O64 - Stay with me

Het was koud in het grote landhuis. Moeizaam liep ik naar Draco zijn kamer. Al snel had ik zijn deur gevonden, en ik klopte drie keer met mijn hand op de deur. Nerveus zette ik een pas achter uit. Al snel werd de deur geopend door een blonde jongen. Hij leek duidelijk te schrikken toen hij mij zag. 'Draco,' zei ik zacht, 'kan ik alsjeblieft met je praten?' Even leek de jongen te twijfelen, maar toen opende hij zijn mond. 'Je hoort in bed te liggen, Sarah,' zei hij. 'Ik weet het, maar ik wilde gewoon, - alsjeblieft, laat me binnen.' Smekend keek ik hem aan. Draco zuchtte, maar zette toen een pas opzij. Ik mompelde dankjewel, en toen liep ik zijn kamer binnen. 'Waar wilde je over praten?' vroeg Draco, nadat hij de deur dicht had gemaakt. 'Het spijt me, Draco, voor alles.' Draco keek me afwachtend aan. Ik zuchtte. 'Ik heb tegen gedaan, en gezegd, tegen jou, waar ik zoveel spijt heb.' Draco ging op een houten stoel zitten. Maar hij zei niks.

'Vanaf het moment dat ik je heb ontmoet, voel ik iets voor je. En dat is nooit weggegaan. En ik wil dat je dit weet, omdat ik bijna ben gestorven. En ik besef nu wat echt belangrijk is.' Draco keek me aandachtig aan. 'Sarah, alsjeblieft. Maak het nou niet moeilijker dan het is.' Zijn woorden waren als messen in mijn hart. 'Draco, ik voel dat ik verander. Ik heb het gevoel dat ik een deel van mezelf vernietig. En dat ik mijn hart negeer, totdat het blind en doof wordt. Ik voel dat ik harder, sterker word. En ik ben bang- ik ben dat ik iemand word die niet kan lief hebben.' Draco stond op, en hij pakte mijn handen vast. 'Draco, ik hou van je,' zei ik zacht. Draco hield nog steeds zijn mond. 'Als je niks zegt, is het duidelijk,' zei ik met een brok in mij keel. Ik liet zijn handen los, en ik wilde zijn kamer uitlopen. Op dat moment pakte hij mijn handen weer vast, en trok hij me naar hem toe. 'Wacht,' mompelde hij. Hij drukte zijn lippen op de mijne. En ik zoende hem terug. Mijn hart verwarmde, en niets maakte meer uit. Ik had Draco terug, mijn Draco.