20.2: (On)Stabiel

Harry's lichaam plakt tegen het mijne. Ik voel me oververhit, gelukkig, te gelukkig. Alsof ik heel de wereld aan kan en niets me meer kan schelen. Hoe kan ik nu niet aan verkeerde dingen denken de volgende keer als ik Har zijn grote handen zie. Wat hij daarmee kan...Ik wist niet eens dat zo'n dingen konden.
"Boo..." Zijn hese stem fluistert week in mijn oor. Mijn zwakke hart begint weer meteen wild te kloppen, aangewakkerd door het vuur, zijn vuur. We zijn niet hetzelfde zoals hij eerder zei. Harry is beneden veel...rijkelijker gevuld. En toch voel ik me erg op mijn gemak bij hem.
"Mh?" Zijn grote hand gaat langzaam door mijn haren, strelend en kriebelend.
"Ik heb eigenlijk nog werk te doen voordat de raad weer komt." Ik zucht en nestel me terug dichter bij zijn naakte lichaam. De manier waarop zijn hese stem de onzekerheid deed vervagen door middel van aanwijzingen en kreunen was ongelofelijk. "Ik wil niet vervelend doen, dat weet je." Ik geef hem een zachte kus bij zijn borstkas.
"Ga je je nog eerst...schoonmaken?" Ook wist ik niet dat het zo'n vieze boel ging worden, op het einde dan.
"Mh-mh. Ga je mee?" Ik knipper verbaasd een tweede keer en leun op mijn elleboog om op ooghoogte met hem te komen.
"Onder het water?" Hij knikt en speelt terug met mijn te lange haar. Ik glimlach, gelukkig. Langzaam sta ik op. Harry wil me optillen maar deze keer ben ik hem voor en geef ik hem een stootje magie.
Ik bibber onder het koude water. Harry's warmte zakt meteen tot de temperatuur van het water, wat niet echt aangenaam is. "Wat ga je nu doen?" Mijn woorden zijn voorzichtig gebracht, wetend dat ze gevoelens kunnen opwekken.
"Vertellen dat ik een hervorming wil. De keizerin had gelijk."
"Je moeder. Ze is je moeder Har."
"Was." Hij zucht tragisch. Ik geef hem een kneepje in zijn hand. De hand waarmee- Stop Louis. Stop.
"Is. Niemand kon haar ooit vervangen. Ze is je moeder. Enkel is ze er niet meer. Ze was hier." Beer fronst maar al snel knikt hij. De waterdruppels vallen naar beneden door de beweging van de natte krullen.
"Je hebt gelijk. Ze is mijn moeder en ik ben daar trots op."
"Mooi zo."
Het is iets na etenstijd. Harry heeft zich opgesloten gehad in zijn bureau totdat de raad kwam. Meteen ben ik gaan helpen met de alcohol gevulde glaasjes. Het bloed mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Met momenten lijkt het alsof ik hun stemmen hoor, maar ze verdwijnen even snel. Ik hoop dat ze het goed opnemen, dat de oorlogsvoorspelling fout is. Ik hoop het zo. Mijn verstand zegt me dat ik niet zo naïef moet doen. Niemand wordt graag ontslagen. Ik voel me buitengewoon gespannen, vooral omdat Rune en Sedrik zenuwachtig naast me aan tafel zitten en ik de enige ben die niet weet wat er nu gezegd wordt.
"Run, wat zijn zeggen ze?" Ze fronst verstoord, net zoals Harry altijd doet. Voor heel even klaart haar blik op en tuit ze haar lippen.
"Niet nu Louis." Agressief door haar antwoord span ik mijn vingers op tot een vuist en ontspan ze, proberend mezelf kalm te houden.
"Rune...Ik houd dit niet uit en als je me dit niet snel gaat vertellen..." Ze kijkt me niet meer aan en grijpt enkel naar haar rode haren die sierlijk langst haar slapen hangen. Het blijft stil, en mijn magie wordt enkel oncontroleerbaarder met de minuut door de ondraaglijke spanning. Harry ging het zeggen, dat hij wou veranderen. Hij-
"Louis!" Sedrik sist geïrriteerd en staat vliegensvlug overeind. Ik frons enkel, te nerveus en krampachtig om iets anders te doen.
