Hoofdstuk 2 - The Last One

      'Hoe bedoel je?' snauwde je gestrest maar rustig terug. Je had er nu al schoon genoeg van dat iedereen zo onduidelijk deed. Ook al hadden een aantal mensen zich voorgesteld, waren het nog steeds wildvreemden voor je, en deze plek was je alleen nog maar vreemder. Jullie waren nu al aangekomen bij een plek waar een houten hut uit dunne boomstammen gebouwd stond, en daarnaast een paar tenten en hangmatten die tussen bomen in waren gehangen. Er was duidelijk één plek waar ze altijd vuur stookten, omdat op die plek de grond helemaal zwart was en er een klein hoopje as lag. Daaromheen waren allerlei zitjes van boomstammen en kussens geplaatst. Verderop leek het erop dat de mensen hier een soort veld hadden opgebouwd waarop ze iets verbouwden, maar wat dit was, was een compleet raadsel voor je.
      'Het is allemaal een erg lang verhaal.' mompelde Daryl, waarna Hermione stopte met lopen en haar hand op zijn schouder legde. 'Daryl.' sprak ze zacht maar dwingend. 'Rick en de jongens zullen zo terugkomen. Laat mij met haar praten.' Daryl knikte en liep toen weg van het kamp, terwijl Hermione zich naar je toe draaide. Eigenlijk had niemand meer echt extreem veel aandacht voor je, en leken ze verder te gaan met waar ze hiervoor mee bezig waren geweest. In het veld werken of hout hakken, en andere dingen waarvan je niet meteen kon bepalen wat ze nou precies deden. Hermione pakte je arm vast. 'Kom zitten.' Ze trok je op een afgezaagde boomstam en je nam plaats naast haar.

      'Hoe weten jullie wie ik ben?' vroeg je. Hermione zuchtte. 'Luister. Ik moet je eerst vertellen dat... niemand weet waar we zijn. Niemand weet waarom we hier zitten. Niemand herinnert zich ook maar iets behalve zijn eigen naam. We zijn hier allemaal zoals jij gekomen. Eén voor één... Elke week een nieuwe.' Je keek om je heen naar de mensen die rustig bezig waren met allerlei verschillende dingen, sommigen praatten met elkaar, lachten. Je stelde je voor hoe ieder van hen zich ooit net zoals jij nu gevoeld zou moeten hebben, en op de één of andere manier was dit een rustgevende gedachte voor je.
      'Alleen...' Hermione aarzelde even over de manier waarop ze dit zou moeten brengen. 'Jij bent de laatste.' Je wendde je blik af van het veld en keek haar aan.
      'Hoe weet je dat?' wist je gelijk op te merken. Hermione zuchtte weer kort. 'Toen ik hier kwam, op dezelfde manier als jij, werd er meer meegebracht dan normaal. Voorraden en... een audiotape.' Dat maakte je nieuwsgierig: 'Een audiotape?' 'Met een bericht.' maakte Hermione af. 'Dat jij de laatste zou zijn en dat, als we tot die tijd nog geen uitweg hadden gevonden dat jij onze enige laatste hoop op ontsnapping zou zijn.' Je was even stil. 'Ontsnapping waarvan?'
      'Deze plek.' antwoordde Hermione gefrustreerd maar lichtelijk enthousiast op de een of andere manier. 'Er is meer buiten deze muren dan alleen doolhof. Thomas en Minho hebben de hele plek al doorzocht, ergens stopt het en...' Je besloot haar te onderbreken. 'Doolhof?'
      Voordat ze kon antwoorden werd je aandacht van haar afgeleid door een laag, diep geluid en de grond die begon te trillen. Meteen keek je op naar de muur tegenover je, ongeveer 300 meter verderop. De muur schoof uiteen, en er ontstond een spleet waartussen je gelijk drie mensen opmerkten, die van de andere kant van de muur naar binnen kwamen gerend. Hermione stond op zonder iets te zeggen, en begon te lopen richting de mensen die net van buitenaf kwamen. Je besloot haar maar achterna te lopen. Het duurde niet lang voordat de drie mensen jullie tegemoet kwamen. Eén van hen was duidelijk een stuk ouder dan de andere twee, en had een best wel flinke baardgroei. Aan de machete die hij vasthad zat bloed.
      'Rick.' Hermione omhelsde hem vluchtig en niet erg gepassioneerd. Ze begroette de andere twee op dezelfde manier, terwijl je merkte hoe Rick naar je staarde. Hermione keerde zich terug naar hem.
      'Een nieuwe?' vroeg Rick aan haar. 'Sylvie.' antwoordde Hermione, en Rick wendde zijn blik langzaam naar je terug. 'Sylvie.' herhaalde hij.
      'Het is tijd.' sprak Hermione zacht, en Rick knikte. Jij snapte niet waarvoor het tijd was. Daarna stak hij zijn hand naar je uit. 'Ik ben Rick. Dit zijn Thomas en Minho.' Je keek de twee even aan en gaf ze een knikje van kennismaking. Bijna meteen daarna hoorde je het diepe geluid weer, en voelde je de trillingen. De poort sloot weer. Iedereen keek er even naar, leek het in zich op te nemen als iets dat totaal niet speciaal was, en keek toen weer voor zich. Rick, Thomas, Minho en Hermione naar jou. Door deze ongemakkelijkheid, van al deze blikken die zich op jou richtten, keek je omhoog. De lucht was roodachtig gekleurd met paarse flarden erin. Geen enkele wolk volledig wit. De zon was onder aan het gaan. Je hoorde Rick kuchen, die zich naar Hermione wendde.
      'Tijd voor een kampvuur.'