Punt 14

Ik begon steeds harder op Fauve te lijken. Dat had ze zelf gezegd en het voelde heerlijk. Het voelde alsof we daardoor dichter bij elkaar stonden dan we nu effectief stonden. Ik kon haar warme adem zachtjes over mijn huid voelen strelen. Een zachte tinteling van kleine vuurvliegjes. Het voelde alsof mijn hart dichter bij dat van haar was gaan liggen en ik bijna rechtsreeks in haar ziel kon kijken. Het voelde perfect.
Toch wist ik zeker dat ze het niet had over mijn uiterlijk maar mijn innerlijk toen ze zei dat ik steeds harder op haar begon te lijken. Mijn haren waren dan misschien ook bruin maar verder waren er niet echt veel gelijkenissen tussen Fauve en mij. Voor de wereld waren wij verschillend. Maar voor elkaar waren wij de wereld. Of ja Fauve was alleszins mijn wereld.'Weet je hoe dat komt?', zei ik als antwoord op haar zin over het feit dat ik steeds harder op haar begon te kijken. Ze schudde haar hoofd.
'Magie', antwoordde ik eerst simpel maar wel serieus. Fauve lachte even waardoor haar mondhoeken omhoog krolden en ik zelfs een stukje van haar tanden kon zien. Ze hield haar hoofd een beetje schuin. 'magie?'
'Ja dat komt door de magie van jouw gedachten die over me neer lijkt te dwarrelen zoals kleine sneeuwvlokjes in de winter en zoals bloesemblaadjes in de zomer', vertelde ik haar. 'Jouw gedachten lijken mijn hart en hersenen over te nemen'.
Fauve glimlachte en hoe vaker ze haar lippen omhoog liet krullen en haar ogen wat samen kneep om deze glimlach te kunnen verkrijgen, hoe meer ik er van overtuigd was dat haar glimlach heilig voor me was. Haar glimlach was prachtig. Opnieuw en opnieuw en ik zou uren, dagen, zelfs weken naar haar kunnen kijken zonder verveeld te zijn. 'Mijn gedachten nemen jouw gedachten over.' Fauve recapituleerde wat ik daarnet had gezegd en ze dacht na. Ik voelde een enorme drang om echt al haar gedachten te kunnen lezen, om te weten wat ze van mij vond maar ook hoe ze dacht over het gras in de park en wat ze vond van die duif die heen en weer zat te lopen. Ik wilde volledig ondergedompeld worden in de wereld zoals Fauve hem zag.
'Dan bega ik een misdaad', zei Fauve en nu was het mijn beurt om na te denken.
'ik gijzel als het ware je gedachten', zei ze lachend 'dus dan bega ik een misdaad toch?'
Mijn mondhoeken krulden nu ook omhoog -of ja verder omhoog dan daarvoor want als ik Fauve zag, verscheen er altijd een glimlach op mijn gezicht-. 'de misdaad die jij begaat Fauve is nog veel erger', speelde ik haar spelletje mee. 'je gijzelt niet alleen mijn gedachten, je gijzelt ook mijn hart'. Het was cheesy dat moest ik toegeven maar af en toe mocht dat toch?
'gelukkig voor jou ben ik geen geheim agent en zal ik je dus niet kunnen arresteren', zei ik.
Fauve veegde met haar hand langs haar voorhoofd. 'wel dat is een pak van mijn hart, ik dacht al even dat ik schrik moest hebben van jou'
We wandelden samen verder door het park. Er waren nog steeds niet veel mensen maar toch begonnen de eerste joggers en honduitlatende mensen zich te vertonen in het park en begon de stilte langzaamaan plaats te maken voor geluid. Fauve's haar was prachtig bruin. Het was lang maar ook weer niet te lang en het had de kleur van hazelnotenchoco. Zacht en romig. Haar lokken bewogen wat heen en weer doordat we aan het wandelen waren. Bovendien had Fauve een gele trui aan. De trui had de kleur van bijen zonder zwarte strepen en van de zon. De kleur stond haar beeldig en het maakte haar bijzonder. 'mooie trui', zei ik zacht. Haar wangen werden wat boller en er verscheen een pracht van een glimlach op haar gezicht. 'meen je dat?', vroeg ze. Natuurlijk meende ik dat. Ik meende alles dat ik tegen haar zei als ik in haar ogen keek of haar aanwezigheid voelde, moest ik de waarheid wel zeggen. 'ja ik vind het echt prachtig', zei ik en ik hoopte dat mijn woorden voor haar niet zo zweverig klonken als alle gedachten in mijn hoofd. Ik voelde me een gelukkige, zweverige idioot en ik wilde niet dat zij dat ook zo zou ervaren.
'de meeste mensen vinden deze trui lelijk', lachte Fauve en ik wist dat ze een goede reden zou hebben om deze trui toch te dragen ondanks de commentaar van andere mensen. 'weet je Harry' het was fantastisch als ze mijn naam uitsprak. Fauve had een leuke rollende r die uit haar mond vloeide waardoor mijn naam veel chiquer en leuker ging klinken. 'geel is een ondergewaardeerde kleur. Iedereen vind het lelijk omdat het geel is en dat wil ik veranderen. Ik vind geel prachtig. Alles wordt vrolijker, speelser, authentieker door er geel aan toe te voegen en daarom voeg ik geel toe aan deze stad en aan deze wereld.'
Elk woord dat uit haar mond vloeide, leek zo doordacht te zijn en zo wijs alsof ze Einstein was die een nieuwe theorie had ontwikkeld. En elke keer wist ze me te overtuigen van haar standpunt, ook al had ze daar niet eens woorden voor nodig.
Maar één ding wist ik wel zeker: geel werd mijn nieuwe lievelingskleur.

---

Bedankt voor alle superlieve reacties. Jullie zijn het lichtpuntje in deze duisternis van examens (: