Hoofdstuk nr. 14 - Bill looks sad.

Volgende morgen.

Abigail Pov.
Ik werd wakker met het zalige gevoel dat het geen school was vandaag én dat ik geen vervelende opmerkingen van mijn moeder zou krijgen.
Ik rekte me lekker langzaam uit en keek mijn kamer rond. Aan elke muur van mijn kamer staarden ogen mij aan, de ogen van mijn buurjongens. Ik lachte in mezelf en zag toen pas dat het blauwe lichtje op mijn gsm flikkerde. Het teken dat ik een bericht had.
Mijn vingers grabbelden mijn gsm vast.


'Heey Abby,
Ik wéét dat ik vandaag naar jou ging komen,
maar ik heb zo al een heel klein beetje met Cedric afgesproken. Het spijt me, echt waar!
Maar ik denk dat hij het vandaag officieel gaat vragen, zo'n kans mag ik toch niet laten
schieten? Het spijt me!
Iloveyou
xChelsey'

Ik zuchtte, als Chelsey niet kwam door Cedric, kwam Cedric natuurlijk ook niet.
Ik zag dat ik nog 2 berichten had en ik kreeg een zwaar voorgevoel.

'Aaaaaaaaaaaaaaaaabs!
Ik kan niet komen vandaag, heb met Chels afgesproken. Ga haar namelijk vragen, maar nog zwijgen hé! En omdat jij natuurlijk wilt dat ik en Chels samen zijn, vind je het niet erg dat ik daardoor vandaag niet kan komen! Hehe, ik ben toch lekker helderziend hé!
Dank je meis!
Je blijft mijn beste vriendin hoor ,)
xCedric'

Ik schudde mijn hoofd, wat was hij toch een hyperkind. Maar hij had wel gelijk, ik vond het niet erg meer dat ze niet kwamen als het dan eindelijk aan ging zijn tussen hen. Ik wou niets liever. Nu alleen maar hopen dat Thomas wél komt. Vlug opende ik het volgende bericht.

'Haay, hoe is het met mijn favo meisje?
Euhm ik kan vandaag niet komen, heb afgesproken met Tiffany (Jeweetwel, dat ene meisje van op school)
Nu ja, maak daar maar lekker plezier met jullie drietjes! (Betwijfel ik eerlijk gezegt, zonder mij is namelijk niets leuk ,D)
Ik hoop wel dat je het overleeft met die twee aanelkaarklevende wezens, anders zit ik met hen opgescheept!
Daag!
xhvj
Thomas

Mijn mond viel open, meenden ze dat nou?
Of haalden ze gewoon een of andere ongrappige grap met me uit? In ieder geval, mijn blije humeur was al geslonken.
Ik gooide mijn gsm op mijn bed, kleedde me aan en liep naar beneden.
Terwijl ik eitjes voor mezelf maakte met de radio aan, werd ik terug wat vrolijker.
Luidkeels zong ik mee.

'It's not fair and I think you're really mean
I think you're really mean,
I think you're really mean
Oh, you're suppose to care
But you never make me scream,
you never make me scream

Oh, it's not fair and it's really not okay
It's really not okay, it's really not okay
Oh, you're supposed to care
But all you do is take, yeah, all you do is take...'

Vlug dekte ik de tafel voor mezelf en schudde de pan leeg op mijn bord.
Op dat moment ging de bel.
Even had ik zin om gewoon te blijven zitten en eten, maar zette uiteindelijk toch de radio uit en liep naar de voordeur.
Voor de tweede keer vandaag viel mijn mond open.
Bill stond daar. Maar hoe!
Zijn ogen rood, make-up uitgelopen en gezicht betraand. Met een zakdoek in zijn handen keek hij naar de grond.
'Bill? Wat is er?' vroeg ik bezorgd. Wat was er aan de hand?
'Mag ik binnenkomen?' vroeg hij, zijn stem gebroken.
Meteen deed ik de deur wijder open en Bill stapte naar binnen.
Ik ging hem voor naar de woonkamer en Bill keek rond.
'Je woont hier mooi' zei hij met trillende lippen, en de tranen begonnen over zijn wangen te stromen.
Ik sloeg mijn arm om zijn schouder en duwde hem zachtjes in de zetel.
'Hé, wat is er? Is er iets gebeurt?'
Hij schokte met zijn schouders.
'Het is Tom' zei hij terwijl hij zijn neus snoot.
'En wat is er dan met Tom?' vroeg ik zacht, een klam gevoel bekroop me.
'Niets ergs ofzo hoor, we hebben gewoon ruzie'
Hij veegde zijn tranen weg met zijn zakdoekje.
'Dat is niet zo erg hoor, iedereen heeft wel eens ruzie'
Hij schudde zijn hoofd.
'Je snapt het niet, Tom & ik hebben nooit ruzie!'
Voorzichtig wreef ik met mijn hand over zijn rug.
'Misschien niet, maar weet je; ik weet zeker dat Tom dit even erg zal vinden als jou, dus waarom praten jullie het niet uit? Hij zit nu waarschijnlijk thuis overbezorgd te wachten tot je terugkomt'
Bill pulkte aan zijn shirt, keek me even aan en knuffelde me.
'Dank je, waarschijnlijk heb je gelijk. Ik reageerde gewoon veel te overdreven. Alles nog goed met jou?' zei hij luchtig.
Ik slikte en dacht aan Chelsey, Cédric en Thomas die nu gezellig ik wil niet weten wat aan het doen waren.
'Euhm, ja hoor.' zei ik vlug met een halve valse glimlach.
Zijn ogen gleden over mijn gezicht en zagen natuurlijk dat het niet waar was. Ik was altijd al slecht geweest in liegen.
'Héé; wat is er meid?' zei Bill geschokt, nu sloeg hij zijn armen om mij heen.
Ik beet op mij lip en besloot om de waarheid te spreken, Bill was tenslotte ook naar mij gekomen.
'Al mijn vrienden hebben afgezegd om vandaag naar mij te komen. Het is superdom, maar ik voel me een beetje in de steek gelaten.' stroomde uit mijn mond.
Bill trok zijn wenkbrauwen op.
'En waarom hebben ze afgezegd?' vroeg hij fronsend.
Ik glimlachte.
' Chelsey en Cedric zijn een koppel, dus die zijn bij elkaar. En Thomas; die is bij een van zijn liefjes. Ik neem ze niets kwalijk, maar ik voel me alleen.' zei ik droevig.
Smekend keek ik hem aan.
'Nu vind je me vast héél erg zielig.'
Bill schudde zijn hoofd.
'Nee hoor, echt waar niet. Ik voel me namelijk ook heel erg vaak alleen.' fluisterde hij stil.
Dat weet ik. Ik hoor het in zijn songteksten.
Opeens lachte Bill.
'Zie ons hier nu zitten; twee zieligaards die zich vanalles in hun kop beginnen te steken.' zei hij lachend.
Ik grinnikte.
'Nu ja, I guess we have to live with it!'