"Je handen!" Ook Rune is opgestaan. Verbaasd en te traag merk ik op dat er allemaal vuurvonken uitschieten. De temperatuur in de kamer stijgt drastisch als ze op de tafel knetteren. Meteen sluit ik mijn vingers en haal ik diep adem. De magie lijkt weg te ebben, maar spijtig genoeg doen de zenuwen daar niet aan mee. "Ik ga die jongen een boek halen, jij let op." Geïrriteerd verdwijnt Rune zo snel als iets. Sedrik kijkt me even aan voordat hij terug gaat zitten en er een geconcentreerde blik op zijn gelaat komt.
"Het is net pauze." Oh, Rune is al terug. Onder haar blanke armen draagt ze een boek, een doos en een paar kleine potjes. Het is een wonder dat ze het niet heeft laat vallen op haar weg naar hier.
"Oh, perfect. Louis, hier, ik ga je helpen." Ze zet alles neer aan het eind van de tafel. Ik ga gehoorzaam zitten. Alles om de spanning weg te krijgen. "Zoek naar een spreuk om gesprekken te volgen." Ik doe wat ze zegt. Het boek heb ik nog nooit eerder gezien. Het voelt anders aan, gecompliceerder. Ik weet niet wat het is.
"En nu?" Ze trekt een wenkbrauw op, zenuwachtig.
"Doen we wat er staat." Ze begint verschillende potjes open te doen en de juiste hoeveelheid in een klein schaaltje te gieten. Als sneeuwvlokjes dwarrelen de stoffen naar beneden. Er zit ook nog iets vloeibaars bij, het lijkt op bloed.
"Heb je dit ooit eerder gedaan?"
"Absoluut niet." Haar lippen trekken even samen waarna ze het laatste potje al terug toe doet. Het mengsel is onveranderd gebleven. "Jij doet de spreuk, en komt daar dan terecht met je bewustzijn. Ik weet niet hoe lang het werkt. Concentreer je, het moet van de eerste keer goed zijn." Haar blik is onrustig maar als ze zucht kalmeert heel haar lichaam mee. "Het spijt me, ik weet hier weinige tot niets van af. Zeker van ingewikkelde spreuken zoals dit, ik wil enkel helpen. Het gaat terug beginnen, zet je klaar." Ze neemt terug plaats aan tafel. Ik glimlach lichtjes naar haar.
"Dank je Rune." Nerveus veeg ik mijn zweetvingers af aan mijn broek en lees traag wat er staat. Ik moet me op het potje, de bedoelde mensen en de spreuk concentreren. Ik vermoed dat Rune het bloed van de persoon die je wilt afluisteren er al in gedaan heeft... We zullen zien. “Escoita ao destinatario. Escoita ao destinatario.” Voor even lijkt het niet te werken, maar als ik denk aan Harry en zijn goddelijke gezicht wordt ik meteen naar de kamer toe gezogen.
Harry zit aan het hoofd van de tafel, netjes opgekleed met zijn lange haar en bezorgde frons.
“Ik denk dat hervormingen een goed idee zou zijn.”
“Her-wat? Weet je wel wat je zegt knul?” Een oudere vieze man begint te lachen. Zijn groene ogen doen mee terwijl hij van zijn glaasje nipt. Het groen is niet hetzelfde als bij Harry’s ogen. Het is slangengroen. Gif.
“Ik weet heel goed wat ik zeg. Veel zijn we nog niet overeen gekomen vandaag of wel? Ik denk dat nieuwe mensen nieuwe ideeën kunnen brengen. Ideeën die ons allemaal profijt kunnen leveren.” Voor heel even is het doodstil aan tafel, daarna begint er geroezemoes. De oudere garde zit aan de linkerzijde van Harry, zij lijken zich nogal boos te maken. De man die daarnet Harry antwoord diende praat opnieuw.
“Wij zijn het niet eens. Dat is de helft, de beslissing gaat niet door.” Een kleine glimlach vormt zich rond de keizer zijn lippen.
