1. 16 september 1993

Wesley was niet de volgende Merlin of Einstein, maar hij had wel ogen in zijn hoofd. Die waren ook ergens aan verbonden, dus tijdens zijn zesde jaar vroeg hij zich regelmatig af wat er omging in Olivers hoofd. Vertrouwde Oliver hem niet zozeer als Wesley had gedacht? Was hij gewoon nog niet klaar om te praten, dacht hij dat Wesley het niet zou accepteren, of voelde hij zelf niet gemakkelijk bij wie hij was? Of had hij misschien gewoon oprecht niet door dat hij toch wel opvallend lang naar het achterwerk van mannelijke medestudenten staarde?
      In de zomervakantie tussen het zesde en het zevende jaar ging Oliver een paar keer uit met een Mugglemeisje dat ergens in de buurt van zijn ouders woonde. Dat was een zet die Wesley niet had zien aankomen, maar hij probeerde open te blijven. Biseksualiteit kon hij immers niet zomaar uitsluiten - tot Oliver begon te praten, althans. Iedere keer dat hij over een van de dates vertelde, sprak hij meer over de film die ze hadden gezien of het ijs dat ze hadden gegeten dan over Annabeth. Dat was de laatste druppel voor Wesley.
      Hij formuleerde een plan om Oliver in een (fysieke) kast op de sluiten tot hij vanzelf besefte dat hij in een (metaforische) kast zat, maar verwierp dat bijna net zo snel weer. Afgezien van de morele problemen die hij zag opdoemen, was Oliver met al zijn Quidditchtraining bijna zeker sterk genoeg om Wésley in de kast op te sluiten als hij ten aanval overging, en dat zou gewoon tot onnodig verwarrende situaties leiden. (Want Wesley, in tegenstelling tot een bepaalde Wood, had al jaren geleden met alle wijsheid van een veertienjarige vastgesteld dat hoewel alle bipsen op de eerste blik vrij gelijk leken, die met meisjes eraan hem toch stukken meer interesseerden.) Dus was hij voor de meer verstandige, saaiere weg gegaan, en had hij besloten te wachten tot Oliver klaar was om zelf tot bepaalde realisaties te komen en daarover te praten. Op dat moment zou hij er zijn om hem op te vangen.
      Hij had zelfs flyers verzameld, wat blijkbaar zijn grote fout was. Dat, of het feit dat hij ze niet in een kluis had bewaard, hoewel dat voor flyers met titels zoals So You’re Trying To Put The Queer In Quidditch en Hogwarts: a Homosexual History nog erger klonk dan een normale kast. (Metaforen, man.) In ieder geval stond Percy op dit moment bij Wesleys nachtkastje, waarvan de middelste lade open was, en staarde hem betrapt aan. Percy had de DADA In Bed For Wizards folder in zijn handen. Er was er maar één die zo knalroze was.
      “Hallo,” zei Wesley, want dat leek een veilig begin. Hij liet zijn tas op zijn bed vallen.
      Percy’s gezicht was nieuwe standaards aan het zetten voor de kleur rood. “Het spijt me. Fred en George hebben mijn inkt weer vervangen door pompoensap, dus ik hoopte dat ik misschien wat zou kunnen lenen, maar- Maar het was niet… hier.”
      Wesley opende zijn tas en rommelde erin tot hij zijn inktpot had gevonden. Hij bood hem aan Percy aan, maar die leek het niet eens te zien.
      “Is dit van jou?” vroeg Percy.
      “Goh, was het feit dat je het in mijn nachtkastje vond misschien een hint?”
      Percy schudde zijn hoofd. “Nee, ik bedoel- Ik bedoel-” In zes volle schooljaren had Wesley hem nog nooit zo erg horen stotteren. Hij had geen idee wat hij daarvan moest maken, maar hij besloot wat compassie te tonen (zelfs al kreukelde Percy DADA In Bed For Wizards door hoe stevig hij het glossy perkament vasthield).
      “Of ik deze folders heb omdat ik zelf denk dat ik op jongens val? Nee.”
