• Cliffaconda
Minho is zo leuk om te beschrijven, al had ik wel enkele momenten last van hoe ik hem moest beschrijven. Ik hoop dat je hem leuk vind en dat dit naar jouw wens is, ondanks ik Newt en Thomas niet gebruikt heb.
Bedankt voor de aanvraag en veel plezier met lezen!
Groetjes Kangster ^^
Bedankt voor de aanvraag en veel plezier met lezen!
Groetjes Kangster ^^
Florence | Minho
De dreigende, zwarte kleur van de duistere nacht hulde zich over het mijmerende lichaam van Minho, zijn gedachten kilometers van hem vandaan. Duizenden keren draaide hij zijn verschijning rond zijn as en dan nog beschikte hij over een verwarrend geweten. De mogelijk antwoorden leken hem al voor een tijdje niet gunstig te zijn, wat een enorme ergernis bij Minho opborrelde. Kom op, man. Hou het toch eens bij elkaar, sprak hij zichzelf toe. Zijn vingers haakten zich zoals altijd vast aan zijn runners uniform en geërgerd rolde er een zwakke zucht over zijn lippen.
Ongeacht de intense wervelwind van emoties, besloot hij dan toch maar om eindelijk actie te ondernemen. Zijn gehaaste pas vervolgden zijn weg naar het aparte hutje van de enige glader die zijn gedachten in de war wist te schoppen, Florence. Haar blonde haren leken perfect langs de matras heen gedrapeerd te zijn. De bloedmooie kleuren van grijs en blauw, waar Minho altijd leek van de smelten, waren nu echter van hem ontnomen. Haar gesloten oogleden waren nu degene geweest die hoopten dat zij net hetzelfde effect zouden produceren, tevergeefs. Haar lippen waren door een minieme afstand van elkaar gescheiden, een zacht ademhaling vervolgend. Minho's mondhoeken gleden geheel moeiteloos de lucht in en hoewel hij zich altijd benoemde als de moedigste glader, leken woorden en acties geheel te kort te schieten.
"Florence... Florence ... Florence," mompelde Minho, voordat hij zijn vingertoppen zachtjes op haar onroerende schouder plaatse en deze langzaam tot leven wekte. Het zachte gemompel suisde als een echo door de kamer heen, waardoor Minho wederom een geërgerde zucht tussen zijn lippen door liet glijden.
"Shuck it. Florence word nou eens wakker!" Zijn stemgeluid, dat zonet nog slechts een fluistering geweest was, galmde nu echter met een harde klank door haar vertrek. Verbijsterd ontdeed Florence zich van haar slapende houding, waarbij ze de kleuren van grijs en blauw deelde met de enige jongen in haar gezelschap, Minho.
"Minho!" Zijn vingers gleden al snel naar de naakte huid van zijn nek en ongemakkelijk streek hij met zijn nagels over zijn ontblote huid, terwijl zijn ogen doordringend naar haar verschijning staarde. Op het moment dat zijn stemgeluid haar trommelvliezen lieten trillen, voelde ze hoe de lichte ergernis langs de haren van haar nek streelde.
"Wat-" Hoewel acties zonet geheel te kort leken te schieten, handelde hij op dit moment uit onwetendheid. Daardoor drukte hij zijn wijsvinger plechtig op haar droge lippen en legde Florence zomaar het zwijgen toe. Want god, deze jongen wist totaal geen raad met zichzelf. Zijn scenario zou zomaar van een vleugje romantiek overschakelen naar een helse drama.
"Jij. Ik. The deadheads, nu!" Ook al was elke levende cel in zijn lichaam er van bewust dat dit niet geheel volgens het script leek te gaan, gleden zijn korte, doch duidelijke woorden weliswaar moeiteloos over zijn lippen. Minho zocht doelbewust de blik van Florence op terwijl hij zeer langzaam zijn hand uitreikte naar haar pols. Het was waarschijnlijk overtuigender geweest als hij haar vol op de mond zou zoenen, maar dat zou heel wat ongemakkelijke momenten opleveren. Toch sloop een grimmige schaduw over het gezicht van Minho, waarna een zekere vastberadenheid het overnam en haar zomaar met zich mee sleurde. Geen enig idee, wat deze handelingen hem in de toekomst zouden opleveren.
De gevoelens van woede en waanzin die haar net nog in hun macht hadden, vervaagden in één klap toen ze in de ban raakte van het onheilspellende uitzicht van the deadheads. Een duistere schaduw die elke tak likte, die elke tak, elk blad overgoot met een as zwarte kleur. Nu was het irritante gedrag van Minho niet meer het top prioriteit dat in haar gedachten kolkte, maar nu werd het echter de vlaag van een allesvernietigende angst. De angst dat haar geheel liet overspoelen. "Minho, wat je ook van plan mag zijn. Doe het nou gewoon hier," jammerde ze geïrriteerd, voordat ze haar ogen smachtend naar haar hut liet glijden. De jongen boorde zijn kiezen in de binnenkant van zijn wang en het zou nog enkele seconden duren voordat hij geheel zijn geduld aan haar zou verliezen. Ongeacht de verlangens tevens haar volmaakte lippen. Wederom haakt hij zijn vingers rond zijn runners uniform en weerhield het niet om een zachte zucht door zijn lippen heen te laten ontsnappen.
"Florence..." Haar ogen gleden langzaam op naar zijn verschijning, haar aandacht maar een tikkeltje tot de jongen gericht. "Kijk, met dit gedrag van je, ga ik af als klunk." Zijn vingers waren enkele seconden verlost van zijn uniform, toen hij hopeloos zijn armen in enkele onduidelijke gebaren de lucht in liet zwieren. Haar wenkbrauwen duwde ze in een verbijsterende frons en furieus drukte ze haar armen stevig tegen haar borst aan. " Wel, het spijt me. Misschien dat ik overweeg mijn oordeel over jou aan te passen als je eens eindelijk stopt met te doen alsof 'perfect' jouw beste vriend is." Verbijsterd keek hij op en negeerde het gevoel van een diepe teleurstelling die wanhopig om dominantie smeekte. In tegenstelling van wat hij werkelijk voelde, schakelde hij over naar de onbaatzuchtige rol in zijn scenario en liet vermoeid een irriterende grinnik door de ijzige lucht suizen. Tevergeefs was hij niet meer bekwaam genoeg om deze rol zo geloofwaardig mogelijk uit te oefenen en gaf hij het eindelijk op. Minho liet de teleurstelling over zijn dominante houding beschikken en hulde wederom zijn vingers om zijn runners uniform die plotseling niet meer over zijn stoere indruk leek te voldoen.
Verslagen verwijderde hij zijn bruine kijkers van Florence haar verschijning, waarbij hij vervolgens zachtjes mompelde. "Shuck... En dit hoorde romantisch te zijn." Haar lach, een melodieus geluid, ontnam de ijzige, gespannen sfeer en zonder dat hij het op dit moment kon vaststellen, verenigde zijn lachende klanken zich met die van Florence. En hoewel zij beiden altijd beschikten over een gespannen sfeer te samen, beschikte ze voor het eerst samen over een oprechte lach. Een zaligheid dat beiden met duizenden lichtjes leek op te lichten. Een schittering dat niets meer dan een nieuw verhaal onthulde...
Reageer (3)
Oh dit maakt het compleet goed dat Newt en Thomas er niet in voor komen hoor
8 jaar geledenBedankt voor deze fan-tas-tische one shot! <3
Ik ben er echt verliefd op hihi
ook op Minho maar shhh x)Too cute
8 jaar geledenOh Minho, hihi.
8 jaar geleden