Punt 15

Ik voelde me hopeloos.
Ik voelde me hopeloos gevangen in een net van liefde, in een net van Fauve. Maar het voelde niet verstikkend aan. Het leek juist of ik meer vrijheid had dan ooit tevoren. Ik voelde me hopeloos gelukkig en tegelijk ook ergens gefrustreerd.
Fauve en ik wandelden nog steeds samen door het park. Mijn armen naast mijn lichaam en haar armen naast haar lichaam. En er waren maar een aantal kleine centimeters, soms zelfs millimeters die overbrugd moesten worden om haar hand in mijn hand te kunnen sluiten, om haar lichaamswarmte te voelen en haar kleine vingertjes te kunnen omsluiten met mijn vingers.
Een aantal pietluttige centimes die in een fractie van een seconde overbrugd zouden kunnen worden. Maar ik deed het niet. En ik kon mezelf wel de kop inslaan. Ik wilde het zo graag en het was zo simpel, maar nu leek het ineens een bijna onmogelijke opgave die enorm veel moed vereiste. Het was niet dat ik schrik had. Ik vond gewoon de moed even niet en ik wilde niet kwijtgeraken wat ik tot nu toe opgebouwd had. Ik wilde Fauve niet kwijtgeraken door mijn hand wat meer naar haar toe te bewegen. Dus wandelde ik gewoon naast haar verder.
Er begonnen zich steeds meer mensen in het park te begeven en ik vond het jammer. Daarvoor leek alles zo intiem. Gewoon Fauve en ik. Maar nu was die orde verstoord.
'waar denk je aan?', vroeg ik aan Fauve omdat dat ook effectief was wat ik wilde weten. Ik wilde weten of mijn naam ook in haar gedachtenstroom ronddobberde, of ze er ook over twijfelde om haar hand in dat van mij te leggen. Net zoals ik nu ook wilde weten wat andere mensen van ons dachten. Zouden ze ons zien als gewone vrienden? Als vreemden of als twee verliefde mensen?
Als Fauve, Fauve niet was dan had ik haar nu naar me toe gedraaid. Dan had ik mijn hand zacht door haar haren laten wrijven en mijn vinger over haar wang. Dan had ik mijn hoofd wat voorover gebogen en mijn lippen zacht op die van haar gedrukt. Maar Fauve was Fauve. En ze zag er aantrekkelijker uit dan welke persoon op aarde dan ook. Ze had een groter hart dan iedereen hier op aarde. En toch, voelde ik me onzeker wanneer er zelfs maar over nadacht om haar hand vast te nemen.
Gelukkig bracht Fauve zelf me terug een beetje uit mijn gedachten over haar.
'ik was aan het denken aan vroeger', zei ze en ze draaide haar hoofd naar de kinderen die rond aan het lopen waren in het park terwijl ze luid lachten. 'ik rende hier ook altijd zo rond'
Ik glimlachte want ik zag het beeld voor me van een kleine Fauve met een gele trui die lachend achter andere mensen aan rende terwijl haar haren op en neer dansten.
'verstoppertje en tikkertje', zei ze 'die twee spelletjes heb ik hier dagen gespeeld'.
We keken samen naar de kinderen die harder begonnen te lachen wanneer er iemand achter hen aanliep en door een simpel tikje, wisselde alle rollen om. Eigenlijk was het een prachtig spel. We wandelden iets verder en ik voelde hoe een vingertje op mijn arm terechtkwam met de woorden: 'tikkie jij bent hem'. Ik lachte naar het meisje dat op mijn arm getikt had. 'Waar wacht je nog op',zei Fauve lachend en zonder na te denken begon ik te rennen achter één van de kinderen. Eerst rende ik achter een meisje met een groene jas om daarna plots om te draaien naar de jongen met de blauwe jas en hem te tikken. Niet veel later werd ik opnieuw getikt. Maar deze keer tikte ik Fauve. Want nu was het een spel. Nu kon ik haar aanraken zonder een excuus te moeten verzinnen, zonder na te moeten denken over de gevolgen in mijn hoofd. Nu waren we even terug zo onschuldig als de kinderen die rondom ons heen liepen en lachten. En het kon me niet schelen niet wat de andere mensen in het park dachten. We waren gewoon even terug kind.

---

Zo hier is weer een stukje.
Voor de mensen die het zich afvragen: Harry en Fauve zijn in dit verhaal zo ongeveer 21.