Hoofdstuk 6. Precisie.

"Het is precies één over twaalf, jongens." Stephan fluisterde de woorden terwijl ze door een nauwe gang slopen. "Hoe kan het nu precies één over twaalf zijn? Het is óf precies twaalf uur óf een over twaalf toch?"
"Ik ben het met Tanzy eens." Tim praatte nog het hardst van allemaal, wat ze verbaast had, mocht het zo zijn geweest dat de situatie niet zo benard was.
Joni sloop voorop, wist deze keer de weg. Met handgebaren leidde ze hen door een wirwar van zwartgallige steegjes.
Het was een doolhof binnen een industrieterrein. "Het doet me denken aan Bangladesh, weet je nog? Van die documentaire." Stephan keek achterom terwijl hij het zei.

Zonder aarzelen liepen ze achter Joni aan, die nu opging in haar rol als leidster van de clan. Hier was ze fantastisch in; aan het werk nam ze de rol van zwijgend genie in. Allen waren goede leiders, maar op een verschillende manier. Joni veranderde nog wel het meest als ze deze rol op zich nam.

"Hier zullen onze wegen scheiden. Tanzy -" Er was geen sprake van bijnamen als Joni de leiding nam - "En Stephan. Jullie moeten hier rechtdoor en dan uiteindelijk rechts. Jullie kunnen niet verkeerd lopen, er zijn geen andere wegen die naar rechts leiden. Tim en ik klimmen hier omhoog, achter deze misgemetselde muur zit een regenpijp. Kijk uit bij de hoek. De kans is groot dat er schutters staan."

Iedereen keek elkaar aan en er was alleen sprake van vastberadenheid. Iedere keer was weer de mogelijkheid er, dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Tanzy had ooit gezegd: "Aan de ene kant denk je er heel erg wel aan, aan de andere kant ook heel erg niet."
Ze schudde elkaar de hand, de missie was begonnen.