021

De tribune stroomde langzaam vol. Ik voelde mijn hart als een gek tekeer gaan.
'Succes', zei Brianna.
Ik draaide me om.
'Dankje', zei ik. 'Jij ook'.
'Ik ben benieuwd wat de eerste opdracht is', zei ze dromerig.
Ik knikte nerveus.
'Brainna help', piepte ik.
Brianna keek me verbaasd aan.
'Gaat het wel goed? Madame Mallemour!'
Madame Mallemour kwam de tent binnen. Ik voelde me duizelig en misselijk.
'Hermelien?' vroeg ze. 'Wat is er?'
Ze keken me allebei bezorgd aan.
'Niks', zei ik met moeite. 'Gewoon de zenuwen'.
'Mooizo', zei Madamme Mallemour opgelucht. 'Jij moet namelijk als eerste'.
Mijn misselijkheid werd alleen maar erger, maar ik was niet van plan om dat toe te geven.
Ik plakte een glimlach op mijn gezicht en liep de tent uit. Voor me stonden een Hippogrief aan een touw, een zwevend touw en een eenhoorn aan een touw.
Ik keek verbaasd naar Perkamentus, en wierp toen een blik op het publiek. Perkamentus gaf me een zak aan en gebaarde met zijn hoofd.
Onzeker grabbelde ik er in en hield ik er een wit papier uit. Er stond Eenhoorn op. Ik slaakte een zucht. Ik moest alleen maar een ritje op die eenhoorn maken, simpel als wat.
Ik klom er op en mijn misselijkheid werd al minder. Perkamentus maakte het touw los en de eenhoorn steeg op. De wint waaide door mijn haren, ik deed mijn ogen dicht en eigenlijk vond ik het helemaal te gek.
'Hermelien!' riep het publiek.
Ik deed mijn ogen snel open. Voor me stond een enorme toren, met bovenop een draak. Mijn misselijkheid had het hoogtepunt bereikt, de eenhoorn kantelde en vloog nu recht boven het meer. Opeens verdween de eenhoorn en kwam ik met een plons in het water.