Doomed |5

Ik maak snel mijn klusjes af en pak dan mijn stok uit het mandje in de keuken.
Als ik de straat uitloop klap ik mijn stok uit en pak ik mijn speciale navigatie apparaat uit mijn jaszak .
Ik druk op de grote ronde knop in het midden en dan spreekt een beleefde stem ‘Waar wilt u heen?’
Ik noem de straatnaam en het huisnummer en stop het apparaat weer terug in mijn zak.
‘Sla over twintig stappen links af.’ Klinkt de stem vanuit mijn jaszak. Ik focus mij op mijn stappen terwijl ik er met mijn stok voor zorg dat ik nergens tegen aan loop. Ik negeer al het gefluister om mij heen wanneer de stem vanuit mijn jaszak weer begint te praten. Ik snap best het voor de mensen een raar gezicht moet zijn om een meisje met een stok heen en weer te zien zwaaien terwijl er een stemt klink die haar verteld hoeveel stappen ze moet zetten.
Plotseling hoor ik dat er iemand naast mij komt lopen. Ik richt mijn hoofd naar voren en probeer het te negeren. Dan begint hij plotseling te praten.
‘Hey babe, waar gaat dat heen.’
Ik zucht en loop stug door.
‘Het gaat je niet lukken.’ Fluistert een andere stem duidelijk geamuseerd.
‘Ik vroeg me af of je vanavond misschien tijd had om met ons mee te gaan om iets te gaan drinken.’ Klonk de stem weer. ‘Wedden dat ze nee zegt, waarschijnlijk durft ze niet eens.’ Fluistert weer een andere stem. Ik blijf meteen stil staan en kijk de jongen die naast mij liep aan. Ik hoor de jongen even naar worden zoeken voordat hij weer iets zegt. Op de een of andere manier worden mensen altijd sprakeloos als ze mijn ogen zien. Tja, niet dat je iedere dag iemand tegen komt met lichtblauw, bijna witte ogen. ‘Ik ben trouwens Mino.’ Stelt hij zich dan maar voor.
‘je wilt mij uitnodigen om iets mee te gaan drinken?’ Vraag ik aan hem.
Hij houd een paar seconden zijn adem in en antwoord dan. ‘Ja, dat zou mij leuk lijken. Gewoon vanavond, met een groep vrienden, niets speciaals.’ Stamelt hij.
Ik knik en glimlach. ‘Kan ik je ergens ophalen vanavond?’ Vraagt Mino.
Ik schud mijn hoofd. ‘Zeg maar waar en hoe laat.’ Mino knikt en noemt dan een tijd en adres op.
‘Wedden dat ze niet op komt dagen.’ Fluistert een stem weer. ‘Heb je haar gezien!? Ze mag dan misschien wel blind zijn maar ze is zeker niet lelijk.’
Ik laat het gefluister achter me en loop verder. Pas als ik de hoek om ben durf ik weer normaal adem te halen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Nooit gedacht dat ik zoiets zou durven.
Ik word wel eens vaker aangesproken door random mensen, maar meestal maken ze alleen wat irritante opmerking of grapjes die ik al duizend keer eerder gehoord heb.
Waarschijnlijk was dit een of andere weddenschap “Vraag het blinde meisje mee uit.”
Maar tja, wat maakt mij dat dan weer uit. Misschien word dit wel mijn eerste echte kans om vrienden te maken. Nu alleen nog zorgen dat ik vanavond we mag van Mevrouw Calder.
‘U bent op uw bestemming.’ Klinkt de stem weer vanuit mijn jaszak. Ik zet het apparaatje uit en tast dan de deur af op zoek naar een bel. Na drie minuten gewacht te hebben gaat dan eindelijk de deur open.
‘Ben jij die meid die Bryanne geregeld heeft?’ Klinkt een botte lage stem, die waarschijnlijk afkomstig moet zijn van een jongen genaamd Brandon . Ik knik.
‘Uhm, okay dan. Kom binnen.’ Ik hoor dat Brandon een stap opzij zet. Ik klap mijn stok in en loop voorzichtig stapje voor stapje langs hem naar binnen.

Zoals jullie misschien al gemerkt hebben heeft het blinde meisje nog geen naam.
Dat komt simpelweg omdat ik geen gepaste naam kan vinden.
Dus als iemand een idee heeft, laat het me maar weten