan. 'Enig idee wat een Horcrux is?' Ik was even stil om na te denken. 'Hmm?' zei Voldemort ongeduldig. 'Nee, vader, ik moet u teleurstellen.' Voldemort grijnsde even. 'Je stelt me niet teleur Sarah,' zei Voldemort, 'het is een erg krachtig en duister stuk magie. Iets wat niet wordt geleerd op Hogwarts. Ik verwijt je niets.' Met mijn hoofd maakte ik een kort knikje. 'Nou, wat is een horcrux?' 'Een horcrux is een voorwerp waarin een tovenaar een deel van zijn ziel in kan beschermen.' 'Beschermen? Hoe?' Voldemort grijnsde in zichzelf. 'Je splijt je een deel van je ziel, en je verbergt dit in een voorwerp. Hierdoor ben je beschermt wanneer je lichaam wordt vernietigd. Het verborgen deel van je ziel leeft verder. Met andere woorden, je kan niet sterven.' Ik was even stil, en ik liet zijn woorden bij me naar binnen dringen. 'En.. u wilt dat ik dit doe?' Voldemort knikte. 'Mijn slimme dochter.'