1

Ik blies een pluk haar uit m’n gezicht die vrijwel meteen weer terug op zijn plek viel, dus ik schoof hem achter mijn oor. Ik trok mijn shirt naar beneden en nam een slok van de koffie die ik net gekocht had. Ik keek om me heen om te zien of er ergens bordjes hingen die aanwezen waar de aankomst hallen waren. Het was het einde van de kerstvakantie en ik zou mijn ouders ophalen van schiphol. Ik volgde de richtingen van de bordjes en keek op mijn mobiel voor de tijd. “Shit 10 minuten te laat” mompelde ik in mezelf. Ik versnelde mijn pas en keek naar mijn broekzak omdat ik niet zag waar ik met m’n mobiel zat. Op dat moment botste ik tegen iemand op en viel de helft van de inhoud van mijn koffie over mij en de vreemde waar ik tegenaan was gebotst. “Kut, sorry”. Ik keek op en keek in de mooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien. “Geeft niet kan gebeuren, je zou eens moeten weten hoe vaak er iemand tegen me op is gerend.” Zei de vreemdeling met een glimlach. “Ja nou, dan zijn er zeker heel veel mensen die te laat komen met ouders ophalen.” Zei ik een beetje beschaamd. “Ik ben Julian.” Zei hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Ik pakte zijn hand en schudde hem zachtjes. “Lauren.” Ik zocht in mijn tas naar zakdoekjes zodat ik de koffie een beetje van zijn shirt kon deppen. “Hier laat me even je shirt een beetje schoonmaken” Zei ik, ik begon te vegen en in plaats van dat ik zijn shirt schoonmaakte, maakte ik het alleen maar viezer. “Ja dat maakt het dus erger.” Zei hij lachend. “Ja sorry, in films werkt dit altijd maar helaas is mijn leven geen film. Het spijt me van je shirt, geen idee of je koffie vlekken eruit krijgt. Wat ben ik je verschuldigd?” Vroeg ik. “Ah joh, ik heb geld genoeg en dit shirt was toch oud.” “Loterij gewonnen?” “Als je bedoelt lottery in life, dan wel.” Ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde maar hij had blijkbaar niet de normale loterij gewonnen. “Nou julian, het was erg leuk je te ontmoeten maar ik moet nu echt mijn ouders opzoeken anders krijg ik straks weer ruzie. Spijt me echt heel erg van je shirt.” “Ah joh geeft niks, ik weet wel een manier waarop je het goed kan maken.” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “En dat is?” “Je kunt me je nummer geven.” Zei hij met een glimlach. “En waarom wil je die dan hebben?” “Jouw ogen kan ik toch niet weerstaan.” Oh wat slecht, echt van die typische pick-up lines. “Nou jouw ogen zijn ook zo slecht nog niet maar dat betekend niet dat ik een slecht excuus verzin om je nummer te krijgen.” “Wat heb je te verliezen?” “Luister, ik voel me gevleid dat je mijn ogen mooi vind hoor daar niet van maar ik val niet op jongens die het voor mijn uiterlijk doen.” “Maar hoe kan ik je anders leren kennen?” Hij had daar wel een punt. “Oke je krijgt mijn nummer op een voorwaarde. We gaan met elkaar om als vrienden en dan moet je maar zien hoe leuk je me gaat vinden.” “Nou zeg, we kennen elkaar nog geen 5 minuten en ik zit nu al in de friendzone.” Hij gaf zijn telefoon en ik zette mijn nummer erin. “En als je het niet erg vind, dan ga ik nu mijn dood tegemoet.” Hij lachte, pakte mijn hand en gaf er een klein kusje op. Hij pakte zijn koffer en liep weg zonder om te kijken. Hij wist heel goed hoe hij op een meisje in kon spelen, helaas was ik geen fan van romantische komedies. Ik gooide de koffie weg en liep naar aankomsthallen mijn ouders met gespreide armen tegemoet.