5. But I'll miss your arms around me

Weken gingen voorbij en ik praatte wel nog met Cayden, maar school en muziek namen het meeste van mijn tijd in beslag. Ze schommelde tussen clean zijn en weer gebruiken. Ik wilde haar wel helpen, maar ik had geen tijd. Het gebrek aan tijd riep een enorm schuldgevoel op. Maar vreemd genoeg kreeg ik dat gevoel alleen als ik aan Cayden dacht, bij mijn andere vrienden had ik dat gevoel nooit. Ik probeerde elke keer als ik tijd genoeg had om Cayden ervan af te praten. En elke keer beloofde ze me te stoppen, en elke keer geloofde ik haar weer. Gewoon omdat het goed voelde, en omdat ik mezelf er van overtuigde dat Cayden sterker was dan alle anderen die ik kon. Eindelijk was het Carnaval. 's Middags had ik pas besloten dat ik met mijn ouders naar de optocht ging, in Cayden's dorp. Toen ik me aanmelde op msn was een van de eerste dingen die Cayden aan me vroeg: Ga je ook naar de optocht vandaag? Ik lachte stilletjes voor de computer. Ik antwoorde: "Ja". Voordat ik het wist had ik afgesproken met Cayden. Ik trok een van mijn baggy shirt's aan, stijlde mijn haren en zette een pet op. Stilletjes liep ik achter mijn ouders aan. Ik wachtte af. Opeens zag ik Cayden langs lopen samen met een ander meisje. Ik wreef met mijn hand door mijn haar toen ik zag dat ze doorliep. Lag het aan het feit dat ik mijn haar had geverfd? Tot ik zag dat ze omdraaide en naar me toe kwam lopen, "Ik ga even met haar.." Ze doelde met haar hoofd naar het meisje naast haar"Naar een vriend van mij, daar moet zij heen, en dan kom ik terug" Weer glimlachte ze naar me met die maar ál te bekende glimlach. Ik glimlachte terug. "Is goed" Opgeduldig stond ik van mijn ene voet naar de andere te wippen, wachtend tot Cayden terug zou komen.