Follow me in merry measure

Sirius werd die ochtend wakker omdat er iemand op zijn bed aan het springen was.
      “Ja-ha-hames,” klaagde hij, met alle elegantie van een twaalfjarige, slaperige jongen die tegen zijn zin op en neer stuiterde.
      “Wakker worden!”
      “Nee. Ik weiger. Je kunt me niet dwingen.”
      James reageerde door zich boven op Sirius te laten vallen. Er ontstond een kort gevecht om Sirius’ deken. Sirius schopte om zich heen, maar James was sterker. Hij had al een hoop adrenaline door zijn aderen gieren van levensgevaarlijke acties zoals het stelen van Remus’ deken en aan Peters neus kriebelen tot die al niezend zijn ogen opende, wat hem een duidelijk voordeel opleverde.
      “Waarom doe je me dit aan?” kreunde Sirius, toen hij alleen nog een hoopje opgekrulde jongen in een slecht van groen naar rood getransformeerde pyjama was, helemaal zonder deken. James dumpte het volumineuze geval waar Sirius in de winter onder sliep op de grond en hupste nog een paar keer op het bed, gewoon omdat hij wist omdat het irritant was.
      “Het is Kerst,” zei James, alsof dat alles verklaarde.
      Sirius gooide uit pure frustratie zijn kussen in James’ richting. Het kwam tegen James’ knie en viel op zijn voet, waarop het zonder ceremonie van het bed werd geschopt. Remus, die net met nog half dichte ogen van de badkamer terugkwam, moest een raar sprongetje maken om het donzige projectiel te ontwijken.
      James bereidde zich er even op voor dat hij mogelijk een ongepland kussengevecht had gestart. Toen dat niet het geval bleek, ontspande hij zich weer. “Sorry.”
      Remus haalde zijn schouders op, ging op de rand van zijn bed zitten en sloeg zijn eigen deken om zijn schouders. James hield hem scherp in de gaten. Dit was nog acceptabel, zolang hij maar niet weer ging liggen. Aan de andere kant van de kamer leek Peter het vrij goed te doen wat zijn ogen open houden betrof.
      Sirius ontkrulde zichzelf en stond op. James had zijn armen al in de lucht voor een overwinningsdansje, toen Sirius na twee stappen op zijn deken op de vloer ging zitten, het voeteneinde over zichzelf heen sloeg en heel oprecht van plan leek om zittend weer verder te slapen.
      James sprong van het bed en liep nerveus rondjes om Sirius heen. Hij kon de deken niet wegtrekken als er iemand op zat, en hem schoppen leek nog net een stapje te ver, zelfs als het zachtjes was. Kerst had iets met vredelievendheid en baby’s te maken, of zo. Je kon mensen niet schoppen op een dag van baby’s.
      “Hé,” zei hij. Hij prikte Sirius in zijn zij, want hij kon niets verzinnen wat daarop tegen was. “Joh, wakker blijven!”
      “Wees maar wakker zonder mij,” bromde Sirius. “Ik wil niet.”
      “Maar waarom niet?”
      “Kerst is stom.”
      James ademde scherp in. Hij keek om zich heen om zeker te weten dat hij niet de enige was die dat had gehoord. Het leek onmogelijk dat iemand zoiets zou zeggen, maar Remus en Peter keken ook geschokt Sirius’ kant op, dus blijkbaar hadden zijn oren hem niet bedrogen.
      “Waaaaat?” vroeg hij. “Hoezo?”
      “Hoe kun je Kerst nou stom vinden?” piepte Peter.
      Remus wreef in zijn ogen. “Dit bevestigt mijn theorie dat Sirius een buitenaards wezen is.”
      Sirius trok zijn deken nog wat verder over zijn hoofd en negeerde de rest.
      “Maar bij Kerst is er altijd zoveel lekker eten,” zei James, die dit niet zomaar kon laten gaan. Hij kende Sirius nu een paar maanden en wist dat hij soms rare dingen deed, maar dit was het toppunt. “En een kerstboom, en versieringen, en als je geluk hebt zelfs sneeuw. En cadeautjes! Hoe kun je een dag waarop je cadeautjes krijgt nou stom vinden?”
      Het was een paar tellen stil. Toen zei Sirius, zo zacht dat James het bijna niet hoorde door de deken heen: “Ik krijg nooit cadeautjes.”
      James voelde zich plotseling ijskoud.
      “Waarom niet?” vroeg Peter, die deze onthulling zo mogelijk nog schokkender vond dan James zelf. Nee, bij nader inzien was dat niet mogelijk. James kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder ergens zo verbijsterd over was geweest.
      “Mijn moeder vindt Kerst een ordinaire Muggle traditie. Een of andere Muggle koning werd geboren, of zo.”
      “Wow,” zei James. “Dat is vreselijk.”
      “Nah. Het kan me toch niet schelen.”
      Sirius klonk alsof hij probeerde onverschillig te doen, maar net had gehoord dat hij nog twee dagen te leven had. Het sloeg een deuk in James’ kerstvreugde om hem zo te zien, en daarvoor was een behoorlijke klap nodig. James voelde zich plotseling schuldig dat hij Sirius’ deken had gestolen.
      “Gaan jullie vandaag maar dingen doen zonder mij,” mompelde Sirius. “Ik vind het prima zo.”
      Peter begon enthousiast aan een stukje cadeaupapier van een van de pakjes aan zijn voeteneinde te trekken. Hij stopte weer toen James hem een kwade blik zond.
      “Maar Sirius,” zei Remus opeens, “ik denk dat je eens naar de vloer voor je eigen bed moet kijken.”
      Sirius bewoog geen centimeter. “Ik weet hoe mijn bed eruit ziet. Mijn deken telt niet als cadeau omdat hij in een dekenhoes zit.”
      Alle kou die James had gevoeld was op slag weer verdwenen. Hij stuiterde nog een rondje om Sirius heen en greep toen een hoek van de deken waar hij op zat. Hij trok, en met Remus’ en uiteindelijk ook Peters hulp wist hij een verontwaardigde Sirius twee meter over de grond te slepen, tot ze op een punt waren waarop Sirius de mini-stapel van drie cadeaus kon zien. Het was niet veel - iets vormeloos van Peter, iets wat verdacht veel op een boek leek van Remus en de doos in Zonko’s veelkleurige papier die James zeer zorgvuldig had uitgezocht - maar Sirius’ mond viel open.
      Toen sloeg hij de deken van zich af en trok het boekvormige pakje naar zich toe. “Merlin, jongens,” zei hij, “waar wachten jullie nog op? Het is Kerst.”
      “Het is Kerst,” schreeuwde James nog een keer. Toen hij dit keer weer begon te springen, slingerde Sirius’ een prop cadeaupapier naar zijn hoofd. James greep het verdwaalde kussen en gooide dat terug, waarmee hij uiteindelijk toch nog een impromptu kussengevecht liet ontbranden. Dat was echter prima. Het was Kerst.