      “Oh.” Percy ging op de rand van Wesleys bed zitten. Wesley kon zich niet herinneren hem daartoe te hebben uitgenodigd, maar hem wegsturen leek ook een tikkeltje wreed, zeker als hij eruitzag zoals nu. Hij wekte de indruk dat hij zijn eigen toverstok nog niet van die van Wesley zou kunnen onderscheiden.
      “Alles in orde?”
      “Ja,” zei Percy, op een toon alsof zijn uil net was overleden.
      “Je ziet er niet echt vrolijk uit, man.”
      Percy keek hem uit zijn ooghoeken aan. Hij aarzelde zichtbaar. “Beloof je dit aan niemand te vertellen?”
      “Eh,” zei Wesley. Hij wist niet zeker of hij veel zin had om diepe geheimen van Percy te horen nadat Percy zonder toestemming te vragen zijn nachtkastje had doorzocht (en terwijl hij de folder nog steeds meer aan het kreukelen was, kom op). “Ja, prima.”
      “Ik meen het. Niemand. Ik ben fysiek misschien niet zo indrukwekkend, maar ik ken het hele Charms tekstboek uit mijn hoofd.”
      Wesley vermoedde dat dat een dreigement moest voorstellen. Hij beet hard op het puntje van zijn tong om zijn mondhoeken in bedwang te houden, want Percy uitlachen leek niet de reactie waar naar werd gestreefd. “Begrepen. Ik zal dit mee mijn graf in nemen, zelfs als ik daarvoor hopelijk nog honderdtwintig tot honderddertig jaar moet zwijgen.”
      Percy staarde hem nog een moment langer aan, vermoedelijk nog in dubio. Toen boog hij vertrouwelijk naar Wesley toe. Wesley kwam automatisch ook dichterbij en voelde ondanks alles de spanning stijgen.
      “Ik wel,” zei Percy, alsof dat iets was wat een of andere diepe betekenis moest hebben.
      “Jij wel wat?”
      “Ik wel wat jij zei.”
      Wesley ging weer rechtop zitten. “Mens, Percy, ik zeg zoveel dingen.”
      “Ik denk dat ik me seksueel en mogelijk ook romantisch aangetrokken voel tot hetzelfde geslacht,” ratelde Percy.
      Er waren twee dingen die meteen door Wesleys hoofd schoten. Het eerste was dat hij per ongeluk de verkeerde kamergenoot uit de kast had gelokt (en hoe werkte dat? was het dezelfde kast, of waren het twee verschillende?). Het tweede was pure verbazing. Op de Kinsey-schaal zou hij Percy nog verder richting de perfecte nul hebben geplaatst dan zichzelf, al was dat misschien naïef, achteraf gezien.
      Percy was van rood naar wit aan het gaan op een tempo dat niet gezond kon zijn. “Goed gesprek,” zei hij opeens. “Ik moet maar eens gaan.”
      Wesley greep hem bij zijn schouder voordat hij kon vluchten. Percy zakte verslagen weer terug op het bed.
      “Sorry, Percy. Ik heb er geen enkel probleem mee, maar ik had dit gewoon niet zien aankomen.” Wesley wachtte tot Percy zijn blik beantwoordde, want dit leek niet een gesprek dat tegen de vloerplanken van de kamer gevoerd moest worden. “Bedankt dat je me hiermee vertrouwde. Was dit de eerste keer dat je het hardop zei?”
      Percy begon scheurtjes te maken in de hoeken van de folder die hij vast had (en Wesley deed zijn uiterste best dat volkomen te negeren). “Ja.”
      “Dat was vast eng. Dit is het punt waarop ik huispunten zou toekennen aan Gryffindor als ik dat kon.”
      Percy glimlachte. Hij zag er nerveus en op zijn hoede uit, maar Wesley had desondanks het gevoel dat dit redelijk oké was verlopen. Hij zou bij Pomfrey langs moeten voor meer folders voor Oliver, maar hij had haar extreme behulpzaamheid de eerste keer overleefd, dus een tweede keer zou vast ook lukken.