Chapter 13

Hij deed verbaasd zijn ogen open en zag dat hij in een ziekenhuisbed lag. Hij schoot overeind en keek om zich heen. Hij zag niemand. Hij sloeg zijn benen over de rand van het bed en liep de gang op. Lucius en Narcissa zaten in de gang en keken verbaasd op toen ze hem zagen. Lucius stond op en probeerde hem terug naar de kamer te duwen.
'Waar is Violet? Is ze oké? Alsjeblieft, ik moet haar zien, hoe dan ook,' zei hij, worstelend tegen de sterke armen van Lucius.
'Severus, ga terug in het bed, dan roep ik een heler.' Lucius duwde hem op het bed en hield hem tegen terwijl hij een heler riep.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Hij herinnerde zich alleen het moment dat hij bij Violet zat, die roerloos in het gras lag.
'Je draaide een soort door, toen Violet niet bijkwam. En je sloeg jouw hoofd tegen de stam van de boom, je bleef maar doorgaan. Ik Verlamde je en inmiddels waren er helers aangekomen die Narcissa had ingelicht. Ze brachten jou en Violet naar het ziekenhuis en er werd ons vertelt hoe het met Violet ging terwijl ze de spreuk bij jou ophefden. Ze vertelden je hoe het met Violet was toen je gekalmeerd was en zat, maar je stond op en viel flauw. Je leek de hele tijd sinds je doordraaide in een soort trance. Misschien kun je je daardoor niks meer herinneren.' Lucius hield hem nog steeds tegen.
Hij was dus een soort ingezakt toen hij het nieuws hoorde, zou ze dood zijn? Hij weet dat hij sowieso in zou zakken als ze dood zou zijn. Hij raakte in paniek en begon te hyperventileren. Er kwam een heler binnen en kalmeerde hem voor een deel. Telkens bleef het beeld van een roerloze Violet jn het gras zitten. Hij kreeg het er niet uit. Hij moest haar zien, maakte niet uit of ze dood was of levend.
Er kwam nog een heler binnen, hij had een hoed op. Toen hij hem zag deed hij zijn hoed af en hield hem in zijn handen.
Hij begon te schreeuwen en onbedaarlijk te snikken, hij wist het zeker, Violet was dood, zijn schuld, hij had Narcissa moeten negeren. Hij had ook naar buiten moeten gaan. Het was Narcissa's schuld, als zij niet had gezegd dat hij beter binnen kon blijven dan was Violet nu niet dood. Hij probeerde uit het bed te komen, Lucius hield hem tegen.
'Laat me erlangs, ik moet haar vermoorden, jouw geliefde vrouw is de reden dat ze nu dood is!' Verdriet kreeg toch weer de overhand en hij stopte met vechten tegen Lucius en liet zich op de grond zakken, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Lucius klopte hem op zijn schouders.
'Wat is er met hem aan de hand?' vroeg Narcissa die de kamer inliep.
'Ze is dood, ze is gewoon dood,' zei hij. Hij keek Narcissa aan en zag dat ze verbaasd naar Lucius keek.
'Wie is dood?' Narcissa keek Lucius (nog steeds) verbaasd aan.
'Mijn dochter! Violet Prince! Mijn dochter!' schreeuwde hij.
'Maar...?' Narcissa leek er niks meer van te snappen.
Lucius liet hem los en liep naar Narcissa.
'Laat hem maar, hij is in de war, als hij weer bij zinnen is, zullen we het nieuws vertellen, wat een grote schok voor hem zal zijn.' hoorde Snape, Lucius zeggen.
De heler met de hoed ging voor hem staan en zette hem op het bed. 'Rustig maar, we brengen haar nu binnen.'
Hij keek naar de deur en zag een klein bed de kamer inrijden, geduwd door een heler. Hij draaide zijn gezicht weg en gooide de deken over zijn hoofd. Hij wou haar eigenlijk niet zien, hij wou haar levenloze lichaam niet zien. Dat beeld zou hem voor eeuwig achtervolgen. Hij onthield liever de leukste momenten met haar, zoals het bakken van koekje. Het spelen in de sneeuw, het verwissen van wanten. Zelfs de kleinste dingen zoals een luier verschonen wou hij liever onthouden dat haar levenloze lichaam.
'Laat hem maar,' hoorde hij Lucius zeggen.
'Laat hem maar, inderdaad, hij wou gewoon dat alles en iedereen hem met rust liet. Hij bleef hier net zolang zitten tot hij net zoals Violet was. Levenloos en weg.
'Severus,' zei Narcissa. 'Haal je hoofd even onder de dekens vandaan, ze brengen haar weer terug, wil je haar niet zien?'
'Nee,' was het enige wat hij zei.
Hij hoorde voetstappen en rollende wieltjes. Hij durfde zijn hoofd even onder de deken vandaan te halen en keek naar het bedje wat wegreed. Hij zag nog even een stukje van haar hoofd, haar prachtige zwarte haren voor die verdwenen. Daarna trok hij de dekens over zijn hoofd heen en neuriede zachtjes "haar" liedje.