Review Carry On boek van Rainbow Rowell

Sensate deel met ons haar leeservaring over het boek "Carry On" van Rainbow Rowell.

De omlegkaft is een beetje chaotisch en ik snap er niet echt de boodschap van, maar de kaft van het echte boek vind ik mooi en symbolisch. Ik wilde dit boek dan ook niet voor Sinterklaas vanwege hoe hij eruit zag, ik wilde hem omdat 'Carry on' in een eerder boek van Rainbow Rowell genoemd wordt. Na het lezen van dat boek was ik al benieuwd naar dit boek, het is echter later geschreven.

Ik ben vijf december begonnen met lezen en zat er meteen helemaal in, wat ik lang niet gehad heb. Ik had hem zo snel uit dat ik het jammer vond dat hij afgelopen was, maar toch viel het boek een beetje tegen. Ik had het gevoel dat het einde meer verdiende dan wat het gekregen heeft. Het is een einde dat je niet meteen verwacht bij het lezen. Meer vertel ik daar niet over, in verband met spoilers.Perspectievelijk is het een interessant boek, met perspectieven van minstens vijf personen, zonder dat dit je als lezer verwart. Ik denk zelf dat het alleen maar voordelig werkt. Je ziet meer dingen dan de hoofdpersoon alleen en je raakt benieuwd naar de personen die je nog niet kent. Daar zijn namelijk ook perspectieven van.

De hoofdpersoon, Simon Snow, heeft iets waar je je in kan verplaatsen. Hij is een buitenbeentje en vraagt wel om sympathie. Toch snap ik sommige dingen aan hem niet. Ik snap hem in het terug willen keren naar zijn Mageschool, maar waarom hij er pas op het laatste moment van de vakantie aan denkt? Hij wil het uit zijn gedachten houden om zich te beschermen, oké, maar dat kan het niet alleen zijn. Ook snap ik niet waarom hij zo graag wil weten waar zijn vijand is, Dan is het toch allang geen vijand meer? Deze vijand vind ik overigens de leukste karakter uit het boek. Zijn opmerkingen zijn met een ondertoon die mij
erg aanspreekt en vaak raak en grappig. Hij is eigenlijk de slechterik, omdat hij een vampier is, alleen is hij niet zo slecht als hij lijkt. Hij heeft goede bedoelingen uiteindelijk. In tegenstelling tot demage zelf, die alleen maar macht wil.