O63 - My return

Toen ik wakker werd, lag ik in mijn eigen bed. Ik keek om mij heen, en ik herkende het silhouet dat voor de haard stond. 'Vader?' zei ik zacht, met een schorre stem. Hij draaide zichzelf om, en hij keek me aan. Ergens in zijn blik zag ik opluchting. 'Ik zie dat je eindelijk wakker bent,' zei hij, 'hoe voel je je?' Ik knikte met mijn hoofd. 'Beter,' mompelde ik. Hierna probeerde ik overeind te komen, maar een stekende pijn trok door mijn lichaam heen. Ik kreunde zacht en ik liet mezelf weer vallen. Voldemort liet zijn blik over mijn lichaam glijden. 'Je was er erg aan toe, een uur later, en je was dood,' zei hij tenslotte. Het gesprek viel even stil. Ik keek naar de vlammen. 'Wie heeft je dit aangedaan, Sarah?' 'Ik heb geen idee, ik heb nooit een naam gehoord.' Voldemort keek me geërgerd aan. 'Maar, ik kan hem aan u laten zien, Legilimency.' Voldemort grijnsde even kort. 'Je bent slim,' zei hij. 'Maar natuurlijk ben ik dat,' zei ik grijnzend.

Het volgende moment drong Voldemort mijn gedachten binnen. Voor een seconde hield ik hem tegen. Ik was een goede Occlumens. Maar daarna liet ik hem de beelden zien, waarvan ik wilde dat hij ze zag. De beelden waar ik tijdens de marteling zijn gezicht zag, en toen ik de man had verlamd, en de onbekende vrouw had vermoord. En elke seconde daar tussen in. Hij zag mijn angst en verdriet. Daarna sloot ik mijn gedachten weer per direct af. Voldemort keek me voor een seconde geïrriteerd aan, maar daarna verzachtte hij zijn blik. 'Ik weet wie dit is, mijn Death Eaters zullen hem opsporen.' 'Goed,' zei ik. Voldemort was stil, terwijl hij me bedenkelijk aan keek. 'Wat is er?' vroeg ik. 'Je was bijna dood,' zei hij. Ik was even stil, hij had gelijk. Het had letterlijk een haartje gescheurd, of ik was daadwerkelijk gestorven. 'Dat hoort er nou eenmaal bij,' zei ik. 'Ik weet een manier om dat tegen te gaan, maar daar kom ik later op terug,' zei Voldemort, 'voor nu, wil ik dat je je rust neemt.'

Enkele uren nadat Voldemort mijn kamer had verlaten, kwam ik moeizaam overeind. De ergste pijn doe ik voelde was verdwenen. Ik bewoog mijn gebroken hand. Hij was genezen, maar nog vrij stijf. Ook de rest van mijn verwondingen waren grotendeels genezen. Echter zat er nog een bloederig verband om mijn arm. Waar The Dark Mark zat. Schijnbaar genees het niet goed. Dat merkte ik ook aan de snijdende en brandende pijn die ik voelde. Desondanks stond sloeg ik mijn benen over de rand van mijn bed. En stond ik op. Ik wierp een korte blik in de spiegel en ik kon zien dat ik er niet uit zag. Alsof ik was opgestaan uit de dood. Maar het deerde me niet, er was iets dat ik moest doen.