• CARAS part 2
Het einde is nu niet echt liefdevol, maar dat vond ik ook niet echt nodig. Sorry als je dit wel graag had gewild.
Ik wil je bedanken om wederom een aanvraag door te sturen, bedankt!
Groetjes Kangster ^^
Ik wil je bedanken om wederom een aanvraag door te sturen, bedankt!
Groetjes Kangster ^^
Femke | Thomas
Illusies. Voor enkele seconden, als het soms zelfs geen minuten leken te zijn, voelde het net of je je lichaam kon verenigen in een bad gevuld met oneindigheden, oneindigheden die ze zorgvuldig in een potje honing hadden gedoopt. Om er zo voor te zorgen dat de hallucinante toekomst nog net dat tikkeltje zoeter proefde, zo zoet zelfs dat het bijna onwerkelijk smaakte. Haar gedachten verpletterde in duizenden stukjes toen ze het verbijsterende gelaat van Thomas plotseling in haar vizier kreeg. Zijn lippen vormden zich roekeloos uit in velen onverklaarbare handelingen, geen enkele klank dat bij haar leek door te dringen. Zijn bruine irissen werden overspoelt met een intense bezorgdheid en net wanneer Thomas zijn ogen enkele seconden van haar verschijning verwijderde, leek de realiteit haar weer in één klap op the glade te brengen.
"Maak toch dat je weg komt, Femke!" Thomas' schelle stemgeluid, geheel verontrustend, suisde langs haar oorschelpen heen en verstart keek ze op naar haar omgeving. The glade, die zijn grastapijt altijd in tientallen kleuren van groen beschilderde. The glade die altijd de kleur van een helder blauwe tint langs de lucht heen drapeerde, was nu voorgoed in het smeulende as begraven. Grijs, wit en zwart waren nu de tinten geworden dat de gehele omgeving in een onheilspellend en doods oord veranderde. De vlammen likte langs elke centimeter van enkele houten hutten, herinneringen, momenten geheel verloren en begraven. Het smeulende as sidderde langzaam na op het smaragdgroene grastapijt, waarbij de bloedmooie kleuren zachtjes verschroeiden in grauwe plekken, grauwe plekken die uiteindelijk in het niets zouden vergaan.
"Femke! Ga nou!" schreeuwde Thomas wederom, zijn stemgeluid gevaarlijk dichtbij. Vervolgens hulde hij zijn vingers rond haar pols en vluchtte snel weg van hun voormalige plaats. Als een deja vu welde de muren langs haar gestalte mijlen hoog de lucht in en hoorde ze het krijsende geluid wederom tegen haar trommelvliezen boren. Het was geheel onwerkelijk hoe echt, hoe dichtbij dit alles voelde.
Abrupt werd ze weer in het heden gezogen, waar Thomas plotseling stopte met rennen en zijn lichaam uitdrukkend tegen de houten planken drukte. Verbijsterd keek ze op naar zijn borst dat intens op en neer ging en langzaam zette ze haar gestalte naast dat van Thomas. "Wat is er aan de hand," fluisterde ze zachtjes, toen Thomas gealarmeerd zijn ogen achter het kleine vertrek liet verschijnen en deze verstard terug achter het hout liet verschuilen. "Grievers in the glade. Ze zullen ons toch hebben gevolgd." Femkes wenkbrauwen vormden zich tot een diepe frons, waarbij ze Thomas zijn handelingen nauwkeurig bij hield.
"Grievers? Maar..." Haar stem stierf zachtjes weg bij het horen van een krassend metaal, enkele meters van hen vandaan. Verstard hielden ze beide hun ademhaling in en drukte hun lichaam zo stevig tegen het hout aan, dat het leek of het schampere ding zo kon omvallen. Het tikkende geluid kwam met de seconde dichterbij, waarbij Femke haar ogen dicht kneep en het scenario achter het gordijn blindelings kon na spelen. Ze zag de scene langs haar netvliezen verschijnen en zag de griever zijn metalen poten diep in het gras boren. Ze zag zijn beestige hoofd de gehele omgeving analyseren, hopend dat hij maar al te snel zijn feestmaal zou kunnen verorberen.
En toen het ratelende geluid van zijn metalen lichaam geheel weggestorven probeerde ze haar benauwde gevoel door te slikken. Femke keek verwoed op naar het gesloten gordijn, haar nekharen stonden rechtop.
