OO1

Is dit normaal? Dat ik denk dat er werkelijk te veel druk op mij staat? Heeft nog iemand dit? Men zegt weleens dat het iets van deze generatie is, maar als ik heel diep nadenk, dan stond er wel vaker druk op jongeren. De druk om te overleven, de druk om je ouders en familie trots te maken, de druk om geld in het laatje te brengen. Ben je dan wel gelukkig?

Hoe moeten we gelukkig zijn? Dit is mijn volgende vraag. Is het je passie volgen? Je dromen waarmaken? Je niets aantrekken van wat anderen denken? Wanneer denk je dan te veel aan jezelf?

Wat maakt ons echt gelukkig? Dit is de derde vraag die steeds in me opkomt. Is het geld? Dat geloof ik niet. Volgens mij is het niet de liefde die je blind maakt, maar is dit geld. En als je niet het complete plaatje hebt, dan past geld er ook niet in. Ik geloof niet in geld dat je gelukkig kan maken. Wat je nuttig maakt, is liefde. Liefde is datgene waardoor je je geapprecieerd voelt en niet overbodig. Het idee dat je iets voor iemand betekent voelt aan als de lente. Kriebels in je buik en het echte geluk, de opwinding, sensatie, dat zit allemaal in liefde.

Jammer genoeg, en dit meen ik echt, kunnen we niet overleven van liefde. Tegelijkertijd kunnen we ook niet leven zonder liefde. Het is het enige dat ons overeind houdt. Waarvoor we elke dag zwoegen op de harde velden van het leven.
Misschien speelt dit zich allemaal af in mijn hoofd. Misschien ben ik maar aan het dromen en aan het dwalen. Hoewel ik vrij zeker ben van mijn stelling, twijfel ik nog steeds over dat ik misschien de enige ben met dit gevoel. Ik zou niet weten of ik het aan het rechte eind heb.
In deze korte periode van leven, is dit het belangrijkste en vrijwel het eerste dat ik geleerd heb. Er gaat geen enkele dag voorbij dat ik hierover niet nadenk. Mijn gedachten gaan steeds naar het voelen van geluk en het streven naar het gevoel van voldoening. Ik zoek hopeloos, doch zeggen velen dat ik gewoon moet afwachten.

Elke dag kijk ik naar mezelf vanaf de hemel. Telkens wanneer ik naar mezelf kijk, keert mijn maag om. Het is nooit goed, nooit perfect. Het wachten zal me geen voldoening geven. We dromen dat we vrij zijn. De fluisterende, confronterende waarheid is dat we vastgeketend zitten aan het concept van het leven. We kunnen nu niet opgeven, dan was alles voor niks.