Doomed |3

Mevrouw Calder haalde haar maar al te bekende ijzeren liniaal tevoorschijn en trok ruw mijn shirt uit. ‘Op alcohol staat twaalf.’ Zegt ze kil. Ik knijp mijn ogen stevig dicht en zet me schrap op de klappen die komen gaan.
De eerste klap volgt al snel. Ik bijt op mijn tong in een poging om het niet uit te schreeuwen van de pijn want daar genieten ze nou juist van.
Adem in, adem uit
Rustig blijven, en spieren ontspannen. Dat zijn de beste tactieken om de pijn te trotseren.
De twaalf klappen volgen snel achter elkaar. Ik durf pas weer te bewegen zodra ik de deur van de keuken dicht hoor slaan en er zeker van ben dat ik weer alleen ben.
Ik voel natte druppels in een sneltreinvaart over mijn rug naar beneden lopen. Ik adem diep in en zak dan door mijn knieën om het bloed van de grond op te vegen, want op rommel achterlaten staat 4. Ik probeer mijn boven lichaam zou recht mogelijk te houden zodat de pijn minimaal is.
De eerste keer dat Mevrouw Calder met haar liniaal begon te slaan was vier jaar geleden. Ik probeerde toen na de eerste klap in paniek weg te rennen maar was toen tegen de muur opgeknald omdat ik in de haast mijn stappen niet goed geteld had. Maar hoe vaker het gebeurde hoe minder zeer het deed. Je raakt eraan gewend. Soms ben ik blij dat ik blind ben en dus nooit in de spiegel naar mijn lichaam hoef te kijken. Ik denk dat het er verschrikkelijk uit zou zien, alle rode striemen die overal over mijn lichaam lopen. Als iemand mij zou zien in een bikini zou hij zich rot schrikken. Niet dat ik ooit een bikini aandoe, ik kan niet eens zwemmen.
Als ik er zeker van ben dat de grond weer schoon is wikkel ik een schone handdoek rondom mijn bovenlichaam zodat ik geen bloedspoor achterlaat als ik zachtjes naar boven loop.
Ik ga eerst naar mijn kamer en haal een plastic tas met verband en crème onder mijn bed uit. Ik voel dat de handdoek al redelijk doordrenkt raakt en ik loop zo snel als ik kan, wat dus niet heel snel is, naar de badkamer. Ik zet de plastic tas op de grond en trek mijn kleren uit. Ik ga onder de douch staan en draai de kraan en heel klein beetje open zodat er maar een klein straaltje koud water uitkomt. Ik laat het water voorzichtig over mijn rug lopen zodat het bloed weg kan spoelen en de wonden schoon kunnen weken.
Het prikt ontzettend maar uit ervaring weet ik dat als ik de wonden niet goed genoeg schoonmaak ze gaan ontsteken. Als ik klaar ben droog ik mezelf voorzichtig af en smeer de crème voor zo ver ik er bij kan, op mijn rug. Ik wikkel nog een dikke laag verband om mijn middel zodat ik er zeker van ben dat het bloed straks niet in mijn bed terecht komt.
Ik maak de badkamer schoon en loop dan naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed liggen en zucht. De dag was zo goed begonnen. Waarom had die trut van een Bryanne nou weer alcohol in de Fanta fles moeten stoppen.
Ik kan de slaap maar niet te pakken krijgen en mijn gedachten gaan alle kanten uit. Ik probeer mijn gedachten te sorteren en kom uit op de vraag of ik ooit zelf kinderen zal krijgen. Over mijn eigen moeder weet ik niet zoveel meer en over de rest van mijn familie weet ik al helemaal niets. Als ik later ooit een kind krijg weet ik wel dat ik hem met veel zorg en liefde op zou voeden.
Maar dat brengt mij bij de volgende vraag; Ben ik wel geschikt om moeder te worden?
Ik zou bijvoorbeeld nooit leuke kleren voor hem kunnen kopen, of samen naar de bioscoop kunnen gaan. En trouwens, om kinderen te krijgen moet je eerst een vriend hebben. En aangezien ik nog nooit in mijn hele leven met een jonge gepraat heb lijkt het me hoogst onwaarschijnlijk dat ik later ooit kinderen zal krijgen.