De van-alles-en-nog-wat schrijfwedstrijd - Opdracht 4

Bilbo herinnerde zich dat hij na een goede maaltijd met dessert (en een tweede dessert en een knabbel achteraf) was gaan slapen. Hij herinnerde zich niet dat hij wakker was geworden, of hoe hij plotseling midden in een zeer vierkante kamer terecht was gekomen. Het gevoel dat er iets niet helemaal klopte bekroop hem. Hij had geen streepjesbehang in zijn hobbithol, laat staan zo een gigantisch bed, want hij was maar een kleine man.
      In de hoek stond een tafel met een lichtgevend vierkant erop. Dat was nog iets wat hij niet bezat, maar het vierkant maakte hem nerveus. Er stuiterde een balletje in rond, alsof iemand een bewegende tekening had gemaakt. Het leek vast te zitten aan een soort tablet met knoppen met rare tekens. Bilbo wist niet zeker of hij wat er op de tafel was nader wilde bestuderen, of zich liever eronder zou verstoppen.
      “Gandalf?” vroeg hij aarzelend. Het leek immers magie en het meubilair had ongeveer het juiste formaat voor een tovenaar. Er hing iets aan het plafond waar geen vuur in leek te branden, maar wat wel een hoop licht gaf. Een andere verklaring was eigenlijk niet mogelijk.
      Een paar tellen lang kreeg hij geen antwoord. Toen klonk er een stem van ergens buiten de kamer. “Bilbo!”
      “Hier!” riep hij. Hij liep naar de enige deur toe, opgelucht dat dit daadwerkelijk iets met zijn oude vriend te maken had, toen de deur al werd geopend vanaf de andere kant.
      “Ah!”
      “Goh,” zei Bilbo tegen het jonge mensenmeisje voor hem, “je maakte me aan het schrikken.” Hij sloeg een hand over zijn hart en lachte. Het meisje leek het niet zo grappig te vinden, maar misschien had ze gewoon niet veel ervaring met hobbits.
      Ze keek nerveus om zich heen en greep opeens een vaas die op een tafeltje naast haar stond. De manier waarop ze het ding omhoog hield beviel Bilbo niet zo. Dat gevoel van eerder dat er iets raars was gebeurd keerde weer terug, want dit was niet de reactie die iemand bij Gandalf thuis op hem zou moeten hebben.
      Hij stak kalmerend zijn handen in de lucht. “Whoa, whoa, laten we hier eerst eens rustig over praten bij een kopje thee. Is Gandalf hier?”
      “Wie ben jij?” piepte het meisje. “Wat doe je in mijn kamer?”
      “Ik ben Bilbo,” zei Bilbo. Dat leek hem nogal voor de hand te liggen, want hij had iemand net nog zijn naam horen zeggen.
      “Jij bent niet Bilbo,” zei het meisje. Een dikke, grijze kat kwam de gang binnen wandelen. Het dier duwde de deur van de kamer waar het uit kwam helemaal open, waardoor Bilbo een blik had op een ruimte met wat stoelen en banken die hem erg comfortabel leken, maar ook met een gigantische versie van het lichtgevende vierkant dat hij eerder zag. Deze had geen plank met knopjes en er schoten een hele hoop levensechte beelden na elkaar door het zicht. Bilbo rilde. Dit was definitief magie, maar hoe kon hij weten of het niet duister was?
      Het meisje had de vaas terug op zijn plek gezet en schepte de kat op in haar armen. “Bilbo!” kirde ze.
      “Excuseer me,” zei Bilbo. “Eerder, toen ik mijn naam hoorde, toen riep je je kat? Je was dus niet naar mij op zoek?”
      “Nee! Natuurlijk was ik niet naar jou op zoek, weirdo. Wat doe jij hier, jij kleine man met rare- rare harige voeten en-” Ze viel stil en staarde hem met bijna open mond aan. “Dat is een geweldige cosplay. Elijah Wood blijft mijn Bilbo, maar echt, complimenten.”
      Bilbo voelde zich niet prettig op deze plek waar katten en bossen zijn naam leken te dragen. “Het spijt me.” Hij was erg trots dat hij zo kalm bleef. Het moest iets te maken hebben met zijn avonturen met de dwergen en Gandalf. Na een draak verslagen te hebben, kon hij alles aan. “Als je me richting de Gouw zou kunnen wijzen, dan ben ik zo weer weg. Ik zou wat koekjes ook niet afslaan, mocht je er nog een paar over hebben. Proviand is belangrijk.”
      Het meisje rolde met haar ogen. Ze trok de kat nog wat dichter tegen zich aan. “Je bent niet in Middle Earth. Dit is gewoon… de normale aarde. De echte wereld.”
      Bilbo lachte. Hij stopte weer toen hij merkte dat het meisje niet met hem meedeed. Misschien had ze gewoon geen gevoel voor humor, maar ze maakt hem nu toch wel wat bang. “Heb je geen kaart? Daar moet het toch op staan?”
      “Ik kan je Google Maps laten zien,” zei ze aarzelend.
      Bilbo had geen flauw idee wie Google was, maar als ze zijn kaarten mochten gebruiken maakte het hem ook niet veel uit. Hij knikte. Het meisje stapte langs hem heen de kamer met het bed in, de kat nog steeds in haar armen als een soort slappe lappenpop. Ze ging zitten op de stoel en raakte een van de toetsen vlak voor het mysterieuze vierkant aan, waarop het springende balletje plotseling verdween en vervangen werd door een ander, blauwer vlak. Het meisje leek precies te weten wat ze deed terwijl ze toetsen indrukte en een klein wit dingetje over het vierkant bewoog zonder dat deel van de constructie ooit aan te raken.
      “Wat is dit?” vroeg Bilbo ademloos.
      Het meisje wierp hem een rare blik toe. De kat keek ook erg streng. “Een computer.”
      “Oh.”
      Bilbo wandelde naar het raam. Hij hoopte op wat heuvels of een paard en wagen om hem te kalmeren, maar hij zag alleen een donkere weg en stenen huizen aan de overkant daarvan. Er bewoog een groot blok zilver metaal met raampjes over de weg. Dat was het moment waarop hij zich weer herinnerde waarom het laatste gevecht met de dwergen zo snel voorbij was geweest, en hij pardoes flauwviel.