“Jullie weten niet eens wat voor hervormingen.”
“Leg jij het ons dan eens uit.” Een andere wat dikkere man kijkt hem uitdagend aan terwijl zijn vingers het glaasje alcohol doen ronddraaien.
“Eerst beginnen we met het bestuur, om dan te kijken wat er beter kan en hoe we dat gaan doen.”
“Dat kan je toch ook met ons doen uwe hoogheid.” Een jongere man met raafzwarte haren kijkt Harry aan, met respect. Hij is volgens mij de enige die dat toont.
“Ik vind niet dat jullie advies nuttig is. Ik heb het niet over iedereen, maar ik zou graag het systeem veranderen.”
“Die kleine rot Comes heeft dit uit de hand gewerkt, of niet soms?” Meteen begint het geroezemoes tot iedereen tegen elkaar begint te praten, steeds luider en luider.
“STILTE!” De ooit zo hese stem van Harry is nu ijskoud en zwaar. Onmiddellijk stoppen ze met praten en draaien alle hoofden terug naar de keizer. “Dit is mijn beslissing. Ik ben er al aan bezig. Jullie ontvangen nog een brief met uitgebreide informatie om langs te komen later.”
“Wij stemmen allemaal tegen, dit kan je niet maken! Jij bent niet zo’n grote man als je vader, nooit geweest en dat zal je nooit worden ook!” Ze lachen allemaal. Harry’s gezicht straalt echter geen emotie uit, zoals hij vroeger deed bij mij. Toch zijn, zijn handen rond de tafel gevouwen. Stevig.
“Hé, wat is dat rond je vinger koning van kus mijn gat!” Het gelach wordt erger totdat zijn vuist op de tafel klopt. Zo erg dat de fles alcohol in stukken uiteen spat en de vloeistof zijn weg naar de randen van de oude tafel zoekt.
“Ik ben keizer. Jullie zijn adviseurs. Ik heb beslist om jullie advies niet op te volgen. Einde vergadering.” Meteen springen ze allemaal recht. Geen idee of dat door de vloeistof komt of door Harry’s woorden. Een zwaardere man loopt op Harry af, de meesten gaan rond hem staan, dreigend. De leider begint zijn mouwen op te stropen, Harry beweegt niet hij-
“Louis! Louis! Stop ermee. Genoeg!” Ik frons als een felle pijnscheut door heel mijn hoofd trekt en ik pijnlijk kreun terwijl mijn hand naar de plek gaat waar het begon. Sedrik staat tegenover me, leunend over de tafel terwijl Rune een hand op mijn schouder legt. Ze is naast me geknield en haar blik staat erg bezorgd, te bezorgd. Lucius en Aurus zitten zwijgzaam aan tafel, ze staren me allebei met een rare blik aan.
“Je brandstoffen waren allang op.”
“Mijn wat?” Ik frons van de kloppende pijn in mijn hoofd en wrijf onder mijn neus die kriebelt. Mijn frons wordt dieper als er een rood goedje aan mijn vinger hangt; bloed.
“Je schaaltje. Het was al een paar minuten leeg…Op eigen krachten verder gaan, dat- dat heb ik nog nooit iemand zien doen. Dat dat kon. Je bent te ver gegaan, vandaar het bloed en waarschijnlijk die hoofdpijn.” Ze lijkt zo verschrikkelijk verbaasd dat ik er bang van word. Maar het gaat nu niet om mij, het gaat om Harry.
“Harry. Hij- we moeten naar daar. Ze wouden hem slaan of weet ik veel-“ In een oog blink is Sedrik verdwenen.
“Ben je heel zeker? Want-, ik kan jullie nu niet alleen laten.”
“Ik kan mezelf en Aurus en Lucius wel beschermen.” Ze geeft me een twijfelachtige blik, nog steeds verbaasd of aangedaan door iets.
“Daar twijfel ik niet aan. Toch kan ik mijn belofte niet verbreken. Harry heeft mijn woord.” Dus we zitten hier vast terwijl ze daar god weet wat aan het doen zijn. Verdomde rotzooi.