Doomed |4

“ ‘Mama!?’ Roep ik naar de Blonde jonge vrouw die voor mij staat. Vaag herken ik de contouren van haar gezicht. ‘Ben jij het?’ Vraag ik iets voorzichter terwijl ik naar haar toe loop.
De blonde vrouw knikt. ‘Ik ben het.’ Er verschijnt een glimlach op haar gezicht en ze spreid haar armen. Als ik in de armen van mama kruip voel ik me weer even drie jaar oud.
‘Waar was je al die tijd?’ Vraag ik terwijl ik me langzaam los maak uit haar armen.
‘Ik was overal en nergens, maar dat maakt verder niet uit. Nu ben ik hier.’ Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, maar hoe langer ik over haar antwoord nadenk hoe meer hij vervaagd.
Natuurlijk maakt het wel uit waar ze was, want ze was niet waar ze had moeten zijn.
‘Waarom ben je weggegaan?’ Vraag ik haar terwijl ik haar uiterlijk goed bestudeer. Ze ziet er nog precies het zelfde uit als in mijn herinneringen, alsof ze nog geen dag ouder is geworden in al die jaren. Net wanneer mama haar mond open doet om antwoord te geven word alles zwart. Automatisch gaan mijn handen naar mijn hoofd toe. Er zit iets om mijn hoofd, een plastic zak?
Ik probeer het van mijn hoofd te halen maar iemand houd het vast. Langzaam raakt alle zuurstof op en worden alles langzaam waziger. Ik probeer te gillen maar het voelt net alsof iemand mijn keel dichtknijpt. Net voordat ik verloren ga in het zwart hoor ik de kille stem van Mevrouw Calder.”
Gillend word ik wakker, ik zit rechtop in bed. ‘Het was maar een droom’ fluister ik mijzelf toe. Ik adem een paar keer diep in en uit totdat mijn ademhaling weer normaal is. Natuurlijk was het een droom. Mijn moeder is dood en ik kan helemaal niet zien. Ik zucht en klik dan op het bovenste knopje van mijn wekker. ‘half vier ’s nachts.’ Klinkt de luide monotonische stem door de kamer.
Ik sta op en probeer voorzichtig het verband van mijn middel af te halen. Het bloed is opgedroogd waardoor het verband aan de wond geplakt zit. Ik bijt mijn tanden op elkaar en probeer het verband eraf te trekken zonder de wonden weer open te halen. Als dat dan eindelijk gelukt is smeer ik het weer in met zalf en trek dat een wijd vest aan zodat het stof niet steeds over mijn rug schuurt. Ik trek een random broek uit de kast en trek hem aan. Ik heb geen idee welke kleuren mijn kleren zijn maar op dit moment kan het mij weinig schelen. Ik loop naar de badkamer en haal snel een borstel door mijn haren. Mijn haren zijn veel te lang en volgens mij zijn de punten allang dood, maar volgens Mevrouw Calder ziet het er nog okay uit en zijn de extra kosten van een kapper niet nodig.
Als de helft van de klitten eruit zijn vind ik het wel goed. Ik pak een stiekje en doe mijn haar op een slordige staart. Ik loop naar beneden en maak snel een klein ontbijtje voordat ik aan mijn dagelijkse klussen begin. Ik gok dat het half elf is wanneer ik Bryanne naar beneden hoor stormen. ‘Hey! Dom blondje, er ligt bloed in de douche. Weet je wel hoe vies dat is! Als ik dat tegen mama zeg krijg je weer mooi vier klappen.’ Schreeuwt ze als begroeting. Ik heb gister heel de douche uitgedaan hoe kan dat nou weer? Denk ik bang bij mezelf.
‘Maar natuurlijk, zo aardig als ik ben, zal ik er niets over zeggen. Maar dan moet je wel iets voor mij terug doen.’ Ik knik. ‘Wat moet ik doen?’ Bryanne maakt een hard uhmm geluid als teken dat ze zogenaamd na aan het denken is. ‘Ik wilde vanmiddag met Brandon op stap maar hij moet van zijn moeder op zijn kleine zusje Tracy passen. Als jij nou op Tracy past, dan kunnen wij gezellig naar de bioscoop gaan, en misschien als je er netjes om vraagt krijg je er ook nog een klein bedrag voor.’
Ik zucht, daar gaat mijn vrije middag.