I should tell her...nbut not now

Aarzelend kijk ik haar aan. “Yuuki, ik weet dat ik het waarschijnlijk niet verdien maar zou je mij een tweede kans willen geven. Ik beloof dat dit nooit nog zal voor vallen.” Ze kijkt me niet begrijpend aan. “Wil je nog steeds mijn neko zijn?” vraag ik onzeker. Dit keer is het haar beurt om mij om de hals te vliegen. “Is dat een ja?” Ze kijkt me aan. “Denk je nou echt dat dat een nee is?” vraagt een stem die ik gewoon negeer. Ik ben veel te blij dat ze mij nog een tweede kans wilt geven. Ze grijpt mijn hand. “Gaan we?” lijken haar ogen te willen zeggen. Ik knik. “Ga al maar, ik kom.”zeg ik terwijl ik haar hand weer loslaat. Ze kijkt me vragend aan maar loopt dan toch richting uitgang. Als ik zeker weet dat ze me niet kan zien laat ik me tegen een boom zakken. Dat was op het nippertje. Ik wil niet weten wat er gebeurd zou zijn als ik… “Als je wat ?” vraagt een stem vals. Ik zucht. Alsof zij dat niet weten! “Kom op Zexion, laat je niet gek maken ! Daarbij Yuuki staat vast al te wachten.” Met een diepe zucht sta ik recht. En voor ook ik me naar de uitgang begeef raap ik het bandje dat ik op het grint gesmeten had op. “Je weet best dat ze er ooit achter moet komen. Waarom al die moeite doen?? Ik dacht dat je je erbij neer had gelegd?!” fluistert een stem me in. Dat had ik ook of dat dacht ik toch… Stomme stemmen ook, ze knagen aan mijn zelf vertrouwen. Maar er is iets aan Yuuki dat haar … Ik weet niet speciaal, anders maakt. Een warme hand die zich verstrengeld met de mijne haalt me uit mijn gedachten. Ik schenk haar een flauwe glimlacht. Ze lacht terug maar er staat wel wat bezorgdheid in haar ogen te lezen. En voor nu lijken woorden overbodig. Maar ik weet dat ik het haar toch zal moeten uitleggen. Ooit , niet nu.