Hoofdstuk 1

Er rinkelde een klein belletje.
Het geluid was moeilijk te omschrijven maar het had iets gezellig. Het deed me denken aan Kerstmis, aan warme sokken en koude dagen, aan een knisperend haardvuur en gezellige momenten.
Dat was altijd wat ik het leukste had gevonden aan dit café: de rinkelende belletjes wanneer iemand de deur openduwde. Het rinkelen gaf niet alleen weer dat er een nieuwe klant binnenkwam, het gaf ook een gevoel mee. Een gevoel van nostalgie en gezelligheid, een gevoel dat niet te omschrijven viel maar dat je moest meemaken. Het was de magie van het moment. En dat gevoel werd meteen verder uitgedrukt door de verdere inrichting van het café. Oude zetels die er uit zagen alsof ze al jaren in iemands woonkamer hadden gestaan zonder gebruikt te worden, zetels die daar gewoon maar stonden te staan. Ijzeren platen aan de muren met de leukste, mooiste en meest bizarre uitspraken en een muur met allerlei kasticketjes gaande van bestellingen van dit café zelf tot verfpotten uit de verfwinkel. Het gezelligheidsgehalte werd nog eens extra de hoogte ingestuurd door de kleine lampjes die rondom het hele café te vinden waren en een warme, gele gloed uitstraalden zoals de zon op een koude winterochtend die net boven de horizon komt piepen.
Maar het mooiste vond ik de muur die bekleed was met oud krantenpapier, bladzijden uit oude boeken,... Je zou de mooiste verhalen kunnen lezen en verzinnen aan deze muur en misschien was dat ook de reden waarom er zich regelmatig schrijvers in dit café bevonden. Trouwe klanten schreven hier hun naam of een inspirerend tekstje en ook de eigenaars van de zaak stonden voor eeuwig op deze papieren geschreven elk in een ander handschrift. En vanaf nu mocht ook mijn naam onderaan die lijst geschreven worden. En dat maakte me trots.
Ik hield van dit café met heel mijn hart en mijn ziel, dat had ik al van jongs af aan gedaan en vanaf vandaag had ik het recht om het mijn café te noemen.
Een glimlach sierde mijn gezicht en geluk stroomde door mijn aderen. Het was alsof ik een kindje gekregen had en dat kindje was dit café. Ik zou het met heel mijn hart verzorgen.
Vele mensen begrepen mijn liefde voor dit café niet. Ze zagen het eerder als een zieke liefde, als een uit de hand gelopen obsessie. Maar dat was omdat ze nog nooit de magie van koffie hadden mogen proeven. Ze hadden de wondere wereld van de thee nog niet ontdekt en ze hadden nog geen inspiratie gevonden aan de muur die bekleed was met de oude bladzijden uit boeken. Want eens je opgeslorpt werd in de wondere wereld van dit café, eens je doorhad dat koffie en thee mirakels konden verrichten, zou deze plaats je nooit meer loslaten.
Ik liep even naar de privé en nam een short van het haakje. Dit was mijn eerste werkdag als eigenaar en mijn glimlach was niet kapot te slaan. Dit was een droom die uitkwam. Al verklaarden vele mensen me waarschijnlijk gek. Wie kocht er nu een oud cafeetje? En vooral, welke 22-jarige ging zijn spaargeld daar nu in steken? Jaren van werken, geld sparen en leningen aanvragen om een café over te kopen.
Het antwoord was simpel.
Ik.
Ik was dwaas en gek genoeg om dat te doen. Tenminste zo dachten andere mensen er over.
Voor mij was dit ongeveer het beste dat me tot nu toe was overkomen. Andere mensen zagen het als een risico, een verspilling van geld en een gedoemde mislukking maar ik wist dat dit een uitdaging was die ik moest aangaan. Ik was er van overtuigd dat dit was wat ik moest doen. Ik had een roeping om mensen te verwarmen met koffie en thee.

---

Even een korter hoofdstukje om te beginnen (ze gaan wat in lengte variëren). And you will see what happens next...