OO1

Samantha Louise Coleman
Ik zat in bed een boek te lezen. Het verhaal ging over hoe de hongerspelen waren ontstaan. District 13 die maakte een opstand waardoor het Capitool het afbrandde. Sindsdien worden de hongerspelen gehouden als herinnering aan de rebellen in opstand. Van elke 12 districten moet er dan 1 jongen en 1 meisje tussen de 12 en 18 jaar meedoen aan de hongerspelen, een gevecht tot de dood waar iedereen in Panem, zelfs onze hoofdstad het Capitool verplicht naar moet kijken. De districten 1, 2 en 4 zijn het sterkst omdat zij getraind worden. Doordat zij telkens winnen hebben ze meer geld om nog meer te trainen en dan gaat het eigenlijk zo door. Geld -> Trainen -> Winnen -> Geld. Bij de hongerspelen maken ze er altijd een grote show van en creëren ze wonderbaarlijke wezens. Ik vind het wonderbaarlijk hoe ze die wezens kunnen verzinnen, maken en hoe ze dan uiteindelijk voortbewegen. Uiteindelijk wil ik ook in de organisatie zitten en wezens maken. Ik leg mijn boek opzij en kijk op mijn wekker, het is half 11 en om 12 uur is de loting al. Mijn vader die sponsort altijd tributen en ik mag meehelpen met kiezen wie dus kijk ik altijd wie mij het meest aanspreekt. Maar, het is laat dus ik besluit om mij aan te kleden.

Ik kijk nog een beetje naar het setje wat ik aangetrokken heb. Sommige mensen overdrijven enorm met kleur maar dit vind ik wel leuk omdat wit overheersend is. Met mijn make-up te overdrijven vind ik dan weer wel geweldig, het is vrijwel nooit hetzelfde. Omdat het bij mijn kleding moet passen kies ik oranje make-up. Tevreden kijk ik in de spiegel naar mijn outfit. Mijn haar laat ik gewoon losjes hangen.
Ik lees nog even verder in mijn broek en hoor dan mijn vader roepen dat we weg moeten gaan naar de uitzending van de loting. De buitenwereld weet het niet maar mensen die genoeg potentieel hebben om later in het beheer te komen van het capitool mogen vaak dingen bijwonen. Dit is alleen wel als jouw vader of moeder er al in zit, anders is de kans niet groot dat je erin komt. En blijkbaar heb ik dus potentieel en mijn broer niet, wat mij eerlijk gezegd wel heeft verrast. Misschien omdat hij niet genoeg concenctratie heeft, ik weet het niet. Ik loop de trap af en ga naar beneden.

Mijn vader kijkt me goedkeurend aan en zegt dat ik goed gekleed ben waardoor hij een glimlach op mijn gezicht tovert. Mijn vader zegt het niet vaak en voor mij voelt het als een groot compliment. Hij vertelt me dat mijn broer met zijn vrienden naar de openbare uitzending van de loting gaat. Moeder die is helaas 4 jaar geleden overleden omdat een paar mensen uit meerdere districten haar vermoorden toen ze eten kwam brengen. Ze waren kwaad omdat ze zo weinig hadden en ook maar heel weinig kregen, ik zag de verdriet in hun ogen. Maar het was wel mijn moeder dus maakt hun verdriet het niet goed. Sindsdien ben ik opgegroeid met alleen maar mannen in huis waardoor ik zelf ook stoerder ben geworden dus ergens was het ook wel goed.
Ik loop achter vader aan de limo in en hij begint te rijden naar het paleis. Eenmaal bij het paleis aangekomen stap ik de auto uit en zie ik dat Ian ook net aan komt lopen met zijn vader en moeder. Ian is mijn beste vriend, ondanks dat hij 5 jaar ouder is is hij de beste vriend die ik kan wensen, hij is er dan ook altijd voor me. Ian die is dit jaar de gamemaker, ik ben zo enorm trots op hem! Ik roep hem en hij kijkt om, vervolgens wacht hij totdat ik naast hem kom lopen. 'Spannend he?' vraagt hij. Ik knik, ben heel erg benieuwd wat voor mensen dit jaar weer mee gaan doen.

We zijn binnen, ik en Ian zitten naast elkaar en ik kijk de tafel rond. President Snow die verteld dat hij na de live uitzending met de jongeren, oftewel iedereen onder de 18 wilt spreken over enkele zaken. Hij zegt nog een paar dingen maar het scherm gaat aan. Laat de loting beginnen.