"Shhhh..." Thomas' zeer zachte stemgeluid maakte haar wakker van de nachtmerrie die zich nog geen volledige meter achter zich werkelijk afspeelde en verbouwereerd keek ze op naar hem. Ondanks dat het op dit moment een zeer minieme kans was op overleven, viel het haar toch op dat de vastberadenheid van Thomas op zijn irissen geschreven stond. De angst en wanhoop kregen geen enkele kans om langs zijn donkere, bruine kringen door te dringen. En wederom, op één of andere manier, leek hij toch weer een zwakke glimlach op zijn gelaat te doen verschijnen na al de inspanningen die zijn lichaam duidelijk overtroffen.
Ondanks de doodse stilte was het Femke niet gelukt om de nieuwsgierigheid onder bedwang te houden. Het waren maar enkele seconden geweest, maar deze seconden zorgden er maar al te goed voor dat de spanning op een onverklaarbare manier nog intenser door de lucht zweefde dan voorheen. Daardoor liet ze haar ogen gealarmeerd langs de houten schuur heen verschijnen. En net alsof haar einde nader was, spreidde ze haar puppillen en liet wanhopig een schreeuw ontsnappen. "Chuck!"
Het protesteren van haar spieren was enorm goed te voelen toen ze roekeloos haar lichaam langs de houten balken liet verschijnen. Echter waren haar spieren niet de enigen geweest met protesteren, waarbij ze twee handen voelden. Twee handen, de rechterhand wikkelde zich gretig rond haar romp en trok haar met een enorme kracht terug achter het vertrek. Zijn linkerhand drukte hij strak rond haar lippen en snoerde zo haar schreeuwen, die nu nauwelijks nog een zachte klank hadden. De kleuren van blauw en grijs keken angstig toe, hoe Chuck worstelde met zijn leven en zich zo probeerde te verschuilen van de griever. De griever wist zich echter goed te beheersen en net of iemand hem opperde om zijn daden te beëindigen, draaide hij abrupt zijn hoofd weg van Chuck en holde naar de dicht bijzijnde opening, een laatste kreet schaterend door the glade.
Nog geen vijf minuten geleden was er een tijd geweest dat haar lichaam de aanwezigheid van Thomas enorm naar verlangde, maar nu had ze echter al haar emoties uitgesloten. Geen enkele verliefde prikkel durfde zich op dit moment te verroeren. Daardoor sloeg ze furieus de armen van Thomas van zich af en draaide haar gestalte om. Zoute tranen prikte tegen haar ogenleden aan en met een simpele druk van haar oogleden drukte ze de tranen terug . Echter gleed er een verloren traan over haar ijskoude wang en verbitterd voedde ze haar longen met ijzige lucht. 'Wat bezield jou toch! Is er dan geen greintje verstand in je dat er wel voor zou kiezen om Chuck te helpen.' Haar tirade leek eindeloos door te gaan en onbeholpen drukte ze haar vuisten tegen zijn borst aan en probeerde hem van zijn plaats te zetten, tevergeefs natuurlijk. Vervolgens gleden haar ogen, verzwolgen van woede, op naar zijn gestalte, doodstil. Zijn bruine kijkers staarden alleen neer naar haar verschijning en dit was precies wat haar zo woedend maken. Zijn zwakke houding, die hij echter nooit van zijn bezit maakte.
"Thomas! Hij is shucking twaalf jaar," schreeuwde ze wanhopig, waarbij ze haar armen in de lucht zwierde.
"Ik..." mompelde hij zachtjes, zichzelf ontwakend uit zijn standbeeld. Langzaam legde Thomas zijn hand op haar schouder en hoopte dat dit haar op één of andere manier zou doen kalmeren. " Het leek me onmogelijk," vervolgde hij zijn gedachten, zijn blik eindeloos.
"Het leek me onmogelijk om jou te verliezen. En ik zou er onmogelijk mee kunnen leven als ik jouw dood op mijn geweten zou hebben. Ik... Kon het gewoon niet, Femke." Echter leken zijn lieftallige woorden geen enkel positief effect te produceren. Femke weigerde echter zijn bezorgde gebaar van haar trillende schouder en keerde hem de rug toe. En hoe graag ze ook op dit moment Thomas in de armen wou springen, hoorde ze zich toch eerst van haar furieuze emoties te ontdoen. Want hoe kon liefde op dit moment zege vieren, terwijl andere prioriteiten deze geheel van de gedoemde geliefden ontnam.
Reageer (2)
Kudoooo!
9 jaar geledenWauw, ik vind het echt heel leuk! Het leest ook fijn. Bedankt weer voor de one shot! Het is niet eens zo erg dat ik er op moet wachten want met zo'n stuk is dat helemaal verholpen. Ik wil nog een derde aanvragen, maar weet nog niet hoe of wat dus je hoort snel weer van me! Ik ga vooral met veel plezier verder lezen met alles wat je schrijft!
9 jaar geleden