Doomed |6

Brandon verteld me wat ik allemaal moet weten en ik vraag me af hoe ik dit allemaal klaar ga spelen. Brandons zusje Tracy is zeven jaar oud en is een echte rebel. Al vanaf het moment dat Brandon de deur uit is begint ze met autootjes naar me te gooien. Ik zucht. Hoe zorg je voor een kind van zeven? Ik heb hier echt 0,0% ervaring mee.
Ik denk terug aan mijn eigen kindertijd. Niet dat dat nou zo’n goed voorbeeld is maar goed. Wat deed ik graag toen ik zeven was?
Ik denk even na en kom dan op een geweldig idee. ‘Tracy? Heb je zin om mee naar de dierentuin te gaan?’ Zo te zien heb ik haar aandacht want ik hoor geen autootjes meer die mijn kant op vliegen. ‘Tracy wil naar de olifanten!’ Gilt ze dan plotseling terwijl ze opspringt en naar de gang rent.
‘Je moet wel bij mij in de buurt blijven, anders krijg je straks geen ijsje.’ Zeg ik voordat ik de voordeur open doe. Het is namelijk nogal moeilijk om op een kind te passen dat er de hele tijd vandoor gaat, en aangezien ik haar niet echt achterna kan gaan leek dit me een geschikte oplossing.
‘Tracy krijgt ijsje?’ Roept ze met een dramatische stem. ‘Alleen als je dicht bij mij in de buurt blijft.’ Grinnik ik. Tracy pakt meteen mijn hand vast, en dan lopen we samen naar de dierentuin.
Het is maar vijf minuutjes lopen en ik ken de weg uit mijn hoofd. Vroeger ging ik elke dag met mijn moeder naar de dierentuin. Wij woonde wel een heel stuk verder weg en moesten twee uur met de trein maar dat hadden wij er allebei voor over. Het was onze speciale plek. Ik kon altijd uren naar de tijgers kijken.
Sinds dat ik bij Mevrouw Calder woon ben ik er nog regelmatig geweest maar het is niet meer hetzelfde. Wat best logisch is aangezien ik gewoon niets meer kan zien. Maar ik beeld het me in. De reusachtige tijger die ik liv had genoemd. Wat beschermer betekend. Want liv beschermde altijd de kleintjes. Ik probeer het weer terug te halen. De herinneringen, en ze als een film opnieuw af te spelen.

Tracy begint enthousiast te gillen zodra ze de ingang van de dierentuin ziet. Ik koop twee kaartjes en ik heb ze nog maar net aangepakt of Tracy trekt me al weer verder de dierentuin in, naar de olifanten.
‘Tracy houd van olifanten.’ Zegt ze vrolijk. ‘Kijk die ene is de baas van hun land en als de andere olifanten daar willen leven moeten ze hem betalen. Maar olifanten hebben geen geld en daarom moeten ze hem betalen met eten. Maar het is heel duur en daarom krijgt de baas heel veel eten en daarom is hij zo dik.’ Begint Tracy te vertellen. Ik glimlach, ze doet me denken aan mezelf toen ik zo klein was. ‘Ga je vaak naar de olifanten kijken?’ Vraag ik haar.
‘toen ik vijf was gingen we elk weekend met het hele gezin. Maar mama is ziek en nu gaan we nooit meer.’ Ze is een paar seconden stil en vraagt dan. ‘Hoe heet je eigenlijk?’
Een minuut lang vergeet ik hoe ik moet praten. Niemand heeft ooit naar mijn naam gevragen. Niemand. Niemand vond mij ooit belangrijk genoeg, ik was gewoon ‘dat meisje’ of ‘die blinde’.
Als ik na een tijdje nog steeds geen antwoord heb gegeven zegt Tracy. ‘Je lijkt wel op een Hailey.’
Hailey? Ja dat klinkt inderdaad niet verkeerd. Daar kan ik misschien wel aan wennen.
‘Haileyyy, Tracy wil haar beloofde ijsjeeee.’ Zingt Tracy. Ik grinnik en sleur haar mee naar een oude ijskraam waar ik vroeger met mama altijd ijsjes ging eten.
‘Kido?’ Klinkt de bekende stem van de ondertussen oude Harold die dit ijsco kraampje al zijn hele leven runt. ‘Harold.’ Zeg ik vrolijk. ‘geef deze kleine meid eens een overheerlijk ijsje.’
‘Jaaaaa, Tracy wil ijsje!’ Gilt Tracy terwijl ze mijn hand los laat en voor het karretje gaat staan. Ik hoor Harold vrolijk lachen waarna ik hem hoor rommelen met verschillende spullen.