Chapter 3 ~ Rain

Stiles keek geschokt om zich heen en veegde zijn mouw gauw weer omlaag. Hij zuchtte diep. Daarna opende en sloot hij de badkamerdeur en liep hij terug naar zijn tijdelijke slaapkamer. Scott keek hem verbaasd aan toen hij binnenkwam. "Eeeh, Stiles, je hebt iets op je lip", stamelde hij. Stiles veegde zijn vinger er langs. Rode vloeistof was op zijn vinger gedruppeld. Hij probeerde niets te laten merken van zijn schok. Het was bloed! Snel veegde hij zijn nu helemaal rode vinger af aan zijn shirt. Scott trok een wenkbrauw op. "Zo klaar", zei Allison tevreden. Scott keek van Stiles naar zijn nu mooi dichte wond en wreef erover. "Dankje", fluisterde hij. Allison glimlachte en knipperde met haar ogen. "Stiles", zei Scott terwijl hij zijn blik weer op hem richtte. "Er is een klein probleempje". Stiles hield zijn hoofd schuin. "Het eeeh....". "Is vanavond volle maan", maakte Stiles Scott's zin af. Scott knikte. Het leek hem niks te schelen dat Stiles dat al wist. "Stiles, je moet maar doen wat je hebt gezegd", zei hij. Allison keek onbegrijpelijk. Scott zag het en legde het aan Allison uit: "Stiles zou elke volle maan naar mijn huis komen om me vast te binden". Allison knikte. Stiles beet op zijn lip. "En als Stiles me dan heeft vastgebonden kan.....". Scott kon niet uitpraten. Stiles riep er al doorheen. "Scott ik kan er niks aan doen ik wist het niet ik.....". Scott gebaarde met zijn handen dat Stiles rustig moest doen. "Rustig", zei hij. "Wat is er"? Stiles kneep zijn ogen stijf dicht en balde zijn vuisten. "Ik ben gebeten", zei hij met tranen in zijn ogen. Scott sperde zijn ogen wijd open. "Hoe"? zei hij na een tijdje zacht. "Dat weet ik dus zelf ook niet", zei Stiles. Scott beet op zijn lip, zuchtte en sloeg op het deken van zijn bed. "Dit gaat nooit werken", zei hij. Stiles knikte. Opeens stormde er een jongen naar binnen. Volledig in het zwart met een lichte huid. "Wat hoorde ik je nou net zeggen neefje", zei de jongen. Stiles sperde zijn ogen wijd open. "Thomas, ben jij het echt"? "Ja, Thomas Stilinski in levende lijven", antwoordde de jongen. Stiles keek met grote ogen naar Thomas en begon langzaam te lachen. "Hoorde je....". Stiles kon niet uitpraten. Thomas praatte er al doorheen. "Ja, ik heb het gehoord en geroken, en volgens mij is je vriend daar er ook een". Stiles knikte met open mond. "Maar jij....". Thomas knikte. Stiles lachte kort. Scott schraapte zijn keel. "Het is nu volle maan he", zei Thomas. Stiles knikte. Thomas liep ondertussen naar de dichte gordijnen en scheurde ze eraf. "Verberg je er niet voor". Thomas begon te veranderen. Toen hij weer opkeek waren zijn ogen lichtblauw. Stiles kreeg pijn in zijn hoofd. Een scherpend geluid waaide door zijn hoofd. Hij zag zijn nagels langer en puntiger worden. Zijn tanden waren scherper. Zijn ogen straalden een gele gloed uit. Hij was een van hen. Hij was wat hij altijd bij iedereen had zien gebeuren, maar nooit zelf had meegemaakt. Hij was een weerwolf. Hij glimlachte. Daarna spookte er opeens een vraag door zijn hoofd. Wie had hem eigenlijk gebeten?